BRICK 

Een relatie in crisis stuit op een nieuw obstakel. Wanneer Olivia besluit de stap te zetten die haar vriend Tim niet durft, ontdekt ze dat ze hun appartement niet langer kunnen verlaten. Overnacht heeft er zich een vreemde zwarte muur rond hun appartement gevormd, het koppel en hun buren volledig afsluitend van de buitenwereld. Hoe geraken ze hier uit?

Naast hun vast stramien aan klassieke streamingactiefilms durft Netflix soms eens buiten die veilige lijntjes te kleuren. Af en toe bieden ze ruimte voor meer experimentele concepten. Aan dat aanbod draagt de Duitse cineast en schrijver Philip Koch nu ook zijn steentje bij met Brick. Een psychologische sciencefictiondrama met een boeiende premisse.

Wat als je op een ochtend wakker wordt en je bent “ingemetseld” in je appartement. Zo’n verhaal is haast de natte droom van Edgar Allen Poe, zij het dat het hier eerder een startpunt is dan de afsluiter en meer een persoonsdrama dan een griezelvertelling. In Brick is het sleutelwoord namelijk samenwerking. Eerst tussen Olivia en Tim, wiens relatie onder heel wat spanning staat, maar de cast groeit naarmate ze meer muren (en vloeren) rondom zich neerhalen.

Dat verloopt niet altijd even vlot. Ze mogen dan wel geloven dat ze allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben, ontsnappen uit deze surrealistische gevangenis maakt niet iedereen even behulpzaam of betrouwbaar. Verder is vertrouwen ook iets dat je moet winnen en door de zijwand of het plafond iemands huis betreden, kan wel eens de verkeerde indruk wekken. Bij elke nieuwe kennismaking is er dan ook een drempel te overwinnen, waarbij het steeds uitkijken is dat ze op niemand botsen die hen aanziet als een bedreiging.

Dit zorgt voor aardig wat spanningen, die we kunnen optellen bij het mysterie van de vreemde muur rond het complex zelf. Een grijszwarte constructie gemaakt van een vreemde, exotische materie. Schijnbaar onverwoestbaar, lettend op de vele testen van onze personages en met bepaalde opvallende eigenschappen waarvan de significantie steeds twijfelachtig blijft.

Er is ook niet alleen de vraag wat de structuur is, maar ook waarom hij er is. Wie heeft hem gemaakt? Waarom is die gemaakt? Wat was het einddoel? En waarom zij? Waarom hun appartement? Er worden heel wat ideeën geopperd en hints gegeven maar voor het ultieme antwoord moet je natuurlijk tot het einde blijven kijken. Niet dat deze vreemde muur de enige noemenswaardige barrière in de prent is.

Elk personage, op hun eigen manier, heeft ook hun metaforische muren opgeworpen. Muren rond hun geliefden, rond zichzelf, tussen hen en anderen, tussen hen, de wereld of zelfs realiteit. Het is niet enkel de muur buiten die ze zou moeten worden neerhalen.

Althans, moest de focus daarop gelegen hebben, dan was dit een interessantere film geweest. De psychologische thriller heeft heel wat troeven binnen handbereik, maar boort die slechts sporadisch aan. Een losse vermelding hier, een hint daar, eigenlijk zonder veel connectie met de buitenwand. Het potentieel blijft jammerlijk onbenut en het enige conflict iwaarmee de prent wat doet, is dat tussen onze hoofdrolspelers.

Deze verwaarlozing van de rest van de cast is uiterst betreurenswaardig, zeker vanwege de leegte in het plot, enkel geaccentueerd door het lage tempo. Meer psychologische exploratie, een grotere link met de constructie en de spanning die daaruit komt, had de film net dat toefje meer gegeven. Het zou dan mogelijks wel zijn genre moeten wisselen, van sciencefiction naar horror, maar het flirt nu al een paar keer daarmee, een grote sprong zou het dus niet zijn. Nee, niet om een steen te werpen maar met deze premisse had men toch iets indrukwekkender kunnen bouwen.

Genre: drama, mysterie, sciencefiction
Jaar: 2025
Regisseur: Philip Koch
Cast: Matthias Schweighöfer, Ruby O. Fee, Frederick Lau, Salber Lee Williams
Land: Duitsland
Speelduur: 99 minuten