EXIT 8 (8-ban deguchi) 

Je dwaalt door de schijnbaar eindeloze gangen van een Japans metrostation, op zoek naar uitgang 8. Enkel de signalisatie, de schreeuwende reclameposters en hier en daar een nooduitgang doorbreken het patroon van de kraaknette witte keramieken tegels. Na elke bocht wacht opnieuw een op het eerste gezicht identieke gang. Je blijft maar doorgaan, maar je aandacht mag geen moment verslappen: bij elke minieme wijziging moet je rechtsomkeert maken. Doe je dat niet, dan begin je weer van nul en ben je nog minstens acht gangen zoet voor je het daglicht terugziet.

Met dat poepsimpele concept scoorde Kotake Create in 2023 met The Exit 8 een dijk van een gaminghit. De wandelsimulator, een nieuw subgenre, was geboren, en tal van Exit 8-klonen volgden. Maar daarmee was de kous niet af: dankzij een roman en nu ook een film groeide dit spel – zonder visuele pracht of in het oog springende personages – uit tot een van de meest verrassende videogamefranchises ooit.

“Dat kan toch geen boeiend kijkspel opleveren?”, hoor ik jullie denken. Maar niets is minder waar. Al vanaf de bijna acht minuten durende openingssequentie zit je er middenin. Een huilende baby, een brullende medepassagier en de toenemende geluiden in een overvolle metro overprikkelen onze ‘verdwaalde man’ (Kazunari Ninomiya). Hij heeft de wagon nog maar net verlaten wanneer zijn ex hem belt met het nieuws dat ze zwanger is. Geen blijdschap overvalt hem, maar twijfel. Moeten ze het kind houden? Zal hij de verantwoordelijkheid van het vaderschap wel aankunnen? Terwijl hij nog met zijn gedachten bij het telefoontje zit, merkt hij dat hij plots helemaal alleen lijkt te zijn. Enkel een ‘wandelende man’ (Yamato Kôchi) kruist meermaals en op hoog tempo zijn pad…

Exit 8 slaagt waar de meeste game-adaptaties falen: het weet de spelconcepten perfect te vertalen naar het bioscoopscherm. Je krijgt spontaan zin om je controller boven te halen en actief deel te nemen. Regisseur Genki Kawamura brengt de claustrofobische ervaring van het hoofdpersonage overtuigend over, en als kijker ga je zelf mee op zoek naar aanwijzingen en een uitweg uit deze verstikkende omgeving. Vooral de cinematografie en montage verdienen lof: de camera registreert zwierig wat zich voor én achter de protagonist afspeelt, en de scènes vloeien speels in elkaar over.

Omdat de oorspronkelijke verhaallijn flinterdun – of zelfs onbestaande – is, voegde men het schuldgevoel en de besluiteloosheid over het ongeboren kind toe. Die achtergrond is echter weinig subtiel en haalt soms de vaart uit Exit 8. Op die momenten voelt het alsof je wacht tot het volgende level geladen is en de actie opnieuw begint. Men had zich gerust kunnen beperken tot de basis en van Exit 8 een ononderbroken, hypnotiserende ervaring mogen maken.

Niet dat het een zware smet vormt op deze uitstekende genrefilm. Exit 8 bewijst dat je met een eenvoudig uitgangspunt en zonder toeters en bellen een fascinerende kijkervaring kunt construeren, die perfect past binnen de recente trend van liminal space horror, waarbij een vertrouwde omgeving plots beklemmend en akelig aanvoelt.

Genre: actie, avontuur, mysterie, horror, thriller
Jaar: 2025
Regisseur: Genki Kawamura
Cast: Kazunari Ninomiya, Yamato Kôchi, Naru Asanuma
Land: Japan
Speelduur: 95 minuten