We bevinden ons in 1946 in een Italië dat nog steeds in naoorlogse ellende is gehuld. Delia, een moeder van drie kinderen woont in Rome. Ze is getrouwd met Ivano, een gemeen en vooral heel gewelddadige man wiens verbitterde gelaatstrekken worden verhuld door een grote, voor die tijd, typerende snor. Alsof deze situatie nog niet ‘miserabel’ genoeg is, wordt de gedweeë arbeidersvrouw gedwongen om voor een perfide, bedlegerige, bullebakkende en misogyne schoonvader te zorgen die Delia met verachtelijk dedain behandelt.
Haar ellendig bestaan, gedomineerd door fysieke mishandeling en programmatische inferioriteit, wordt alleen verlicht door dagelijkse vluchtige tussendoor-gesprekjes met haar beste vriendin Marisa en de tedere herinnering aan haar lang vervlogen en betreurde liefde voor Nino, haar oude beau.
Tussen berusting en hoop, doet Delia routineus wat door haar agressieve echtgenoot van haar wordt geëist. Naast haar taken als huisvrouw, moet ze ook nog zorgen voor twee lastige zonen en Marcella, haar dochter die op het punt staat om te huwen met een verwende snaak uit de middenklasse. Misschien kan Marcella door haar huwelijk wel ontsnappen aan het vernederend en inferieur lot van haar moeder. Er is hoop, tot Delia op een dag trekken herkent in de aspirante bruidegom die ze tot haar grote spijt, maar al te goed kent van Ivano. Vanuit deze premissen ontvouwt zich een emotioneel verhaal dat meer dan één ontroerende verrassing in petto heeft.
C’è Ancora Domani is een bijzonder intelligente, originele, scherp komische, universele, ontroerende, strijdlustige, bittere en soms pijnlijke, maar vooral noodzakelijke reflectie waarin straf, hoogst authentiek en directief subtiel wordt ingezoomd op de patriarchale cultuur, gendergeweld en vrouwenrechten. De multi-getalenteerde Italiaanse actrice Paola Cortellesi zet zichzelf met C’è Ancora Domani, meteen internationaal op de filmkaart want ze is niet alleen co-scenariste en debuterende regisseuse, maar ze neemt ook nog eens op ontroerende wijze, de hartveroverende hoofdrol voor haar rekening.
Naast het aspect van de fabula is C’è Ancora Domani tevens een eersterangs eerbetoon aan het vermaarde Italiaanse neo-realistische filmgenre. Voorbeelden en verwijzingen in dit vrouwelijk tragikomisch pamflet met een duidelijke sociaal-politieke boodschap, zijn legio. Zo wordt onder meer Delia, het noodlijdende hoofdpersonage, door Cortellesi bewust vertolkt met een heel duidelijke en liefhebbende knipoog naar Anna Magnani, het legendarische boegbeeld van de neorealistische Italiaanse cinema. Door haar eenvoudige uitstraling en sprekende gezichtsuitdrukkingen wordt Cortellesi in de huid en sobere kledij van Delia, eigenlijk de moderne Anna Magnani: een vrouw met een stoere buitenkant van berusting en volgzaamheid, die blijkbaar accepteert dat ze wordt verpletterd door generaties van bevoorrechte en verwende mannen, maar die op zichzelf en stilzwijgend eigenlijk heel trots is en vol hoop uitkijkt naar een betere toekomst voor haar sekse, in de prent als metafoor gepersonaliseerd in Marcella, Delia’s fel kritische doch naïeve dochter.
Nog voor de hand liggend op dit vlak is de verwijzing naar het cultdrama Una Giornata Particolare van Ettore Scola uit 1977, dat precies de onherstelbare sociale en familiale subalterniteit vertelt van een Italiaanse vrouw, een onvergetelijke Sophia Loren, slachtoffer van een maniakale echtgenoot, voortreffelijk vertolkt door Marcello Mastrioanni. En verder ook nog de nadrukkelijke designatie naar ‘La Bersagliera’, het personage uit Pane Amore e Fantasia van Luigi Comencini uit 1953 dat toen met bravoure werd ingekleurd door icoon Gina Lollobrigida.
C’è Ancora Domani is integraal en uitstekend in zwart-wit-gefilmd door DOP’er Davide Leone die Delia, haar familie en de buurt fotografeert met een ontroerende tederheid en meteen Rome ook levendig weet in te kaderen waardoor de drukke Romeinse stad eveneens als een personage fungeert in de film. Cortellesi mixt de dramatische stijl heel doeltreffend met komische- en choreografische ingrediënten en veel humor, waardoor emotie versmelt met morele verontwaardiging en bovendien wordt het geheel geïnterpoleerd met chronologisch gedecontextualiseerde muzikale intermezzo’s (onder meer met songs van Mina en Lucio Dalla) die gebruikt worden als ware momenten van ‘Brechtiaanse vervreemding’. En deze originele en ingrijpende vondsten maken het vertellen van een tragische pagina uit de Italiaanse geschiedenis – die in het contemporaine Romeinse koninkrijk nog grotendeels actueel is – nog effectiever.
Moet beslist nog worden vermeld: de buitengewone manier waarop Cortellesi het publiek onopvallend doch als onderliggende rode draad doorheen het hele verhaal, volledig op het verkeerde been weet te zetten, wat bij de ontknoping zorgt voor een verrassend en geweldig wow-effect. Ook de prachtprestatie van de ensemblecast is uitermate sterk en overtuigend. C’è Ancora Domani is in Italië een ongelooflijke (en al meermaals gelauwerde) monsterhit die intussen goed op weg is om door de rest van Europa ook warm in de armen te worden gesloten. U toch ook?
Genre: drama, komedie
Jaar: 2023
Regisseur: Paola Cortellesi
Cast: Paola Cortellesi, Valerio Mastandrea, Emanuela Fanelli, Vinicio Marchioni, Giorgio Colangeli, Romana Maggiora Vergano
Land : Italië
Speelduur : 118 minuten
