Een huwelijksaanzoek van een echte prins. Welk meisje droomt daar nu niet van? Volgens de clichés toch. Wel, Elodie is zo’n meisje dat daar niet op zit te wachten. Wanneer haar die “eer” te beurt valt, is de enige reden waarom ze hier toch op ingaat, is het enkel maar om haar volk te helpen.
De bruidsschat is namelijk enorm en haar Noordelijke koninkrijk kan het geld van een rijkere eilandstaat zeker wel gebruiken. Maar het koninkrijk van Aurea is niet het nobele huis dat het zelf voorwendt. Het mag er allemaal erg idyllisch ogen en alles wat ze beloofd hebben, maar schijn bedriegt. Zo is er een duister geheim dat het koninkrijk rechthoudt.
Eeuwen geleden heeft hun eerste koning een vreselijke vergissing begaan en tot de dag van vandaag moet de familie er een prijs voor betalen. Elke generatie moet een offer brengen aan een draak. Ofschoon, de familie toch een loophole heeft gevonden. De definitie van koninklijk bloed blijkt rekbaar te zijn.
Voor ze het beseft, is Elodie niet alleen de bruid van Prins Henry, maar ook zijn offer aan de draak. Maar Elodie is niet je typische weerloze deerne. Nee, zij is een vechtster en de draak mag dan nog zo haar best doen Elodie te roosteren of aan haar klauwen te rijgen, Elodie zal haar huid toch duur verkopen… Dit is niet je typische sprookje.
Denk aan draken en prinsessen en het beeld dat bij je opkomt is ongetwijfeld dat van een koene ridder moedig met zwaard op paard ten strijde trekkend tegen een vreselijke, gedrochtelijke draak om een prachtige jonkvrouw uit diens klauwen te redden. Dat is toch al eeuwen een gouden standaard en het is net met die verhaaltraditie waarmee Damsel aan de slag gaat én op z’n kop zet.
Het uitgangspunt van deze door Netflix gedistribueerde film is zeker wel interessant te noemen, maar kan hetzelfde gezegd worden over de film? Niet met volle overtuiging, maar niet alles is verloren. Damsel opent best belovend en verspilt absoluut geen tijd met in de verf te zetten dat dit niet (geheel) je typische sprookjesfilm zal worden, ondanks de duidelijke attributen die het zal ontlenen aan dit genre.
Zo hebben we na een introductiewaarschuwing het gebruikelijk collectief aan stoere ridders geleid door hun dappere koning het opnemen tegen een draak… en spectaculair het onderspit te delven. Wel, dat is inderdaad best nieuw en zorgt voor een aardige opzet.
De prinses van dienst wordt vertolkd door Stranger Things Eleven, Milly Bobby Brown. Het spelen van atypische vrouwelijke archetypes is dus al niets nieuw voor de 20-jarige Britse en ook hier zet ze een verdienstelijke en feministische rol neer. Niet in het minst geïnteresseerd om die stereotype meisjesdroom na te jagen van een prins op het witte paard, alles wat ze in deze film zal doen, doet ze voor goed van haar mensen en uiteraard ook voor haar eigen veiligheid.
Ze verandert een simpel offer in een zwaarbevochte overlevingsstrijd tegen een gigantisch lava- en vuurspuwend monster en weet dit ook nog eens met veel overtuiging te brengen. Zo ontpopt ze zich niet meteen tot een perfecte actieheldin, maar kan ze dankzij haar vastberadenheid en snelle denken, zichzelf met enkele kleerscheuren (en meerdere lelijke brandwonden) toch aardig uit de slag te trekken om uit de klauwen te blijven van de draak.
Een draak die voor zo’n monster te zijn ook een opvallend genuanceerd en verfrissend personage blijkt in de film. Tuurlijk, de woede en het sadisme druipt uit elk woord dat stemactrice Shohreh Aghashloo in de bek legt, toch zijn haar motieven best begrijpelijk te noemen. Ook qua uitzicht mag de film er zijn. De draak kent een traditioneel Europees design, haar grottenstelsel is best gevarieerd met meren en kristallen tunnels en ook voor de rest loopt de film over van visueel leuke fantasy-attributen.
Waar gaat het dan toch nog mis? Eigenlijk voornamelijk bij de algemene voorspelbaarheid van het verhaal. Ondanks dat het een oude trope volledig binnenste te buiten weet te keren, doet het nu ook niet zoveel verfrissend met het concept. Het kan zijn leuke aspiraties van een antisprookje eigenlijk zelden echt waarmaken en nergens heb je dan ook echt het gevoel dat de film nieuwe grond aan het betreden is.
Zeker bij de personagemotivaties krijgen we eigenlijk niks nieuws te zien en laat de film toch te vaak de bal vallen. De koninklijke familie van Aurea zijn zo bijvoorbeeld je gebruikelijke aristocratische lafaards die hun macht en eigenbelang altijd boven al het andere plaatsen en daar lijkt eigenlijk ook nooit enige twijfel over te bestaan.
Nergens heb je echt een goed gevoel bij deze personages die zelden moeite doen om hun ware aard te verbergen en je bent dus niet verbaasd over de vlotheid waarmee het offer wordt gebracht (wat verder ook nog eens hun eigen lafheid in de verf zet). Er is haast niks dat in het voordeel van deze familie spreekt.
Maar ook in het eigenlijk verhaalverloop is er eigenlijk niet zoveel verrassingen op te merken. Elodie is uiteraard wel inventief in het ontwijken van de draak maar ergens is het een beetje uitgemaakte conclusie dat het zo’n richting zou uitgaan.
Ze is de enige die vast zit met een draak. Als zij vroegtijdig sterft, heb je geen film meer. Dit zou echter des te meer reden om het verhaal allemaal wat strakker te trekken of naar het einde toe toch sneller schakelen naar een ander plan, want nu is dit geen film die echt net geen 2 uur nodig zou hebben om z’n punt te maken.
Dit een draak van een film noemen, zou een brug te ver zijn, maar echt lang zal deze Netflixfilm bij ons toch niet blijven hangen. Een dertien-in-een-dozijn Dark Fantasy film die een sprookje iets anders verteld, maar buiten wat rolverschuivingen nu ook niet zo ver buiten de lijntjes weet te kleuren. Veel visuele pracht en een uitstekende hoofdrolprestatie van Millie Bobby Brown kunnen net niet verdoezelen dat het verhaal toch niet zo atypisch is.
Net iets te voorspelbaar en te weinig verrassend, Damsel mag dan wel een goede zet hebben gemaakt met een genuanceerde neerzetting van een draak, het zet zichzelf al even snel weer schaakmat met een koninklijke familie die nog net geen naamkaartje opspelden met de woorden: slechterik, vlucht nu het nog kan. Jammer, met een strakker script en wat meer durf, had hier toch meer ingezet.
Damsel is exclusief te zien op Netflix.
Genre: Actie, avontuur, fantasy
Jaar: 2024
Regisseur: Juan Carlos Fresnadillo
Cast: Millie Bobby Brown, Ray Winstone, Angela Bassett, Brooke Carter
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 108 minuten
