Harry Brown is wat je noemt een grijze muis. Iemand die nooit opvalt, weet dat hij weldra afscheid zal moeten nemen van zijn zieke vrouw en die het liefst van al in de lokale pub zijn Guinness drinkt tijdens een potje schaak met zijn enige vriend Leonard Attwell (karakterkop David Bradley).
De twee zitten net als Waldorf en Statler te ouwehoeren over hoe erg het wel gesteld is met hun verloederde buurt en hoe gevaarlijk de situatie wel is. Niet dat de twee tooghangers ongelijk hebben, want je moet geen sociaal werker zijn om te zien dat de boel op ontploffen staat. Door een fataal voorval loopt alles uit de hand. De twee politie-inspecteurs Alice Frampton (Emily Mortimer) en Terry Hicock (Jack O’Connell die we kennen uit Eden Lake) doen wel hun best, maar al gauw blijkt dat hun overste weinig of geen interesse hebben om de zaak verder uit te pluizen. Harry Brown is het moe en zoekt als een echte vigilante zelf de weg naar gerechtigheid.
Als je de verhalen achter de schermen moet geloven, zag de toen 76-jarige Michael Caine veel van zichzelf in het personage van Harry Brown. Niet alleen omdat ze beide oorlogsveteranen zijn (Caine diende in het Britse leger tijdens de Koreaanse oorlog), maar ook omdat het over een film gaat waarin brave lieden te prooi worden gegooid aan het schorem van de maatschappij en daarbij – mede door de politieke disinteresse – machteloos moeten op toezien.
Of het geloofwaardig is dat een hoogbejaarde een jeugdbende aan banden kan leggen laten we aan de spreekwoordelijke verbeelding over. Dit filmdebuut van Daniel Barber, die daarna niets meer van zich liet horen, is duidelijk geïnspireerd op het klassieke vigilante-verhaal met voorop Death Wish als voorbeeld waarin de gefrustreerde burger besluit om het heft in eigen handen te nemen.
Toch blijft dit Brits misdaaddrama vrij ingetogen, ten minste wat het eerste half uur betreft, en dat is voornamelijk de verdienste van Michael Caine die gewoon routineus zijn dingetje doet. Maar ook de manier waarop Daniel Barber het schorremorrie portretteert – zeg maar gevaarlijke Trainspotting-junks – draagt bij aan het positieve geheel. Het is pas op het einde dat de film compleet ontspoort en weinig of niks verschilt van de doorsnee wraakfilm.
Harry Brown is zeker niet het beste uit Michael Caine’s filmografie – daarvoor verwijzen we je graag naar Get Carter of de originele The Italian Job – maar wie houdt van Britse misdaadfilms doet er niet slecht aan om anderhalf uur mee te lopen aan de beschermende zijde van sir Michael Caine.
GENRE: misdaad
JAAR: 2009
REGISSEUR: Daniel Barber
CAST: Michael Caine, Emily Mortimer, Charlie Creed Miles, David Bradley, Ben Drew, Sean Harris, Jack O’Connell
LAND: UK
