Connemara 

Over Connemara, Alex Lutz’ tedere en scherpzinnige adaptatie van Nicolas Mathieu’s gelijknamige roman waarin het verhaal wordt verteld van twee oud-klasgenoten die elkaar midden in hun leven opnieuw kruisen echter niet door het lot of door verlangen, maar door de trage aantrekkingskracht van plaats, herinnering en de stille keuzes die een leven vormen, hangt een stille melancholie. Gesitueerd in de nevelige heuvels van de Vogezen is dit minder een romance dan een bespiegeling over wie blijft, wie vertrekt en wat dat ieder van hen kost.

Hélène (Mélanie Thierry), een uitgeputte en terneergeslagen druk werkende vrouw in Parijs, keert na een burn-out heel breekbaar, gekwetst en onzeker over wat ze eigenlijk zoekt, terug naar haar geboortestad. Wat ze vindt is Christophe (Bastien Bouillon), de hockeyster van de middelbare school op wie ze ooit verliefd was. Hij is recent van zijn echtgenote gescheiden met wie hij een charmant zoontje heeft. Tegenwoordig hoopt Christophe op een comeback bij het lokale hockeyteam want de kleine stad heeft hij nooit verlaten en belangrijker nog, hij heeft er ook nooit naar gestreefd. Zijn kamer, volgestouwd met de restanten van een half-geleefd tienerleven, ademt geen nostalgie, maar is het bewijs van een man die zich het leven nooit ergens anders heeft voorgesteld.

De kracht van Connemara ligt in de manier waarop het relationeel drama deze sociale kloof blootlegt en niet met een oordeel, maar met zachte helderheid. De film bekritiseert Christophe niet omdat hij in het ingeslapen dorp is gebleven, integendeel, zijn surplace draagt een zekere rust in zich. In een cultuur die geobsedeerd is door vertrekken, opklimmen en ontsnappen, suggereert de introverte Franse filmmaker Alex Lutz (Une Nuit, Guy) dat ter plaatse blijven een bewuste, geldige keuze kan zijn. De chemie tussen Christophe en Hélène is delicaat en ongeforceerd waarbij beau gosse Bouillon (Partir un Jour, La Nuit du 12, Le Comte de Monto-Cristo) en de uitgelezen karakteractrice Thierry (Une Nuit, Captive, Soudain Seuls) zich bewegen in een ritme dat behoedzaam, maar natuurlijk aanvoelt.

De prent hapert af en toe in tempo – Lutz laat het verhaal soms onnodig uitdeinen waardoor de plot zelfs helemaal lijkt te vervagen – maar dit wordt gered door het intuïtieve spel van de twee sublieme hoofdacteurs. De lange bruiloft-scène aan het eind van de prent kruipt met een ijle helderheid onder je huid: een huwelijksfeestspel waarbij Hélène wordt uitgekozen voor een ritueel waarin de geblinddoekte bruidegom zijn bruid moet herkennen door de benen van meerdere vrouwen te betasten. Wat aanvangt als een luchtige klucht verandert in iets vernederends, zelfs licht grotesks en in beeld gebracht met de dreiging en het ongemak van een beangstigende climax.

Deze aangrijpende scène speelt zich simultaan af op herkenbare lyric van Michel Sardou’s wereldhit Le Lac de Connemara. Om deze film in een juiste context te vatten, dien je trouwens te weten dat het de afgelopen decennia tijdens Franse huwelijken gebruikelijk is om deze aanstekelijke song te draaien en dit vooral wanner het kersverse echtpaar en de vele gasten zich op de dansvloer verzamelen.

Deze chanson uit 1981 is rijk aan emotie en geschiedenis en vertelt het liefdesverhaal van een schoonheid die aankomt in de Connemara-regio (Ierland) en heeft een epische, dramatische sfeer die veel mensen aanspreekt. Het wordt vaak gezien als een lied met een aanstekelijke energie dat je gevoel van avontuur en romantiek aanwakkert en ideaal is om het hoogtepunt van de feestelijke trouwpartij (en het einde van de film) te markeren. Dat verklaart meteen de (symbolische) filmtitel die staat voor het verlangen naar ontsnapping dat de provincie in zichzelf draagt.

Deze cruciale eindscène laat zien hoe vaak ‘onschuldige’ rituelen de contouren trekken van gender en klasse: het collectief regisseert wie gezien wordt, wie betast, wie zwijgt. Hier legt Lutz zijn scherpste observatie neer. Connemara gaat minder over hernieuwde liefde dan over hoe gemeenschap het individu kneedt: met zachte, soms wrede handen. Zo loopt de relatie tussen de twee geliefden wel enigszins anders dan verwacht, doch precies hoe vertellen we hier uiteraard niet.

Uiteindelijk gaat Connemara helemaal niet over hernieuwde liefde. Het gaat over hoe sommige mensen hun geboortestad ontgroeien en hoe anderen hun wortels zo diep ingraven dat ze zich niets anders kunnen voorstellen. Afgewogen en melancholisch blijft dit ernstig terug-naar-heimat-drama desondanks zijn ingewikkelde structuur, talrijke lucratieve flashbacks en zwaarwichtige monologische bespiegelingen, toch wel hangen als een herinnering die zachtjes sluimert om opnieuw opgehaald te worden.

Genre: drama
Jaar: 2025
Regisseur: Alex Lutz
Cast: Mélanie Thierry, Bastien Bouillon, Grégory Montel, Jacques Gamblin, Clémentine Célarié
Land: Frankrijk
Speelduur: 112 minuten