CUBE ZERO 

Wynn en Dodd zijn twee bureaumannetjes. In een donkere kelder zitten ze aan hun computers en kijken naar schermen, de prestaties van anderen catalogerend en orders van hogerhand aannemend. De mensen die ze moeten observeren, zitten gevangen in een gigantisch kubuslabyrint vol dodelijke valstrikken. Zogezegd hun verdiende loon, maar hoe zeker zijn Wynn en Dodd hiervan?

Na de sequel, nu de prequel die van Cube een trilogie zou maken. Een verrassend solide prelude met een toepasselijke naam: Cube Zero. Als de derde telg in de franchise neemt Cube Zero de kaarten die het zijn toebedeeld en poogt het beste te brengen van twee werelden. Een engagement waar men zich direct in de opener op toelegt. Waar deze in de sequel toch een teleurstellende stap terug was, probeert de prequel de magie van het origineel te hervatten. Of dit volledig lukt, is natuurlijk aan de kijker om over te oordelen, maar toch raden we af tomatensap te drinken bij het kijken van deze film.

Daarnaast is er de onthulling over hoe deze terugblik zich zal onderscheiden van de rest van de franchise. Nu Cube²: Hypercube het gordijn heeft weggetrokken omtrent de mysterieuze entiteit die schuilgaat achter de muren van de titulaire constructies, kan Cube Zero ons een unieke kijk bieden achter de schermen. Bij de figuren aan de knoppen. Voor het eerst in de reeks splitst het verhaal zich over twee protagonisten, één binnen de wanden van het valstrikkendoolhof én nu ook één die voor het mysterieuze Izon werkt. Beide met dezelfde vraag: wat hebben ze gedaan om dit lot te verdienen?

Verder bordurend op de voorgaande filosofieën als zielloze bureaucratie en de “omdat het er nu is en omdat het kan”-plan van aanpak; met Wynn krijgen we iemand binnen de structuur van Izon, die zich wel de ‘waarom’ vraag durft te stellen. Waarom doen we dit? Waarom volgen we blind orders? Waarom is vragen stellen slecht? Waarom werken we voor een instelling die onze naam niet wil kennen? Vragen die vandaag de dag actueler lijken dan ooit.

De vragen maken de discussies tussen hem en zijn collega Dodd dan ook enkel interessanter, samen met de algemene blik op hun werk. Zeker wanneer Wynns gedrag vragen begint op te roepen bij z’n supervisors, wordt de film spannend. Niet dat menig horrorfan zal klagen wanneer we dit drama verlaten voor een terugkeer naar de kubussen. Hoewel we het ditmaal zonder de nadruk op angst en paranoia moet stellen, zijn de gemene executies weer volledig van de partij.

Niks exotische realiteit meer, terug naar een proto-Saw stijl van mensen gewelddadig om het leven brengen met een combinatie van mechaniek, chemicaliën en een beetje gezonde biologische oorlogsvoering. Dit ook nog eens met de leukste cast in de serie. De slachtoffers zelf zijn een fijn gezelschap, spelen aardig op elkaar in én hoewel de dynamiek van vorige films aardig bewaard blijft, is dit ook weer met een toffe kwinkslag. Maar ook Wynn en Dodd samen met hun directe overste zijn aardig.

Enkel de sfeer kan niet langer tippen aan het origineel. Het doet aardig z’n best maar het wegvallen van het mysterie en de verdeelde aandacht zorgen er voor dat de film toch niet dezelfde hoge noten weet aan te slaan. Ook voelt de nieuwe, industriële uitvoering van de kubus aan als een stapje terug. De leuke wereldbouwuitleg die hier terloops wordt aangekoppeld, verzacht die pijn maar lichtjes. Maar dit zijn eigenlijke de enige redenen waarom Cube Zero het origineel net niet kan onttronen. Het mag dan een direct naar dvd release zijn geweest, het is een voorbeeld voor alle horrorprequels.

Genre: horror, sciencefiction, mysterie
Jaar: 2004
Regisseur: Ernie Barbarash
Cast: Zachary Bennett, Stephanie Moore, Martin Roach, Michael Riley
Land: Canada
Speelduur: 97 minuten