De Keuze van João Fenerich 

(English version below)

De 36-jarige Braziliaanse acteur en producer João Fenerich was in eigen land al in verschillende tv-series te zien. In 2023 vertolkte hij terugkerende rollen in Fim (The End) en Betinho: No Fio da Navalha. Met de time-travelfilm Parallel Consequences maakt hij nu zijn langspeeldebuut. In deze sciencefictionproductie ontdekken Bruna (Carol Macedo), Max (Felipe Hintze) en Pedro (João Fenerich) dat de oude, wankele stoel van Bruna’s overleden moeder in werkelijkheid een tijdreismachine is – een vondst die verstrekkende gevolgen heeft en tijdens Razor Reel Flanders Film Festival 2025 op het grote scherm te zien zal zijn.

Speciaal voor het festival selecteerde João Fenerich vijf Braziliaanse films die de kracht van zijn nationale cinema belichten. Nu de ogen van de wereld gericht zijn op Brazilië en de uiteenlopende producties internationaal in de prijzen vallen, vond hij het belangrijk om zowel de lokale cultuur te vieren als thema’s te benadrukken die een Brazilië tonen dat balanceert tussen verleden en heden.

I’m Still Here (Walter Salles – 2023)
Deze film is een waar meesterwerk van de Braziliaanse cinema en won niet voor niets de Oscar voor Beste Internationale Film. Walter Salles blikt terug op de Braziliaanse militaire dictatuur via het verhaal van Eunice Paiva, weduwe van congreslid Rubens Paiva, die gedwongen verdween. Maar het is niet enkel een film over staatsgeweld: het gaat ook over hoe herinnering door generaties heen stroomt, hoe rouw kan transformeren in verzet en in een daad van liefde. Er is iets in deze film dat intimiteit verweeft met onze donkerste geschiedenis, alsof het onmogelijk is te scheiden wat tot een familie behoort en wat tot een heel land behoort. Voor mij is het een film die zowel tot Brazilië als tot de recente wereldgeschiedenis spreekt en ons eraan herinnert dat de trauma’s van de dictatuur vandaag nog steeds resoneren in Brazilië.

City of God (Fernando Meirelles & Kátia Lund – 2002)
Weinig films hebben zoveel impact gehad op de Braziliaanse en internationale cinema als City of God. Elke keer dat ik hem opnieuw bekijk, word ik getroffen door de energie, de visuele kracht en de narratieve precisie. De montage is opzwepend, de cast brengt een zeldzame authenticiteit, en tegelijkertijd is alles gemaakt met een verfijning die kan wedijveren met eender welke grote internationale productie. Het is een meedogenloos portret van geweld, ongelijkheid en keuzes, maar ook een universeel verhaal over lotsbestemming en overleven. Voor mij is het meest indrukwekkende hoe de film zowel populair als formeel revolutionair wist te zijn en hij blijft vandaag even relevant als bij de première.

Central Station (Walter Salles – 1998)
Dit is een van de meest ontroerende portretten van Brazilië in de jaren ’90. De relatie tussen Dora, een cynische en verharde vrouw, en Josué (gespeeld door Vinícius de Oliveira, die later castingdirector werd voor onze eigen Parallel Consequences), een jongen op zoek naar zijn vader, verandert een reis door het Braziliaanse binnenland in een zoektocht naar de menselijkheid zelf. Fernanda Montenegro levert een van de grootste acteerprestaties in de filmgeschiedenis, wereldwijd erkend, en telkens als ik naar deze film terugkeer, raakt hij me opnieuw. Central Station gaat over geloof, genegenheid en onwaarschijnlijke ontmoetingen, maar ook over een land vol tegenstrijdigheden — in staat tot grote hardheid en tegelijk immense tederheid. Het is een van de films die het meest hebben bijgedragen aan het tonen van de kracht van de Braziliaanse cinema aan de wereld.

The Secret Agent (Kleber Mendonça Filho – 2025)
Kleber Mendonça heeft me altijd gefascineerd door de manier waarop hij ruimtes — huizen, buurten, steden — tot levende personages maakt. In The Secret Agent neemt hij deze gevoeligheid mee naar het terrein van de spionagethriller, een genre dat in Brazilië zelden wordt verkend. Het resultaat is verrassend: een film die in dialoog treedt met de internationale traditie van het genre en tegelijk absoluut persoonlijk en auteur-gebaseerd blijft, doordrenkt met sociale kritiek, politieke commentaren en subtiele observaties over het land. Wat me boeit is deze combinatie van meeslepende genrecinema met een diepgaande reflectie over macht, surveillance en identiteit. Het is een film die bevestigt dat Kleber een van de grootste filmmakers van onze tijd is.

