Nunsploitation, een subgenre van de befaamde exploitationfilms dat zijn hoogdagen beleefde in de jaren ’70 en waarin de heilige boontjes zowel gruwel als seksexploten moesten doorstaan, lijkt aan een revival bezig te zijn. Daarbij denken we niet meteen aan The Nun-films uit het The Conjuring-universum, maar aan titels zoals Deliver Us dat onlangs op VOD werd gedropt en het net in het filmklooster ingetreden Immaculate. Die twee laatste films delen samen met ook het binnenkort te verschijnen The First Omen nog een opvallend kenmerk: telkens draait het om een onbevlekte ontvangenis.
In Immaculate is Sister Cecilia (Sydney Sweeney) het slachtoffer van dienst. De jonge zuster is op het verzoek van een pittoresk Italiaans klooster ingegaan en heeft een Amerikaans convent ingeruild voor een la dolce vita. Daar gaat ze tenminste van uit, al snel wordt het duidelijk dat de Italiaanse orde duistere en weerzinwekkende geheimen achterhoudt.
Als kijker is het trouwens meteen duidelijk dat er iets niet pluis is. Immaculate opent namelijk met beelden van een non die probeert te ontsnappen, maar pijnlijk in haar opzet faalt. Die openingsscène is niet onmiddellijk iets om over naar huis te schrijven. De belichting oogt heel artificieel, maar gelukkig herpakt de horrorprent zich en krijgen we nadien een aantal knappe shots met voorop het fragment waarin de zwangere Cecilia als een heilige wordt aanbeden.
In de aanvangsfase stelt Immaculate nog wel meer teleur. Zo krijgen we in het eerste half uur een aantal goedkope jump scares, maar daarna neemt de film een meer expliciete afslag met o.a. liters vals bloed. Zoveel zelfs, dat Sydney Sweeney in de slotscène enkele druppels in haar ogen kreeg, maar ondanks de pijnlijke gevolgen toch onverstoord bleef doorgaan.
Sweeney is sowieso de ster van de film. De actrice die bovenaan elk lijstje met opkomende talenten prijkt en in het echte leven bijna heilig wordt verklaard door de vele fans, draagt de film volledig. Vervang haar door een minder talentvolle actrice en wat resteert van Immaculate is nauwelijks nog de moeite, maar in de huidige vorm kneedt zij Cecilia tot een geloofwaardig personage waar we sympathie voor kunnen opbrengen en tegelijkertijd ontpopt ze in de slotminuten als een ware scream queen.
Op zich is haar prestatie niet verwonderlijk, want Sweeney is ook producer van de film. Ze deed in 2014, op 17-jarige leeftijd, al auditie voor de rol, maar uiteindelijk werd het project afgevoerd. Ze liet het idee echter niet los en klopte jaren later aan bij scenarist Andrew Lobel om het geheel terug leven in te blazen. Met succes, ze vond financiers en huurde een regisseur in waarmee ze goede ervaringen had. Samen met Michael Mohan draaide ze al eerder The Voyeurs en de tv-serie Everything Sucks.
Het duo claimt ook geïnspireerd te zijn door zowel de Italiaanse giallo’s als de nunsploitation uit de seventies. Dat zie je inderdaad aan de beeldvoering en hoor je aan de soundtrack die rechtstreeks uit dat decennia geplukt zou kunnen zijn. De film voelt bij momenten zelfs wat retro sleazy aan. Niet door openlijk naakt te tonen, wel door de nonnen in witte gewaden te laten baden of Cecilia te confronteren met haar al dan niet maagdelijkheid. Het claustrofobische aspect van het klooster weet men evenwel niet goed weer te geven. Slechts zelden heb je het gevoel dat Cecilia hopeloos opgesloten zit met religieuze fanatici.
Uiteindelijk is Immaculate een film met evenveel min- als pluspunten die afhankelijk van de persoonlijke voorkeuren in de hoogste schuif of de onderste lade zal belanden. Wij waren in elk geval aangenaam verrast dat deze film zich – in tegenstelling tot vele horrorfilms die in de multiplexen worden gedropt – niet inhoudt en daarom een aantal keer langs de Amerikaanse keuringscommissie moest passeren voor het een R-rating kreeg.
Genre: horror
Jaar: 2024
Regisseur: Michael Mohan
Cast: Sydney Sweeney, Álvaro Morte, Simona Tabasco
Land: Italië, U.S.A.
Speelduur: 89 minuten
