Joey Summerskil is een jonge ambitieuze reporter die het wil maken in de mediawereld. Ze wil spectaculaire reportages maken maar toch lijkt een goed verhaal haar steeds weer te ontsnappen. Zoals ook in dit verhaal. Ze gaat naar een spoeddienst in een poging een spannende avond te beleven en het kan moeilijk kalmer worden net alsof de dood en rampspoed ook een avondje vrij hebben genomen.
Wanneer haar cameraman ook nog eens wordt weggetrokken voor een andere – echte – reportage zit ze bijna volledig aan de grond, maar haar geluk neemt een wrange bocht. Net nu ze geen cameraman meer heeft, rolt eindelijk dat geweldige verhaal binnen. Zo is ze getuige van een wel heel bizarre ziekenhuisopname én overlijden. Iets dat ze nog nooit eerder zag of zelfs voor mogelijk hield.
Dit zal haar verhaal worden. Maar dan moet ze wel meer te weten komen over wie de jongen is die ze op uiterst gruwelijke wijze zag sterven in het ziekenhuis. Haar enige aanknopingspunt is de jonge vrouw Terri die met de jongen binnenkwam en de puzzeldoos die Terri vond bij de jongen. De enige andere informatie die Terri haar kan geven is dat haar antwoorden misschien wel te vinden zullen zijn in The Boiler Room, de nachtclub van haar ex-vriendje en playboy J.P. Monroe die net de hand heeft weten te leggen op een mysterieus en macaber beeld.
Het derde deel in de Hellraiser-serie is de eerste waarbij Clive Barker exclusief optrad als executive producer en niet langer meeschreef aan het verhaal, hoewel het nog steeds in relatief veilige handen is met Tony Randel, die Hellbound: Hellraiser II regisseerde en de handen in elkaar sloeg met Peter Atkins die het verhaal van de tweede film mee heeft neergepend.
Toch voelt de film aan als een stapje terug in vergelijking met de vorige delen en voert het de mythe in een nieuwe richting. Hellraiser III markeert het moment dat de helpriester, die tegen dit punt toch al het gezicht van de franchise was geworden, nu ook echt de belangrijkste rol inneemt in het verhaal en het is ook de eerste keer dat deze cenobiet zijn neutrale positie verlaat. Nu, het verhaal dat hier rond gespind wordt, faciliteert deze verandering aardig genoeg en gebruikt de vorige films als een stevige fundering om dit alles te rechtvaardigen.
Door de gebeurtenissen van de vorige film is de cenobiet relatief vrijer en in zijn nieuwe hoedanigheid treedt hij meer op als een Faustiaanse demon, die deals aanbiedt aan iedereen die hem zou kunnen verder leiden op het nieuwe pad dat hij voor zichzelf probeert uit te stippelen. Ook biedt deze titel nog veel meer inkijk op wie hij eigenlijk was. In de tweede film kregen we al een eerste serieuze aanzet over zijn verleden maar in dit derde deel wordt het zo goed als volledig uit de doeken gedaan.
De kat is nu toch al uit de zak, we kunnen evengoed kijken naar wat er op het halsbandje staat, lijken de makers te denken en je kan hen bezwaarlijk ongelijk geven. Met deze nieuwe, duidelijk kwaadaardige Pinhead opent de film nog meer de deur voor enkele gruwelijke taferelen. De unieke manier waarop de serie lichamelijke ontheiliging en vernietiging bewerkstelligt, draait hier overuren en zeker de nachtclubscène is één van meest creatieve massamoorden in een horrorfilm.
Die scène bezorgt Hellraiser III: Hell on Earth mogelijks ook de hoogste bodycounts in de hele franchise en voelt op veel vlakken meer aan als een slasherfilm. En je kan geen slasherfilm zeggen, zonder daar een heldin tegenover te zetten. We vinden die in Joey Summerskil, de moedige journaliste die gemotiveerd is om tot de bodem van het mysterie te gaan, enkel om te ontdekken dat zij misschien de enige is die dit kwaad nog een halt kan toeroepen. Hierbij krijgt ze hulp van een zeer interessante medestander, maar ook zonder hem weet ze heel goed haar boontjes te doppen. Nee, Joey is zeker een leuke vervanging voor Kirsty uit de eerste twee delen (Ashley Laurence maakt slechts een kleine videocameo als Kirsty in deze film).