The Second Mother (Anna Muylaert – 2015)
Deze film trof me door de precisie waarmee hij de klassenverschillen in Brazilië verbeeldt. Het is intiem en huiselijk — de relatie tussen werkgever, huishoudster en dochter — en tegelijk legt het de sociale structuren bloot die het land al eeuwenlang definiëren. De blik van Anna Muylaert is genereus naar de personages, maar nooit kritiekloos. Ik herinner me dat ik de film voor het eerst zag en het gevoel had dat al onze sociale spanningen waren samengebald in dat huis, die achtertuin. Het is een film die humor, pijn en tederheid vermengt en die ongelijkheid overal ter wereld weet te verbeelden. Geen wonder dat hij internationaal werd omarmd als een van de meest heldere portretten van de onzichtbare grenzen die mensen scheiden in het hedendaagse Brazilië.

English version

I decided to choose 5 Brazilian films to highlight the strength of our cinema at a moment when the world’s eyes are turned to us, with such a diversity of productions being awarded around the globe. It also felt important to me to value our local culture and underline questions that reflect a Brazil suspended between past and present.

Still Here (2023, Walter Salles)
This film is a true masterpiece of Brazilian cinema and, not by chance, won the Academy Award for Best International Feature. Walter Salles revisits the Brazilian military dictatorship through the story of Eunice Paiva, widow of Congressman Rubens Paiva, who was forcibly disappeared. But it is not only a film about state violence: it is about how memory runs through generations, about how grief can be transformed into resistance and into an act of love. There is something in this film that intertwines intimacy with our darkest history, as if it were impossible to separate what belongs to a family and what belongs to an entire country. For me, it is a film that speaks both to Brazil and to recent world history, reminding us that the traumas of dictatorship still resonate in Brazil today.

City of God (2002, Fernando Meirelles & Kátia Lund)
Few films have had as much impact on Brazilian and international cinema as City of God. Every time I revisit it, I am struck by its energy, its visual power, and its narrative precision. The editing is electrifying, the cast brings an authenticity that is rare, and at the same time everything is done with a sophistication that rivals any major global production. It is a brutal portrait of violence, inequality, and choices, but also a universal story about destiny and survival. For me, the most impressive thing is how it managed to be both popular and formally revolutionary — and it remains just as relevant today as it was on the day it premiered.

Central Station (1998, Walter Salles)
This is one of the most moving portrayals of Brazil in the 1990s. The relationship between Dora, a cynical and hardened woman, and Josué (played by Vinícius de Oliveira, who later worked as casting director for our own Parallel Consequences), a boy in search of his father, transforms a journey through the Brazilian countryside into a search for humanity itself. Fernanda Montenegro delivers one of the greatest performances in the history of cinema, recognized worldwide, and every time I return to this film, it moves me all over again. Central Station speaks of faith, affection, and improbable encounters, but also of a country full of contradictions — capable of great harshness and, at the same time, immense tenderness. It is one of the films that most contributed to showing the world the strength of Brazilian cinema.

The Secret Agent (2025, Kleber Mendonça Filho)
Kleber Mendonça has always fascinated me with the way he turns spaces — houses, neighborhoods, cities — into living characters. In The Secret Agent, he takes this sensitivity into the realm of the espionage thriller, a genre rarely explored in Brazil. The result is surprising: a film that dialogues with the international tradition of the genre while remaining absolutely personal and authorial, infused with social criticism, political commentary, and subtle observations about the country. What captivates me is this combination of engaging genre cinema with a deep reflection on power, surveillance, and identity. It is a film that confirms Kleber as one of the greatest filmmakers of our time.

The Second Mother (2015, Anna Muylaert)
This film struck me with the precision with which it portrays class divisions in Brazil. It is intimate and domestic — the relationship between employer, housemaid, and daughter — yet at the same time it lays bare the social structures that have defined the country for centuries. Anna Muylaert’s gaze is generous toward the characters, but never uncritical. I remember watching it for the first time and feeling as if all of our social tensions were condensed into that house, that backyard. It is a film that blends humor, pain, and tenderness, and that manages to speak about inequality anywhere in the world. Unsurprisingly, it was embraced internationally as one of the clearest portrayals of the invisible boundaries that separate people in contemporary Brazil.