Of het nu Todd Fields Tár met Cate Blanchett is, Maestro van en met Bradley Cooper, Hanna Slaks Kein Wort met Maren Eggert of Sterben van Matthias Glasner met Lars Eidinger: het aantal films dat zich focust op het begaafde werk van een dirigent is de laatste jaren flink gegroeid. Met zijn hartverwarmende tragikomedie En Fanfare vult de Franse filmmaker Emmanuel Courcol (Un Triomphe, Cessez-le-Feu) dit lijstje voortreffelijk aan.
Het verhaal van En Fanfare is integraal gecomponeerd rond conductor Thibaut Desormeaux. Hij is jong, talentvol en een internationaal gerenommeerde ster aan de klassieke muziekhemel. Zijn orkest is succesvol en bijzonder in trek. Samen trekken ze de wereld rond om te spelen in befaamde zalen. Wanneer hij echter totaal onverwacht op een dag tijdens een repetitie in elkaar zakt, is het wel even schrikken. Met het idee dat hij door zijn drukke agenda wellicht wat oververmoeid is, trekt hij uit voorzorg toch maar naar een arts. De diagnose is verpletterend: leukemie. Zijn overlevingskansen zijn op korte termijn heel miniem, tenzij hij een beenmergtransplantatie ondergaat.
Hij hoopt dat zijn Rose de optimale donor kan en wil zijn, tot hij tot zijn grote verbazing ontdekt dat Rose zijn zus niet is. Blijkbaar werd Thibaut ooit geadopteerd, maar heeft niemand hem dat ooit verteld. En alsof dat nog niet genoeg is, blijkt er ook nog een broer te bestaan van wie hij helemaal niets afweet. De eerste ontmoeting met Jimmy, zijn broer, die in een fabriekskantine werkt en de tegenpool van Thibaut is, verloopt behoorlijk onhandig. Geen van beiden weet hoe zich te gedragen, want hoewel ze genetisch verbonden zijn, lijkt het alsof niets hen bindt. Hoe alles verder afloopt, houden we lekker even voor onszelf.
Dat de Cinéma Français een rijke traditie heeft in het combineren van humor met maatschappelijke reflectie is een collectieve evidentie. En Fanfare sluit hier feilloos op aan. De film verkent familiebanden met een luchtige toon, doordrenkt van optimisme, zonder ooit te vervallen in goedkoop sentiment. Regisseur Emmanuel Courcol verweeft momenten van lichte komedie met oprechte emotie, waardoor dit licht verteerbare drama doet denken aan een moderne variant van de screwball-komedies uit de jaren dertig tot veertig van kraks als Frank Capra, Howard Hawks, Leo McCarey, Preston Sturges en Ernst Lubitsch, maar dan met een focus op broederliefde in plaats van romantiek.
De dynamiek tussen Lavernhe en Lottin is een van de krachtigste elementen van deze dramedy. Thibault, de verfijnde en perfectionistische dirigent, wordt sterk uitgebouwd tegenover Jimmy, de sociale en relationele sukkel van lagere komaf die een aardse energie uitstraalt. Dit contrast creëert komische momenten en onderstreept de groeiende chemie tussen de broers. Bovendien wordt dit duo uitstekend geïncarneerd door de ongelooflijk naturel acterende Benjamin Lavernhe (L’Abbé Pierre, Jeanne du Barry, The French Dispatch of the Liberty, Kansas Evening Sun, Antoinette dans le Cevennes) en Pierre Lottin die onlangs nog schitterde in Ozons Quand Vient l’Automne en de succesvolle Netflix-serie Lupin.
En Fanfare etaleert een hartverwarmende balans tussen humor en de diepere thema’s van verzoening en zelfontdekking. Tegen de achtergrond van sociale verschillen, een herontdekte familieband en solidariteit onder arbeiders, vermijdt Courcol clichés en goedkope oplossingen.
Hoewel het verhaal niet altijd even realistisch is en ook wel wat voorspelbaar blijkt, werkt in deze sympathieke en ontroerende emo-broederkomedie alles toch behoorlijk vlot dankzij een subtiele, fijn gedoseerde en vakkundige mise-en-scène. De film erkent de ongelijkheid in kansen in een welvarend Parijs en een bescheiden bestaan elders, zonder deze te veroordelen. In plaats daarvan benadrukt Courcol dat sociale verschillen overwonnen kunnen worden wanneer liefde, muziek en begrip samenkomen, kortom door oeroude lach-en-traan-synergie.
Deze feelgood-prent beleefde eerder dit jaar zijn orkestrale wereldpremière tijdens het filmfestival van Cannes en won vier keer de publieksprijs op de filmfestivals van respectievelijk San Sebastian, Namen (openingsfilm), Film By The Sea Festival (Vlissingen) en Les Vendanges du 7ème art (Pauillac). Afwachten of er ook nog César-nominaties volgen?
Genre: drama, komedie
Jaar: 2024
Regisseur: Emmanuel Courcol
Cast: Benjamin Lavernhe, Pierre Lottin, Sarah Suco, Jacques Bonnaffé, Anne Loiret
Land: Frankrijk
Speelduur: 103 minuten