Van Hellraiser een semi-slasher maken en Pinheads algemene neutraliteit opgeven wringt toch een beetje, zelfs met de uitstekende uitleg die ze aan het geheel hebben gegeven. Het verandert de hele dynamiek en berooft de reeks van hetgeen dat het zo uniek maakte in de horrorfranchises. Een iconisch uitziend monster dat eigenlijk eerder een kracht aan de zijlijn was.
Ook is deze Pinhead net iets te praatgraag. Bombastische oneliners passen het personage dan wel, maar hier gaat het net iets teveel in de richting van Freddy Krueger wat later in diens reeks nog ietwat paste, maar in Hellraiser is het dus net iets té en teveel een gimmick.
Nieuwkomers Dreamer en Barbie zien er nog goed uit, erg traditioneel maar de andere (Camerahead en zeker CD) zien er uit als veredelde speelgoedactiefiguren en met Pistonhead wekt het enkel nog meer de indruk van een designfilosofie die neerkomt op van “we gaan gewoon willekeurige voorwerpen in het lijf duwen en call it a day”. Dat dit officieel “pseudocenobieten” zijn waarvan Pinhead zelf ook aangeeft dat zijn handgemaakte creaties maar een zwak afkooksel zijn van zijn oude troupe, doet weinig om de kijker milder te stemmen.
Er zullen niet veel fans rauwig zijn dat dit de enige film is waar deze cenobieten in zijn verschenen. Misschien enkel jammer voor Dreamer, want die had wel een leuk design en ook als mens zou ze waarschijnlijk tot de cenobietenorde hebben kunnen doordringen, maar het zijn niet alleen de vele oneliners of de creatie van een gimmickleger die de keuze om Pinhead hier de slechterik te maken die de film parten speelt en zwakker laat ogen dan de eerste twee.
Met Pinhead als slechterik ontneemt de film ons de kans om een interessant menselijke slechterik te hebben. Ze proberen die rol aan J.P. Monroe te geven, maar deze Frank-wannabe heeft gewoon niet wat nodig is om een multidimensionale slechterik te zijn. Hij is te eentonig, zijn motieven te gewoontjes en hij speelt al vanaf het begin tweede viool voor Pinhead. Niet wat de franchise nodig had.
Na twee excellente delen, instant klassiekers, neemt de franchise toch een serieuze stap terug met Hellraiser III: Hell on Earth. De film is echter nog steeds erg vermakelijk en er is ook met meer zorg dan in sommige andere sequelfilms in andere franchises gewerkt naar de veranderingen die ze wilde maar of die veranderingen wel zo’n goed idee waren? Hellraiser als een semislasher is niet meteen de richting waarin deze serie hoefde in te gaan, hoe aardig deze film het idee ook weet te verkopen.
De verkenning van franchise-icoon Pinheads verleden was hierbij wel een goede zet (Hellbound: Hellraiser II had hier ook al een eerste aanzet voorgegeven) en als je je even zet over het idee dat hij voor deze film nu de rol van Faustiaans monster op zich nam, zijn de acties van deze cenobiet toch best vermakelijk. Reservaties ten spijt, er zullen niet veel horrorfans zijn die de nachtclubscène geen memorabel momentje zouden durven noemen.
Ook memorabel, zij het dan om de verkeerde redenen waren echter de iets te gimmickachtige pseudocenobieten en de veelvuldige oneliners. Pinhead is niet Freddy Krueger, deze poging bevestigt dan ook dat dit geen goed idee is om het toch te proberen en ook een goede menselijke slechterik is iets dat we hier misten. Gelukkig kent de film met Joey toch nog een leuke heldin om voor te supporteren. Ja, Hellraiser III: Hell on Earth mag dan niet op hetzelfde schavotje aanschuiven als zijn voorgangers, een vermakelijke horroravond kan er wel nog uit deze film gepeuterd worden.
Genre: horror, thriller
Jaar: 1992
Regisseur: Anthony Hickox
Cast: Terry Farrell, Doug Bradley, Kevin Bernhardt, Paula Marshall
Land : USA, UK
Speelduur: 97 minuten
