Het eerste weekend van november speelde voor genrefans traditiegetrouw zich af in hartje Brugge voor de zestiende editie van Razor Reel. Dat ging deze keer letterlijk niet zonder slag of stoot want voor vele bezoekers betekende dit dat ze zich tijdens de eerste dag van het festival naar het centrum van de Ciarán-storm moesten begeven. Maar moedige inspanningen lonen, en dat zag ook de Fast Forward-redactie.
Er waren ook prijzen. Vorig weekend raakte al bekend dat de Méliès d’Argent-prijs voor de beste korte film in het fantasy-genre naar The Smile (a badtime story) van de Nederlandse cineast Erik van Schaaik ging. Maar ook de langspeelfilms werden bekroond. Het publiek waar ook een prijs aan verbonden was koos overduidelijk naar Brooklyn 45 van Ted Geoghegan. De Young Blood-award die werd verkozen door een vakjury (Evelyne D’Hoker, Rocky Grispen en Taeke Nicolaï) ging naar Best Wishes To All van Yuta Shimotsu. De jury gaf ook een eervolle vermelding aan Birth/Rebirth van Laura Moss.
PARADISE
Wanneer je punk en western laat samensmelten tot één geheel, dan krijg je iets als de nieuwste langspeelfilm van de Amerikaan Max Isaacson. Of het werkt dat laat ik volledig in het midden. Een te voorspelbaar verhaal waarin Ella Pachet, de snelst trekkende revolverheld, uit is op wraak. De cineast zijn voorliefde voor Sergio Leone droop van het scherm. (Dimitry Warmoes)
MY MOTHER’S EYES
Een moeder besluit om haar leven te delen met haar verlamde dochter doorwege van contactlenzen met een camerafunctie en een VR-Bril. Deze omschrijving zou een pitch kunnen zijn voor een aflevering van Black Mirror. Maar My Mother’s Eyes is meer dan dat. Takeshi Kushida maakte een complexe en uitdagende arthousefilm vol symboliek die een aantal moeilijk bespreekbare thema’s aankaart. Voor veel mensen is het daarom al een afknapper, maar dat zegt weinig over de kwaliteit van de film. Wie het pretentieuze van zich af kan zetten, krijgt een visueel sterke film te zien met een origineel verhaal over complexe familierelaties en de ethische grenzen van technologie. (Joris Verpoest)
ESCAPE
De Britse duizendpoot Howard J. Ford is met zijn derde bezoek aan Razor Reel al lang geen onbekende meer voor het festival. De man speelde het klaar om dit jaar drie langspelers te maken waarvan Escape in Brugge in wereldpremière ging. Escape is een vlag die de lading dekt en een spoiler van jewelste want tien knappe dames worden ontvoerd door een criminele bende die van hen seksslavinnen wil maken. Ontsnappen is de enige optie, en Ford kiest voor een mix van eighties-actiefilms en women camp-films uit de jaren 70. Geen hoogstaande kunst, wel het soort films dat ze nu niet meer maken met als gevolg een daverend applaus in de zalen en de omhoog gestoken duimen van Fast Forward. (Didier Becu)
BROOKLYN 45
Een uit de hand gelopen seance, een aantal uitgediepte personages in een kleine ruimte en een sterke cast. Dat was het recept voor publieksprijswinnaar Brooklyn 45. Regisseur en schrijver Ted Geoghegan bewijst dat je perfect een goede film kan maken in één enkele ruimte. Hoewel de film er visueel goed uit ziet, kon het evenzeer een Broadwaystuk zijn geweest. Wij kijken al uit naar de theateradaptatie. (Joris Verpoest)
HOW TO KILL MONSTERS
Hier kunnen we kort zijn, een B-film die gewoon doet wat hij moet doen. Een soort van Wizard of Oz vs. Assault on Precinct 13-vibes. Alleen dat de hoofdrolspelers belaagd worden door een resem gedrochten uit de hel. Leuke kills en Gore die deze film heel plezierig maakt om naar te kijken. Oja, een leuke kleine rol van Nicolas Vince! (Dimitry Warmoes)
HOME FOR RENT
