Australiër Sam Worthington is bij het actiepubliek zeker geen onbekende. In 2004 begon hij zijn carrière met de komedie Somersault van Cate Shortland. Wat later werd hij vrij populair met de rollen van Jake Sully in de Avatar-franchise, Marcus Wright in Terminator Salvation en als Perseus in Clash of the Titans.
Op Avatar: The Way of Water na lijkt het wel alsof zijn succes in een dipje is gesukkeld, met als triest hoogtepunt deze Transfusion. Een straight to video on demand-vehikel zou je denken, toch kun je hem deze week in een paar bioscopen bekijken. Alleen rijst de vraag waarom je dat überhaupt zou doen.
Bedenker van deze routineuze rommel is Matthew “Matty” Nable, een voormalig Rugby League-voetballer die denkt te kunnen acteren en in talloze films te zien was waar geen kat weet van heeft. Aan zelfvertrouwen heeft de kerel in ieder geval geen gebrek want hij denkt het ook te kunnen achter de camera, en is er zelfs niet te beroerd voor om in zijn regiedebuut naast Worthington de hoofdrol te vertolken. Het resultaat is dan ook niet om aan te zien, een hybride van diverse genres zonder dat het ook maar één seconde aantrekkelijk – laat staan origineel – oogt.
De film begint met oorlogsbeelden waarbij een groep scherpschutters een vervallen gebouw van de taliban binnendringen. Er wordt wat geschoten en geroepen, en het lijkt in het beste geval op iets dat uit een videogame is getrokken maar het is allemaal zo verwarrend, onaantrekkelijk en spanningsloos in beeld gebracht dat je niet de minste interactie voelt.
Wel weten we dat Ryan Logan (Sam Worthington) en Johnny (Matt Nable) in de strijd betrokken zijn. Eens terug in het vaderland denken de militairen dat ze met het nodige respect als ware helden zullen ontvangen worden, maar net als John Rambo in First Blood komen de twee er al vrij snel achter dat niemand een moer geeft om het feit dat ze hun gespierde lijf voor vlag en vaderland hebben willen inzetten.
Het leven wordt er voor Ryan niet gemakkelijker op als zijn vrouw omkomt bij een tragisch ongeluk en hij het met zijn tienerzoontje alleen moet zien te rooien. De jonge bengel trekt met de foute rijkeluiskinderen op, met als gevolg heel wat kattenkwaad waar een prijskaartje aan hangt dat door palief betaald moet worden. En als er geen geld op je bankrekening staat, dan moet je het maar ergens anders gaan zoeken.
Een krakkemikkig verhaaltje dat best wel kon dienen voor één of ander Gerard Butler-vehikel, of nog erger Scott Adkins, maar in de handen van Matt Nable draait het uit op zielloze onkunde. Het ene cliché na het andere wordt aangegrepen met als dieptepunt de moeder die als ingebeelde geest wat opvoedingsregels komt prevelen of dialogen over eer en trouw waar zelfs Poetin voor zou passen.
Een film waarin het ok is dat een veertienjarige iemand met een jachtgeweer een kogel door het hoofd jaagt en waarin opvoeding gelijk staat aan het verdedigen van je eer. Een film die nooit kan kiezen of het nu voor de hersenloze actie (de wraak) of het melodramatisch gezeur (de vader-zoon relatie) wil gaan. Transfusion zit niet alleen vol walgelijke machotypes die alleen in geweld geloven en bovendien niet kunnen acteren, ook voelt de prent naderhand wat vies aan en hoop je niet dat de wereld anno 2023 een film als dit gedrocht verdient.
GENRE : actie, drama
REGIE: Matt Nable
CAST : Sam Worthington, Phoebe Tonkin, Matt Nable, Susie Porter, Jessica Napier
JAAR: 2023
LAND : AUSTRALIE
