Nadat haar dochtertje dood ter wereld is gekomen, worstelt moeder Jaelyn met een ernstig geval van post-traumatisch stressstoornis. Schuldgevoel en nachtmerries overheersen de vrouw en in een poging om haar gedachten te verzetten en zodoende misschien ook wat weg te nemen van haar pijn, neemt haar man Kyle haar mee op een vakantie naar Vietnam. Hierbij hebben ze een kamer op het water! Het is eens iets anders, iets exotisch en het heeft er alle schijn van dat zijn plan wel eens zou kunnen werken. Hoewel ze nog wel af en toe eens overvallen wordt door boze dromen en een sporadische aanval, lijkt ze zich wel goed te hebben in Zuidoost-Azië.
Dit tot een vreselijke tropische storm het gebied treft waarin ze verkeren. Hun hut was daar niet tegen bestand en voor ze het weten, worden ze de zee ingesleurd. Tot overmaat van ramp breekt Kyle zijn been ook nog eens in de chaos. Hun enige hoop is iemand die hen vindt en komt redden maar ondertussen moeten ze wel opboksen tegen de elementen. Het is een gruwelijke situatie die niet erger kan worden. Denken ze tot ze de vin van een haai opmerken…
Haaienfilms zitten zeker niet zit te wachten op nieuwe leden en eerlijk gezegd, zeker niet op een film als The Requin (ook wel verschenen als From Below). Het haaiengenre genoot allang voor deze 2022 film geen al te geweldige reputatie en The Requin doet niet veel om daar veel verandering in te brengen.
En toch, heeft de titel best wel een paar interessante ideeën die een frisse wind door het genre konden laten gaan. Zo was het idee dat de protagonisten vastzitten in een drijvende kamer, dobberend in het midden van de zee iets speciaals. Iets waarmee deze titel zich toch wel wat weet te onderscheiden van de rest en zeker in een zo’n druk bevolkt genre als dat van de haaienfilms. Een eyecatcher, iets dat de andere haaientitels niet hebben. Gelijkaardig bracht het vreselijke trauma van Jaelyn ook heel wat mogelijkheden met zich mee.
Maar hoe interessant deze elementen ook mogen zijn, je moet er op het einde van de dag ook iets mee doen natuurlijk. The Requin heeft een plot dat eigenlijk nergens echt naar toe gaat. De doodgeboorte van hun dochtertje is waarmee het plot start maar voelt naarmate de film vordert voornamelijk aan als een manier om op het gevoel te spelen en heeft geen verdere invloed op iets.
Ook het andere verkooppunt van de film, het idee dat ze vastzitten in een drijvende kamer haalt het zelfs niet tot de haaien. Daar moeten we namelijk zo’n 50 minuten op wachten tot we er eentje te zien krijgen. In afwachting van ons titelpersonage (Requin is een oud Engels woord voor witte haai, afgeleid van het Franse woord voor haai) mogen we ons echter “vermaken” met twee enorm onuitstaanbare hoofdpersonages, wiens weinig doordachte beslissingen trouwens de oorzaak zijn dat we zo vroeg afscheid moeten nemen van de drijvende kamer. Alle begrip van de wereld voor de trauma’s die beiden hebben moeten doorstaan, maar het is niet voldoende om hun onsympathieke aard te vergeven.
“Wonderlijk” genoeg slagen ze verder ook in om twee verschillende manieren compleet irritant te zijn. Laten we beginnen met Kyle. Op heel wat momenten komt de man over als een betweter en hoewel hij hier en daar wel eens punt zou kunnen hebben, heb je veel vaker de behoefte om hem de mond te snoeren. Zo’n erg hatelijk moment treft ons al erg vroeg in de film, wanneer hij een Vietnamees meisje die zich verzet had tegen een Franse soldaat en die uiteindelijk geëxecuteerd werd door de Fransen vergeleken wordt met Jeanne D’Arc… Zucht!
Waar te beginnen? Wel, de enige gelijkenissen tussen het meisje en de Maagd van Orléans is dat ze alle twee jongen vrouwen die geëxecuteerd werden. Het Vietnamese meisje dan vergelijken met een Franse, terwijl haar onderdrukkers Frans waren, is dan ook op z’n minst ongevoelig.
Een ander punt dat dubieus te noemen valt, is wanneer hij zijn voet snijdt en dat koelt in zeewater. Buiten het feit dat het zoutgehalte hoogstwaarschijnlijk daar ook geen deugd zal aandoen, wil hij haaien lokken? (Niet te hoopvol, de haaien zijn op dit punt nog zo’n halfuur van ons verwijderd).
Even vervelend was Jaelyn. Om de paar minuten schreeuwt ze wel ergens over en helpt ze de situatie allesbehalve vooruit. En tuurlijk, je hebt wel zo’n mensen, helaas is het vervelend om er naar te kijken. Zeker wanneer het naar het hysterische begint te neigen. Bekvechten is nooit mooi, maar in het soort situaties waarin het koppel terecht komt, bevordert het niks. Hoewel ze laattijdig misschien ergens wel een punt zou kunnen hebben gehad.
En ook de te laat arriverende haaien kunnen het tij niet meer doen keren. Integendeel, het voelt aan als de zoveelste belediging die de film je richting weet uit te werpen. De kills zien er niet alleen vreselijk uit, hoewel we in de chaos niet zoveel zien maar de effecten voor de haaien zijn tevens van abominabele kwaliteit. Misschien niet zo slechtt als de SyFy Channel Original Movies maar die hadden ten minste nog de charme ommet iets volledig zots af te komen om de aandacht af te leiden.
En alsof ze het zelf nog niet door hadden dat effecten echt niet geloofwaardig waren, hebben we een scène waarbij door een haaienaanval bloed en water op de camera spatten. Is dat een slecht idee? Wel, als je effecten zo vreselijk zijn. Een allerlaatste minpunt is nog hoe één van de haaien aan zijn einde komt. Zo abrupt en ook ergens wel wat absurd: zeggen dat The Requin weinig heeft om over naar huis te schrijven, is nog beleefd zijn.
Zeggen dat deze film een dertien-in-een-dozijn haaienfilm is, zou een belediging zijn voor de rest van dat dozijn. De lat ligt al niet te hoog in dit genre maar deze duikt er werkelijk nog een stuk onder. The Requin mag dan wel een paar interessante ideeën hebben, uiteindelijk doet de film hier maar bitter weinig mee en voel je voornamelijk wrevel bij het kijken van deze film.
De personages zijn verre van aangenaam, ze bekvechten op de meest inopportune momenten en op de haaien zelf is het ook onnodig lang wachten. En wanneer dat ze ten langen leste eindelijk ten tonele verschijnen, zijn we gewoon weer een ontgoocheling rijker met hoe slecht de CGI is. In combinatie met de lamentabele actie die ze brengen, volgt er dus geen verlichting maar enkel een extra reden om de beslissing van deze film te bekijken je te beklagen. Dus als je op zoek bent naar een horrorfilm om een gezellige zomeravond op af te sluiten: mijd deze zoals je een zwemtochtje met open wonden in een haaienbad zou willen vermijden.
GENRE: horror, thriller
JAAR: 2022
REGISSEUR: Le-Van Kiet
CAST: Alicia Silverstone, James Tupper, Deirdre O’Connell, Danny Chung
LAND: Verenigde Staten
