Boris, in een vorig leven een beruchte activist, heeft zich al decennialang teruggetrokken uit zijn revolutionaire activiteiten. Hij leeft nu ondergedoken ergens in het Brusselse. Samen met zijn vriendin Kayoko en zijn trouwe makker Tim, baat hij L’Étoile Filante, een weinig bezochte kroeg, uit. Zijn criminele verleden komt weer aan de oppervlakte als één van zijn slachtoffers, een ondertussen wat oudere man met een kunstarm die niet altijd even coördinerend functioneert, hem terugvindt en wraak wil nemen.
Door het verschijnen van Dom, een eenzame neurasthenicus die verslaafd is aan antidepressiva en als twee druppels water lijkt op Boris, ziet het drietal een mogelijkheid om te ontsnappen. Een ding zagen ze echter over het hoofd: de ex-vrouw van Dom is een ervaren privédetective en toevallig spoort ze ook ijverig haar ex-man op.
De Belg Dominique Abel is al sinds 1987 gehuwd met de in Australië geboren Fiona Gordon. Dat ze ook een bijzonder creatief koppel vormen, bewijst hun gezamenlijke succesvolle filmcarrière. De afgelopen dertig jaar schreven, acteerden en realiseerden ze vier kortfilms en vijf langspeelfilms. Samen verzamelden ze met hun heel persoonlijk oeuvre, liefst zevenendertig nominaties en prijzen op belangrijke nationale en internationale filmfestivals.
Parels als L’Iceberg, Rumba, La Fée en vooral Paris Pieds Nus, de wervelende komedie waarin Fiona voor het eerst Parijs bezoekt en daar Dom, een emotie-arme dakloze, aantreft met wie ze een reeks catastrofale situaties meemaakt, zitten nog vers in het geheugen. In Paris Pieds Nus zien we trouwens naast Dominique en Fiona ook de Franse oerkomiek Pierre Richard en de karakterlegende Emmanuelle Riva (Hiroshima Mon Amour) , die twee maanden voor de première van film op 89-jarige leeftijd overleed – aan het werk.
Na zeven jaar stilte pakt het slapstick-duo Dominique en Fiona, nu uit met hun nieuwste hersenkronkel L’Étoile Filante, een dolkomische farce die volledig in de lijn ligt van hun gekend en heel persoonlijk oeuvre. De film is – zoals trouwens al hun vorige prenten – opnieuw opgebouwd uit minimalistische sketches in de geest van Buster Keaton en Jacques Tati, de grootmeesters van het komische filmgenre.
L’Étoile Filante doet eveneens sterk denken aan de absurde en triviale wereld van Aki Kaurismäki, zowel door de compositie van de decors, het gebruik van felle kleuren in een grijze wereld, de schaarse en korte telegramdialogen en de verhalende muziek. Ook hun personages die allen verdwaald en opgeschort zijn in hun leven, zonder duidelijke temporaliteit en toch met de sociale markeringen van die tijd, liggen volledig in de lijn van de reeds geciteerde Finse filmmaker.
Hoewel L’Étoile Filante de openingsfilm was van het recente (76ste) filmfestival van Locarno en daar op enthousiast applaus werd onthaald, is het toch niet de beste film uit Dominique en Fiona’s kunstzinnige filmreeks. Het probleem bij hun steeds herhalende bijzonder eigengereide, markante en visuele gag-vormgeving, is dat het na verloop van tijd onderhevig is aan publiekelijke extinctie.
De kijkers zijn immers zo vertrouwd geraakt met de kenmerkende trucjes, typische stijl, karakteristieke sfeer, stuntelige gedragingen en ingetogen grapjes, dat het geheel vast raakt in de alom gevreesde déjà vu-val. Dit gevoel overvalt je dan ook tijdens het bekijken van L’Étoile Filante. Voor hun volgende film staat het zonderlinge Aussi-Belgisch-tweespan voor de enorme uitdaging om zichzelf opnieuw uit te vinden. Desondanks is L’Étoile Filante toch goed voor anderhalf uur entertainment en onbezorgd vertier, zeker voor wie niet vertrouwd is met het werk van Dominique en Fiona.
GENRE: komedie
JAAR: 2023
REGISSEUR: Dominique Abel, Fiona Gordon
CAST: Abel & Gordon, Kaori Ito, Philippe Martz, Bruno Romy
LAND: België
SPEELDUUR: 98 minuten
