Deze zomer vind je naast de blockbusters die Hollywood weer op de kaart moeten zetten, ook nog een paar kleinere releases waar doorgaans een pak minder over gepraat wordt, maar desalniettemin de nodige aandacht verdienen. Eentje uit het vrij grote aanbod is Small, Slow but Steady van de Japanse regisseur Shō Miyake.
Een boksdrama, maar wel eentje zoals je nog nooit eerder zag. Wie Rocky-gewijs het vertrouwde verhaal van een loser verwacht die opklimt naar de allerhoogste regionen van deze sport komt bedrogen uit. Geen glamour, want het verhaal speelt zich af in de Japanse buitenwijk Arakawa en dan nog wel in de oudste gymzaal waar alle attributen door en door verroest zijn.
De eigenaar (Tomokazu Miura) weet dat hij door gebrek aan geld en zijn wankele gezondheid weldra de deuren zal moeten sluiten, maar hij wil nog zijn allerlaatste energie steken in zijn poulain Keiko Ogasawara, een doofstom meisje dat alles in zich heeft om het te maken in de bokssport.
Dat is geen sinecure. Door haar doofheid hoort ze in de boksring de bel of de woorden van de trainer of de scheidsrechter niet, maar door haar niet te stuiten voortvarendheid gaat ze er toch volop voor. Een pakkend relaas dat overigens gebaseerd is op waargebeurde feiten en opgesteld werd in Ogasawara’s autobiografie die regisseur Shô Miyake als basis gebruikte, ofschoon hij het verhaal verplaatste naar het Tokyo tijdens het eerste jaar van de coronapandemie.
Deze film, die zijn première – en furore- beleefde op het Filmfestival van Berlijn, wordt meermaals vergeleken met het werk van de Japanse grootmeester Yasujirō Ozu. In dit sportdrama wordt er weliswaar wel eens een mep uitgedeeld of krijg je close-up beelden te zien van bijna onmenselijke trainingen, de kern van het verhaal is echter wel , Ozu-gewijs, de intieme relatie tussen Keiko en haar mentor en vaderfiguur.
Shô Miyake vermijdt het typische neonlicht van Tokyo – dat krijg je te zien tijdens de aftiteling – maar hij zoekt de steegjes op waar een lantaarnpaal er amper in slaagt om de straat te verlichten. We merken geen gigantische wolkenkrabbers of drukke winkelstraten op, wel verlaten wegen die zich bevinden aan de oever van de Arakawa. Zonder het al te melodramatisch te maken toont Miyake dat er in Japan ook zoiets bestaat als armoede.
Small, Slow but Steady oogt mistroostig, maar het is tegelijkertijd een prachtige ode aan de intense liefde die kan heersen tussen mensen, ook al wordt het vaak scharrelen om het huurgeld te kunnen betalen of worden we er in deze prachtfilm nog eens subtiel aan herinnerd hoe allerlei coronaregeltjes ervoor zorgden dat we vergaten dat mensen sociale wezens zijn die hunkeren naar genegenheid. Een kleine, maar fijne film en zelfs aan te raden voor mensen met een aversie voor boksfilms!
GENRE: drama
JAAR: 2022
REGISSEUR: Shō Miyake
CAST: Yukino Kishii, Toko Miura, Masaki Miura
LAND: Frankrijk, Japan
