EVIL DOES NOT EXIST 

De nieuwste film van Ryûsuke Hamaguchi bleek het beste wat we zagen op het voorbije Filmfestival van Oostende. Verstilde en ingetogen pracht troef in weeral een meesterwerk van de maestro die ons eerder Oscarwinnaar Drive my Car schonk.

In tegenstelling tot het lange (bijna drie uur, maar geen minuut te lang) Drive my Car, weet Ryûsuke Hamaguchi de kijker bij Evil Does Not Exist al diep te raken in een luttel uur en 46 minuten. De openingsscène zet meteen de toon: een winterlandschap gefilmd doorheen de takken van bomen met op de achtergrond een symfonische score en dan treden plots onheilspellende noten op de voorgrond. Dit wordt geen natuurdocumentaire noch een actieprent voor ongeduldige zielen.

Muziek speelde al een doorslaggevende rol in Drive My Car. Zoals die mee de sfeer stuwde bij de beelden, deed Hamaguchi iets gelijkaardigs met de door hem gefilmde achtergrondprojecties voor de nieuwe tournee van muzikante Eiko Ishibashi (die ook de soundtrack verzorgde van Drive My Car). Toen Hamaguchi, een waar stadsmens, Ishibashi ging bezoeken in haar studio op het platteland kreeg hij onmiddellijk inspiratie bij het aanhoren van haar muziek met het landschap op de achtergrond. Dat alles leidde tot de visuals die afgespeeld werden bij Ishibashi’s concerten, maar deden bij Hamaguchi ook het scenario voor Evil Does Not Exist kiemen. De titel dook op toen Hamaguchi bij het schieten van de beelden ontdekte hoe gewelddadig de natuur wel is zonder dat wij daarover denken als kwaadaardig, terwijl we dat wel doen waar het de menselijke samenleving betreft. Het brede uitgangspunt werd zo de relatie tussen mensdom en het rijk der natuur. Kapitalisme boven duurzaamheid en gezondheid, contrast tussen stad en platteland of gentrificatie kwamen automatisch bovendrijven. In het idyllische dorpje Mitzubiki zie je hoe protagonist Takumi als manusje van alles zijn dagen vult met houtblokken splijten en haast opgaan in de natuur waardoor hij systematisch te laat zijn dochter Hana van school haalt. Wanneer twee medewerkers van een bedrijf uit Tokio de plannen komen uitleggen van een glampingproject op een plek waar een bron niet alleen heel het dorp voorziet van het zuiverste water, maar ook zorgt voor de lekkerste noedelsoep, slaan de bewoners alarm.

Na de Oscarwinst voor Beste Internationale Langspeelfilm had Hamaguchi makkelijk snel zijn eerste Amerikaanse film kunnen afleveren en zijn prijs verzilveren (lees: cashen als het moment daar is). Dat deed hij allerminst. Hamaguchi verklaarde al dat hij zeker in Amerika wil filmen, maar met Evil Does Not Exist poneert hij heel bewust een statement: dit is de cinema die ik wil blijven maken! Gevolg: weer een hoofdprijs, ditmaal de Zilveren Leeuw, de Grote Prijs van de Jury op het Filmfestival van Venetië.

Spectaculair in zijn eenvoud ontroert Evil Does Not Exist wie er voor openstaat en laat hij u breed glimlachen en zelfs op het puntje van de zetel zitten. Hemels.