Films zijn er om vaak om verdeeldheid te zaaien. En dat gold zeker en vast voor Home For Rent van Sophon Sakdaphisit, een Thaise exorcist-film die de ene bezoeker beloonde met de volle vijf sterren terwijl anderen er maar niks aan vonden. Fast Forward houdt het op een verdienstelijke poging over een getrouwd koppel dat hun appartement te huur stelt aan Dr. Ratree en Nuch. Home For Rent speelt leentjebuur bij de klassieke J-horror en komt daar aardig mee weg, maar struikelt helaas wel wat over zijn lengte waardoor het moeilijk blijft om twee uur gefascineerd te blijven door een verhaal dat je reeds eerder hebt gehoord. (Didier Becu)
THE SEEDING
The Seeding van Barnaby Clay was een deftig gemaakt Bad Children-horror prent met een leuke spanningsopbouw en een deftige cast. Bad Children-horror is een leuk subgenre. Denken we maar aan Eden Lake, Children of the Corn en het Spaanse Who Can Kill a Child? Een genre waarbij je steeds heen en weer zit te schuiven op je stoel. The Seeding is voor mij misschien wel de favoriet maar liet me achter met een vraag die ik gedurende heel de film had. Heeft de cineast zijn inspiratie gehaald uit de Japanse klassieker Suna no Onna (Woman in the Dunes) uit 1964 van Heroshi Teshigahara? Tristan Bechet stond in voor de sterke soundtrack. (Dimitry Warmoes)
MINORE
Op zaterdag hadden wij het genoegen om in het bijzijn van acteur Davide Tucci en schrijfster Elizabeth E. Schuch Minore te ondekken. Deze horrokomedie mengt absurde humor met cosmische horror en Griekse muziek in een idyllische setting. Toegegeven, soms vloekt deze combinatie. De spanningsboog is met momenten ook ver te zoeken, maar de film blijft charmant tot het einde. Liefhebbers van H. P. Lovecraft moeten Minore ongetwijfeld op hun lijstje zetten. (Joris Verpoest)
VINCENT DOIT MOURIR
Vincent Doit Mourir is een Frans-Belgische co-productie van Stéphan Castang die zowel in Cannes als op het Nederlandse Imagine Fantastic Film Festival met succes in de kijker liep, en dat was in Brugge niet anders. Vincent wordt vertolkt door raspaardje Karim Leklou die op een dag ontdekt dat de hele wereld hem wil vermoorden. Een aanleiding is er niet, wel blijkt alles verband te houden met één of ander bizar virus. Vincent Doit Mourir is een uiterst intelligente, goed doordachte, brutale en vooral originele variant op de zombiefilm waarin mensen de grootste nachtmerrie van de wereld worden, niet dat dit ooit anders is geweest . (Didier Becu)
THE UNCLE
De laatste dag van Razor Reel was absoluut niet de minste! Om zes uur ’s avonds konden we kijken naar het Kroatische The Uncle. Hierin ontvangt een Yoegoeslavische familie een nonkel uit Duitsland om de “perfecte Kerst” te vieren. Wat volgt is een absurde, maar aangrijpende prent die tradities, normen en machtsdynamieken in vraag durft te stellen. Regisseurs David Kapac en Andrija Mardesic maakten een artistieke, maar goed te volgen debuutfilm die niet bang is om duister te gaan. Een absolute aanrader! (Joris Verpoest)
THE BLACK MASS
Bij horrorfans staat Devanny Pinn als een scream queen, maar voor haar regiedebuut gooide ze het toch over een andere boeg, ook al zie je duidelijk in The Black Mass dat Pinn zeer goed weet hoe geweld in beeld te brengen. The Black Mass is een slasher over een bekende seriemoordenaar. Iedereen weet wel over wie het gaat, maar Devanny legt er de nadruk op om zijn naam niet te noemen omdat seriemoordenaars zo’n sterrendom niet verdienen. Wel vindt ze het opportuun om de slachtoffers in de spotlight te zetten. Als film is The Black Mass een half geslaagde uitwerking waarvan het originele uitgangspunt vooral werkt als je daar op voorhand iets over weet. Gelukkig is er Fast Forward (Didier Becu)
ENKELE SFEERFOTO’S:
