Bijna tien jaar nadat ze de Camera D’or won voor haar langspeelfilmdebuut Party Girl waarin ze het verhaal vertelde van een nachtclubhostess op hogere leeftijd die beslist om het harde métier de rug toe te keren en zich via een huwelijk te settelen, keerde de Parijse scenariste/filmmaakster Marie Amachoukeli-Barsacq dit jaar terug naar het gerenommeerde filmfestival van Cannes met Àma Gloria – meteen de openingsfilm van de sectie Semaine de la Critique – een vergelijkbare intieme prent, zeker op het vlak van focus en vorm.
Het grote verschil is echter dat de cineaste zich deze keer niet buigt over het wel en wee van een oudere bes, maar inzoomt op de zesjarige Cléo. Het vrolijk en levendig meisje dat, na het verlies van haar moeder, alleen woont met haar professioneel veel te drukbezette vader en Gloria, haar lieve en empathische nanny.
Gloia is afkomstig uit de Republiek Kaapverdië en geëmigreerd naar Frankrijk. Tussen de twee heerst er een prachtige verstandhouding en genegenheid. Gloria is in alle opzichten de moeder die het kleine meisje niet heeft gehad, de hoofdrolspeelster in een dagelijkse routine die bestaat uit vele kostbare kleine momenten. Ze heeft echter wel een familie in haar land die, na het plotse overlijden van haar moeder, haar aanwezigheid nodig heeft. Haar oudste dochter staat op het punt te bevallen en haar jongere zoon die haar nog maar weinig heeft gezien, herkent haar nog moeilijk als gezaghebbende autoriteit. De scheiding tussen Cléo en Gloria is onvermijdelijk hartverscheurend en daarom geeft Cléo’s vader haar de toestemming om een laatste zomer samen door te brengen met haar geliefde ersatz-moeder in Kaapverdië, een plek die totaal haaks staat op het burgerlijke Frankrijk waar ze gewend is te vertoeven.
Ama Gloria is een lyrisch en intimistisch portret waarin Marie Amachoukeli-Barsacq zich fijngevoelig toelegt op de meerlagige gevoelens van beide hoofdpersonages en de totaal van elkaar verschillende structurele en sociale hiërarchieën. Om de sensitieve doorgronding van de hechte relatie tussen Gloria en Cléo expliciet te ondersteunen, last ze onder meer tal van opvallend abstracte aquarelfragmenten in bewegende animatie in, die een venster openen naar de ziel en het verleden van de twee hoofdpersonen.
Deze opvallende grafische stijl, met een sterk picturale inslag die bovendien overvloeit in naïeve vormen van verstrengelde figuren, fungeert als metafoor die de kijker meevoert in de hoofden van het symbiotische duo. Angsten, verlangens en het verleden smelten samen in kleurrijke penseelstreken die net zo veranderlijk en tumultueus zijn als de menselijke zielenroerselen. Àma Gloria is een gevoelige coming-of-age-prent over familierelaties, banden die niet alleen de huiselijke haard, maar ook de culturele verschillen zelf overstijgt.
De relatie tussen Cléo en Gloria is er een van blikken, strelingen, medeplichtigheid en waarschuwingen, een moederlijke en magnetische lichamelijkheid die hen dichter bij elkaar brengt en langzaam sterker en sterker wordt. Marie Amachoukeli-Barsacqs tweede langspeelfilm is een ontroerende en culturele relatieschets, maar zonder piëteit die haar humaan en filmisch talent stellig bevestigt. Marie Amachoukeli-Barsacq is duidelijk een regisseur met een sterk doordachte eigen visie en een precieze persoonlijke stijl die kleine, gewone verhalen immens maken. Jammer is dat de prachtige stukjes animatie van kunstenaar Pierre-Emmanuel Lyet, soms iets te lang worden uitgesponnen. De bijzonder sterke en superieure acteerprestatie van de jonge Louise Mauroy-Panzani in de rol van Cléo, is zo vertederend, dat ze het genoemde minpuntje met haar lief snoetje en bedwelmende blikken, als sneeuw onder de felle Kaapverdische zon, doet smelten.
GENRE: drama
JAAR: 2023
REGISSEUR: Marie Amachoukeli-Barsacq
CAST: Louise Mauroy-Panzani, Ilça Moreno Zego, Abnara Gomes Varela
LAND: Frankrijk
