Yorgos Lanthimos is momenteel één van de meest klinkende namen in de filmwereld. Op zich best vreemd, want de Griek is zonder meer één van de meest eigenzinnige cineasten van de laatste decennia met werken waar de doorsnee filmliefhebber noch kop noch staart aan krijgt. De populariteit van Lanthimos is vooral te danken aan zijn twee meest toegankelijke films. Enerzijds de Oscar-favoriet The Favourite en anderzijds Poor Things, waarin je Emma Stone dingen zag doen die je nooit van haar verwachtte met alle media-aandacht als gevolg en terecht één van de best bezochte bioscooptitels van dit jaar. Lanthimos laat zich echter niet kisten door conventies en koos onlangs met Kinds of Kindness voor een (tijdelijke?) terugkeer naar zijn roots. Kinds of Kindness werd in vergelijking met Poor Things eerder een sobere titel die flirt met het surrealistische absurdisme en teruggrijpt naar Dogtooth, zijn derde film die dankzij de Un Certain Regard-prijs van het filmfestival van Cannes van hem een festivalfavoriet maakte.
Omdat je het ijzer moet smeden terwijl het heet is, en ook wel omdat de film het verdient, kreeg deze zwarte komedie uit 2009 een 4K-restauratie met een nieuwe bioscooprelease als gevolg. Of de fans van Poor Things ook Dogtooth zullen smaken, betwijfelen we ten sterkste, gelukkig zet het wel het baanbrekende werk van de Griekse kunstenaar verdiend opnieuw in de kijker.
In Dogtooth volgen we het gestoorde gezin van een industrieel. De drie jongvolwassen kinderen worden door de vader afgesloten van de buitenwereld. Letterlijk door een torenhoge omheining en figuurlijk door hen de wereld anders voor te stellen dan die is, zelfs de betekenis van woorden. Zo is een vaatje zout, een telefoon of is een kat het gevaarlijkste dier van de wereld. Het soort humor dat te nemen of te laten is en doet denken aan wat Luis Buñuel deed in Le Charme Discret de la Bourgeoisie of Le Fantôme de la Liberté, waarin niets is wat het lijkt en de kijker meegenomen wordt op een spannend surrealistisch spelletje waarvan je nooit kan raden hoe het afloopt.
Je merkt duidelijk de gelijkenissen met Lanthimos huidige stijl en wat hij vijftien jaar terug deed. Agressief, innoverend, gedurfd, provocerend en ook wel een beetje vermoeiend. Onbespreekbare thema’s zoals incest lijken kolderiek omdat alle logica overboord wordt gegooid en het voelt alsof Lanthimos je binnenloodst in een uniek universum waar het absurde het morele heeft verdreven. Soms voelt het allemaal net iets te kil aan, maar je ervaart het evenzeer aan als unieke cinema waarvan je dacht dat die in deze tijden niet meer gemaakt kon worden. Cinema voor durvers.
Genre: satire, zwarte komedie
Jaar: 2009
Regisseur: Yorgos Lanthimos
Cast: Christos Stergioglou, Michelle Valley, Angeliki Papoulia, Christos Passalis, Mary Tsoni, Anna Kalaitzidou
Land: Griekenland
Speelduur: 97 minuten
