FEAR STREET: PROM QUEEN 

Shadyside, 1988. In een poging om eindelijk te breken met het duistere verleden van het dorpje en de pagina om te slaan, komt de onderdirectrice van Shadyside High met een geweldig idee op de proppen: een afscheidsfeest voor de laatstejaars. En wie afscheidsfeest zegt, zegt natuurlijk feestkoningin. Er zijn heel wat kandidates maar geheel in Shadyside fashion is de concurrentie moordend…

Na het geslaagde streamingevenement dat de Fear Street-trilogie in de zomer van 2021 werd, was er eigenlijk maar één vraag die de fans bezighield. Wanneer mogen we terugkeren naar het stadje? 2025, antwoordde Netflix, voor een royale traktatie. Althans dat was de belofte. Met dit standalonevervolg voelden we ons namelijk toch wat minder de koning te rijk dan verwacht.

Voor Prom Queen duikt Fear Street terug in de tijd naar 1988, voor een old school slasher zonder veel franjes. Het is een gemakkelijke streamer geworden die het toch vooral moet hebben van zijn bodycount. Want om met de schoolpoort in huis te vallen, dat is waar deze film eigenlijk de beste indruk weet te maken. In navolging van die originele trilogie benadert ook deze alleenstaander het slashergenre weer volledig in de stijl van het gekozen decennium, in dit geval dus het tijdperk van Michael en Jason, afgekruid met een vleugje ’90’s killer DNA. En dat zullen we geweten hebben ook.

Onze mysterieuze killer kan zich meten met de genrelegendes van weleer op vlak van creativiteit, bruutheid en efficiëntie. Opvallend hierbij is ook hoeveel de film bereid is om te tonen én hoe goed de effecten ogen. Zeker in moderne tienerhorror durven de filmmakers hun publiek wel eens te pamperen, met het oog op een lagere rating (en dus meer verkoop). Dan is het een verademing als er dan nog eens wat jeugdterreur passeert, die niet zuinig omspringt met het rode goud.

Het gebrek aan afgedwongen leeftijdsrestricties bij streaming is hier een uitgelezen voordeel. Niet dat de film zijn eenvoudige verhaal enkel maar kan pimpen met wat griezelwreedheden in ’80’s stijl. Nee, een ander belangrijk verkooppunt van de Fear Street-saga was natuurlijk de soundtrack, die het geheel heel mooi wist te ondersteunen, en dat is bij Prom Queen niet anders. Een feest zonder muziek is geen echte party en de selectie aan ‘80’s-hits krijgt ons bijna aan het dansen.

Zij het niet als voorheen. Voor dit nieuwe deel gaf Leigh Janiak de fakkel door aan Matt Palmer en bij hem brandt de vlam toch echt wel een pak minder fel. Dat het plot minder ambitieus zou zijn, viel te verwachten, maar ook op vlak van thematiek, personages en, eigenlijk bijzonder jammer, sfeer, kan deze nieuweling het kroontje niet wegkapen. Daarvoor kan het de originele magie niet voldoende vangen en dat heeft ook deels te maken met een gebrek aan durf.

De personages en de tijdsgeest zijn erg braaf geschreven, eerder archetypes gebaseerd op omschrijvingen van ‘80’s-figuren dan echt het soort karakters dat we kennen en adoreren uit de slasherklassiekers. Men brengt een erg gekuiste interpretatie van de jaren 80. Maar de grootste fout is dat het niet voldoende aansluiting vindt met de franchise.

Dat is wat deze Prom Queen nog het meest weet te nekken. Er zijn een paar kleine verwijzingen naar de trilogie, maar het koppelt te weinig terug naar cruciale elementen uit het drieluik, terwijl er zeker wel opties over waren. Het slashergedeelte zit goed, de muziek is leuk, maar ondanks dat het een aardige luie-zetelervaring is, blijft het toch vooral een gemiste kans voor dit jonge filmuniversum. We hopen dan ook dat formule toch nog eens goed bestudeerd wordt, voor toekomstige avontuurtjes.

Genre: horror, drama, mysterie
Jaar: 2025
Regisseur: Matt Palmer
Cast: India Fowler, Suzanna Son, Fina Strazza, Katherine Waterston
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 88 minuten