Helemaal nog niet bekomen van Poor Things (nog steeds het beste wat ik in 2024 zag) en plots is daar al Kinds of Kindness, de nieuwste worp van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Met heel veel leden van cast en crew is het een blij weerzien. Voor zijn uiterst succesvolle vorige twee films, Poor Things en The Favourite schreef Lanthimos het scenario samen met Tony Mcnamara.
Bij Kinds of Kindness deed hij opnieuw een beroep op zijn vroegere vaste co-scenarist Efthimis Filippou met wie hij onder andere bevreemdende parels als Dogtooth, Alps en The Lobster neerpende. Opnieuw barst de film van absurdisme, paranoïa en surrealisme met personages die niet weten wat hen allemaal overkomt, met navenant gedrag als gevolg.
Het gevoel dat bij Kinds of Kindness onder de huid van de kijker kruipt, leunt waarschijnlijk meer aan bij het oudere werk dan bij de twee laatste prenten. De joie de vivre ruimt opnieuw plaats voor beklemming en verstomming. De personages in The Favourite en Poor Things waren op hun manier ook best ‘weird’, maar net die tikkel anders en die twee films waren in hun geheel toegankelijker voor een breed publiek.
Lanthimos duidde al in interviews hoe hij Kinds of Kindness eerst als een tragikomedie zag, losjes gebaseerd op het theaterstuk Caligula van Albert Camus. Yorgos Lanthimos vroeg zich af wat er zou gebeuren als net zoals bij de Romeinse sadistische keizer een persoon in het heden zo veel macht zou hebben dat hij andermans leven helemaal kan controleren. Dat gegeven exploreert hij expliciet in twee delen van het drieluik dat Kinds of Kindness uiteindelijk vormt. In het resterende luik staan sadisme en een perverse vorm van toewijding eveneens centraal.
Thematisch is het drieluik zeker aan elkaar gelinkt. De titels bevatten allen het mysterieuze personage R.M.F. (zonder te willen spoilen, niet te vroeg de bioscoopzaal verlaten). Toch zal voor sommigen daar het schoentje nijpen, doordat de verhalen niet helemaal met elkaar verbonden zijn. Zo zijn de drie onderdelen van Kinds of Kindness qua structuur beter te vergelijken met Babel van Iñárritu dan bijvoorbeeld met Pulp Fiction van Tarantino. Het artificiële gevoel dat bij een in delen gekapte film haast automatisch opduikt, zal misschien enigszins weg ebben omdat steeds dezelfde acteurs in andere personages terugkeren.
Zo geeft Emma Stone zich al voor de derde keer over aan de directieven van Lanthimos en na Poor Things geeft Willem Dafoe haar opnieuw weerwerk. Uit Poor Things ontwaart u ook Margaret Qualley die je misschien al eerder opmerkte in Once Upon A Time In Hollywood of Drive Away Dolls. Voor het eerste van de partij: Jesse Plemons die dit jaar in Civil War maar één scène van enkele minuten nodig had om iedereen dagenlang uit zijn lood te slaan. Voor zijn vertolking in Kinds of Kindness kreeg Plemons terecht de Palm voor beste acteur op het voorbije Filmfestival van Cannes.
Componist Jersin Fendrix kweet zich fantastisch van zijn taak bij Poor Things en mocht nogmaals instaan voor de muziek. Eyes Wide Shut is nooit ver weg. Fendrix schreef meer dan drie uur muziek waaruit Lanthimos kon putten. Zoals steeds bij een Lanthimos-film ressorteren bestaande songs een effect dat je in die nummers los van de beelden nooit zou vermoeden. Beste voorbeeld: de opener (waarvan doorheen de film flarden terugkeren) Sweet Dreams (Are Made of This) van de Eurythmics. Dit stuk lyric weet zowat de hele film te vatten: “Some of them want to use you. Some of them want to get used by you. Some of them want to abuse you. Some of them want to be abused.”
Regisseur: Yorgos Lanthimos
Cast: Emma Stone, Jesse Plemons, Margareth Qualley, Joe Alwyn, Hunter Schäfer,Hong Chau, Willem Dafoe
Land: USA, UK, Ierland
Duur: 164 minuten
