THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE 

Als je op een roadtrip gaat met vrienden, zijn er een paar regels die je best in acht neemt. Zoals: zorg dat je genoeg brandstof meehebt. Zo hoef je niet aan te bellen bij wildvreemde mensen in een vervallen huisje. Of stop niet om verdachte lifters mee te nemen, die ze mogelijks niet allemaal op een rijtje hebben. Als ze deze regels in gedachten hadden gehouden, dan zou het voor deze vriendengroep minder tragisch zijn afgelopen…

Eén van de meest iconische stockpersonages voor een popcultuurslasher is dat van een hockeymaskerdragende maniak met een kettingzaag. Een overbekend beeld, zeker in cartoons, en toch is er niet één klassieke killer die aan die omschrijving voldoet. Dit design is dan ook een pastiche van twee filmslachters. Het masker is natuurlijk van het gezicht van één Jason Voorhees geplukt. De kettingzaag? Daar mogen we Tobe Hooper voor bedanken.

Als schrijver, regisseur, componist én producer gaf hij het startschot van één van de essentiële slasherfranchises van de seventies en eighties. De low-budget klassieker: The Texas Chain Saw Massacre. Losjes gebaseerd op moordenaar en hobby-taxidermist uit de hel, Ed Gein, Hooper bracht in 1974 een titel uit die het horrorlandschap voor altijd zou hertekenen.

Met een eenvoudig aanzet weet de film heel wat horrortropes in de stijgers te zetten, die later zo gretig door zoveel andere filmmakers zouden worden toegepast. Van Alexander Aja t/m Rob Zombie, iedereen bekend met hun repertoire zal bij het zien of terugzien van deze prent meteen opmerken hoe bepalend dit werk geweest is voor hun eigenlijk cinematografische ontwikkeling.

The Texas Chain Saw Massacre is dan ondertussen ook meer dan een film geworden. Het is een stuk filmgeschiedenis, een trendsetter, deorigine van heel wat van de elementen die nu vaak als onontbeerlijke bouwstenen van het moderne horrorgenre worden beschouwd. Maar ook een prent die opvallend braaf en rustig begint: met een klassieke roadtrip van een cast met onbekende no-listers uit hun tijd. Een keuze die naast budgetvriendelijk, ook best slim is om de authenticiteit van de grimmige vertelling beter te bewaren.

Zonder bekende koppen voelt het allemaal echter en rauwer aan en zeker in het laatste halfuur van de film, wanneer de koord strak getrokken wordt en de motor echt begint te brullen, voelt dit aan als de juiste keuze. Zo ook het icoon dat niet alleen het franchisegezicht werd, maar dus ook ongelooflijk invloedrijk is gebleken in de popcultuur. De killer, best bekend als Leatherface, is een beest om te zien.

Een archetypische gigant, mentaal labiel (politieke correctheid was nog niet zo’n hot topic in 70’s cinema) en ewapend met een ronkende kettingzaag, Leatherface is een griezel pur sang, enger gemaakt door het feit dat hij ook volledig menselijk is. Dit is geen klassiek filmmonster van de oude dagen, maar hij (en bij uitbreiding zijn volledige, even gestoorde familie) is gewoon een man met een gewelddadige bloeddorst. De actie is dan ook bruut en voor de tijd controversieel, met een aardige tik op de vingers van de vleesindustrie.

Alleen al voor al deze prestaties, verdient deze film alle eer. Echter het nadeel van zo invloedrijk te zijn, alsook de evolutie in zowel beschikbare budgetten voor dit soort films als de versoepelingen omtrent “morele” standaarden, is dan dat de film ondertussen wel is ingehaald door later werk.

Voor een casueel, modern horrorpubliek is de film mogelijks wat langzaam, de schokfactor van de latere scènes afgezwakt én zullen er in het licht van andere gevoeligheden enkele onprettige implicaties kunnen bovendrijven (hoewel het zeker bij die laatste belangrijk is te onthouden dat de inspiratie specifiek Ed Gein was en zeker niet een hele bevolkingsgroep).

Waar de film zich zeker ook geen plezier meedeed, is de klagerigheid of excentriciteit van bepaalde personages. In het bijzonder Franklin. De man zit in een rolstoel en dat komt vanzelfsprekend met bepaalde, begrijpelijke complicaties en ergernissen. Maar in filmvorm steekt zoiets gemakkelijk tegen. Ja, zelfs meer dan 50 jaar na datum, blijft The Texas Chain Saw Massacre aardig standhouden, zij het dat het ondertussen meer zal gewaardeerd worden door liefhebbers van (horror)filmgeschiedenis dan door zij die gewoon een avondje makkelijk willen griezelen.

Genre: horror
Jaar: 1974
Regisseur: Tobe Hooper
Cast: Marilyn Burns, Gunnar Hansen, Teri McMinn, Paul A. Partain.
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 83 minuten