FLASHBACK – MÖRDERISCHE FERIEN 

Na een trauma de draad weer opnemen, het is niet makkelijk, maar Jeanettes dokter is overtuigd dat zij daar klaar voor is. Al jaren in behandeling nadat ze getuige was van de moord op haar ouders en zelf maar net wist te ontsnappen aan de moordenaar, het is tijd dat Jeanette de deuren van het instituut achter zich sluit. Haar dokter heeft zelfs al een job voor haar klaar staan. Als privélerares zal ze de tienerkinderen van een vriend onderwijzen in Frans. Haar verleden is echter nog niet klaar met haar…

Het was altijd slechts een kwestie van tijd voor we eens een Flashback-review zouden schrijven van een film met als naam Flashback. Vandaag is het zover. Het is veel gebruikte filmtitel maar ons oog is gevallen op de door tijd vergeten Duitse slasher Flashback – Mörderische Ferien die een kwarteeuw geleden werd uitgebracht.

Trots verkondigend de traditie van Amerikaanse ‘90’s slashers als Scream en I Know What You Did Last Summer – invloeden die inderdaad erg lastig te ontkennen zijn, zelf zouden we ook nog Urban Legend en proto-slasher Psycho aan dat lijstje toevoegen – verder te zetten, weet deze Duitse horrorfilm de sfeer van die genrefilms heel goed te evenaren.

Een beetje stout openend met een vrijend koppeltje op de trein, een vlotte overschakeling naar Jeanettes meest traumatische nacht wanneer een moordenaar haar ouders een bezoekje pleegt en dan de onthulling dat dit allemaal een flashblack was… Tot zo ver niks baanbrekend, eerder aangenaam vertrouwd. Maar naarmate het plot zich ontwikkelt, een verdacht doch griezelig bekende verschijning bij haar opduikt in de Alpen en de lichamen zich beginnen op te stapelen, dat is wanneer deze Flashback in zijn eigen ritme begint te komen en uit de schaduw kan treden van zijn overzeese broertjes.

Het levert een interessant moordmysterie op dat niet hoeft onder te doen voor de klassiekers van het genre. Het typische vraagstuk van wie de moordenaar is, weet men lekker fris te houden en het nodigt ook uit om zelf mee te denken. Al kan je soms snel een naam kan schrappen wanneer de moordenaars’ sikkel een schedel vindt.

Door de manier waarop het mysterie in elkaar is gestoken, doorspekt met slinkse misleidingen en creatieve voorschaduwingen, levert dit een erg bevredigende kijk- en speurervaring. De conclusie mag niet 100% uniek zijn, de aanpak is slim en daardoor voel je je als kijker zeker niet bekocht. Ook de luchtigheid van de film smaakt wel. Niet bang om eens wat lachwekkend uit de hoek te komen, de humor in de film is kenmerkend Duits, nooit te overdreven en steevast bijzonder droog.

Een laatste plus voor deze prent is de cast. Xaver Hutter, Alexandra Neldel en Simone Hanselmann als de te onderwijzen kinderen, maar zeker Valerie Niehaus als Jeanette vormen al gauw niet zozeer een mentrix-leerlingenband maar een oprechte vriendschap met oprechte chemie. Zeker wanneer de tieners en de jongvolwassene zich de toorn van Frau Lust, Elke Sommer in de huid van deze huishoudster, op de hals halen, voelen ze als een team.

Enkel de effecten zijn niet geweldig, zeker niet in vergelijking met andere Duitse genrecinema van de tijd zoals Anatomie. De film probeert het nog wat te verbergen met snelle glimpen én eenvoudige moorden, maar toch van zodra men geamputeerde ledematen toont, valt men snel door de mand. Niet voldoende om de kijkervaring te verknallen, maar toch is het moeilijk te missen hoe nep alles lijkt. Het is een minpuntje in een slasher die het anderzijds wel waard is om eens van onder het stof te halen, zeker door zij die 90’s slashers een warm hart toedragen.

Genre: horror, thriller, mysterie
Jaar: 2000
Regisseur: Michael Karen
Cast: Valerie Niehaus, Xaver Hutter, Alexandra Neldel, Simone Hanselmann
Land: Duitsland
Speelduur: 95 minuten