Decennia voordat er sprake was van #MeToo of Time’s Up en zelfs nog langer voor deze begrippen ook in het Franse filmwereldje echt binnen sijpelde (lees: pas in 2024 door het toedoen van o.a. Judith Godrèche en Anna Mouglalis) ijverde Maria Schneider al voor een betere behandeling van vrouwen op de set. Aan de grond van die daadkracht lag een trauma dat ze opliep tijdens het draaien van Last Tango in Paris en nooit helemaal te boven zou komen. Op aangeven van regisseur Bernardo Bertolucci en zonder de actrice op voorhand in te lichten, wreef Marlon Brando zijn vingers door een klomp boter om Schneider vervolgens anaal te penetreren. Een actie die nu met recht en rede als een verkrachting zou worden geregistreerd, maar waar destijds niemand van de omstaanders naar kraaide.
Die beruchte scène en vooral de impact ervan op de jonge Maria Schneider vormen de hoofdbrok van de biopic Maria. Regisseuse Jessica Palud en scenariste Laurette Polmanss baseerden hun scenario op het boek dat Vanessa Schneider in 2018 neerpende over haar nicht Maria. We leren in een korte aanloop hoe ze op 15-jarige leeftijd reeds het huis verliet om in Parijs een carrière in navolging van haar beroemde vader Daniel Gélin (vertolkt door de Franse ster Yvan Attal) na te jagen en na enkele kleinere klussen al een hoofdrol naast Brando (Matt Dillon) in de nieuwste prent van de geprezen Bertolucci (Giuseppe Maggio) te pakken had. Niet alleen tekende die ervaring in Last Tango in Paris haar voor het leven, maar tegen wil en dank droeg ze voortaan ook de stempel van stoeipoes en kreeg ze enkel nog rollen toegeschoven waarvoor ze zo snel mogelijk uit de kleren moest. Ze weigerde die halsstarrig en kreeg de reputatie van een moeilijke actrice te zijn. Uiteindelijk zou haar C.V. – op Antonioni’s The Passenger na – maar weinig uitschieters tellen.
De opbouw en de nasleep worden in Maria soms snel afgehaspeld of overstijgen op andere momenten het niveau van een tv-film niet, maar de cruciale gebeurtenissen tijdens het draaien van Last Tango in Paris zinderen wel na. Dat is in grote mate op het conto te schrijven van de getalenteerde Anamaria Vartolomei. Ze maakte enkele jaren geleden al indruk in Gouden Leeuw-winnaar L’événement en bewijst als Maria opnieuw dat ze een ster in wording is. Vartolomei zet een straffe prestatie neer zonder dat het daarbij een imitatie volgens het boekje wordt.
Over de casting van Matt Dillon in het gedaante van het icoon Marlon Brando liepen de meningen uiteen, maar wij vonden de Amerikaan zeker te pruimen en geloofwaardig. Hij overdrijft niet in een rol waarbij dit zeker een gevaar was. Ook op Giuseppe Maggio als Bertolucci die als enige doel voor ogen het realiseren van zijn visie heeft, valt weinig op te merken.
Maria is uiteindelijk geen grootste cinema, maar Palud presenteert wel een verhaal dat absoluut moet verteld worden en ruim een halve eeuw later nog steeds relevant is. We hebben in de meeste sectoren al flinke stappen voorwaarts gezet, maar zijn nog ver van een gelijke behandelingen van de geslachten en minimaliseren nog te vaak seksuele klachten. Alleen al om deze boodschap en de figuur van Maria Schneider onder de aandacht te brengen, verdient deze film alle lof.
Genre: biografie, drama, historisch
Jaar: 2024
Regisseur: Jessica Palud
Cast: Anamaria Vartolomei, Matt Dillon, Giuseppe Maggio, Yvan Attal
Land: Frankrijk
Speelduur: 100 minuten
