Met het recente monstersucces dat C’è ancora domani van Paola Cortellesi is, zit de Italiaanse cinema opnieuw in een broodnodige boost. Met iets minder tromgeroffel, schuift na meer dan twintig jaar stilte ook de ondertussen meer dan 90-jarige Liliana Cavani met L’ordine Del Tempo mee aan tafel. Hoewel haar grootste succes er in 2003 kwam met Ripley’s Game waarin ze samenwerkte met Dougray Scott en John Malkovich, kennen de meeste filmfans haar het best van het nu nog altijd controversiële drama The Night Porter uit 1974 waarin een slachtoffer uit een concentratiekamp na 15 jaar een voormalige nazi-commandant opnieuw ontmoet. Met L’Ordine Del Tempo keert Cavani terug naar haar Italiaanse roots en vertoeven we twee uur aan de zonnige Italiaanse kust in een idyllische villa waar naar jaarlijkse gewoonte een groep vrienden samenkomen.
Door de vijftigste verjaardag van Elsa (Claudia Gerini) moet het onderonsje dit jaar iets speciaal worden. Dat is buiten de vooraanstaande wetenschapper Enrico (Edoardo Leo) gerekend die zijn boekje te buiten gaat door aan zijn gasten laconiek te vertellen dat een asteroïde Anaconda langs de aardbol zal schuren met een kans van één op twintig dat die op de aarde zal inslaan. Het onthutsende nieuws is reeds een tijdje bekend in hogere kringen, maar verzwegen gehouden om paniek te voorkomen.
Het is onmogelijk om niet te denken aan Melancholia van Lars von Trier bij het bekijken van L’ordine Del Tempo, dat overigens gebaseerd is op het gelijknamige boek van fysicus Carlo Rovelli. Verwacht geen rampenfilm, eerder een praatfilm die aanvoelt als een Woody Allen-film met personages die op hun eigen graf dansen. Zelfs tijdens hun ondergang vinden ze het normaal , ook al doen ze het in hun broek van schrik, dat ze termen als “collectieve psychose” moeten gebruiken. Types die door intellectuele arrogantie over hun eigen (veel te dure) woorden vallen waarvan je in feite hoopt dat ze in een handomdraai van de aardbodem worden geveegd. Het grote nadeel van deze apocalyptische nachtmerrie is dat je met dit soort personages geen band kan creëren.
Soms is het wel ontroerend, zoals het nakende wereldeinde dat gedempt wordt door een laatste dansje te plaatsen op Dance Me To The End Of Love van Leonard Cohen of door het herbekijken van de legendarische scène uit The Gold Rush waarin Charlie Chaplin noodgedwongen uit honger zijn eigen schoen opeet, helaas wordt het te vaak gefnuikt door de pseudo-intellectuele praatjes van het gezelschap. Het te rationeel kunstmatig gepalaver wordt gelukkig omringd door ijzersterke vertolkingen waarover niks verkeerd te zeggen valt en één voor één worden uitgevoerd door Italiaans schoon volk met als bekendste kop Allessandro Gassmann. Ondanks zijn sloom tempo en te belerend vingertje blijft L’ordine Del Tempo een must voor cinefielen die een boontje voor Italiaanse cinema hebben.
Genre: drama
Jaar: 2023
Regisseur: Liliana Cavani
Cast: Allessandro Gassmann, Claudia Gerini, Richard Sammel, Ángela Molina
Land: Italië
Speelduur: 113 minuten
