Sirât 

De Gouden Palm ging uiteindelijk dan wel naar Jafar Panahi’s Un Simple Accident, maar de film die het meest over de tongen rolde op het voorbije filmfestival van Cannes was Sirât. Het was dan ook geen verrassing dat de titel meermaals prijkte op het palmares van het hoogst aangeschreven filmfestival ter wereld: regisseur Oliver Laxe mocht de juryprijs in ontvangst nemen, Kangding Ray werd bekroond voor de beste soundtrack, en zelfs de honden Pipa en Lupita mochten letterlijk prijsbeesten worden genoemd.

Sirât is een film van contrasten. De vader (Sergi López), die samen met zijn zoontje (Bruno Núñez) en hun hond op zoek is naar de verdwenen dochter/zus, steekt fel af tegen de wereld waarin hij terechtkomt. Op een rave in een afgelegen uithoek van Marokko, te midden van een muur van luidsprekers die pompende bassen uitspuwen en honderden extravagant uitgedoste feestgangers – high van verboden middelen én van de dreunende beats – hoopt hij een spoor van het meisje te vinden.

Het feest duurt echter niet lang. Wanneer een naderende wereldoorlog het leger noopt om de rave stop te zetten en de massa in colonne naar veiligere oorden te leiden, wijken onze protagonisten af van de kudde. Onder leiding van een handvol ravers in aftandse voertuigen slaan ze een ander pad in. Voor de ene is dat een nieuwe kans om zich volledig te verliezen in hun danscultuur, voor de andere een laatste hoop om een teken van leven op te vangen.

De eerste helft van Sirât volgt het gezapige ritme van de clandestiene feestgemeenschap: niets moet, alles mag. Terwijl de pulserende soundtrack zich meester van je maakt, groeit je band met de personages. López is een van de weinige ervaren acteurs in het bonte gezelschap van debutanten, maar dat verschil valt nauwelijks op. Allen ogen authentiek, alsof ze rollen spelen die dicht bij hun eigen natuur liggen.

Plots word je echter brutaal losgerukt uit die trance en lijk je in een heel andere film te zijn beland. De weidse Marokkaanse landschappen, prachtig op 16 mm vastgelegd door D.O.P. Maura Herce, blijven je bij. Je hartslag schiet echter omhoog en de spanning grijpt je naar de keel.

Niet toevallig verwijst Sirât in de islam naar de brug over de hel die gelovigen moeten oversteken op de Dag des Oordeels om het paradijs te bereiken. Halverwege breekt Laxes hel volledig los. Wie de film bekijkt in optimale bioscoopomstandigheden – met perfect beeld en geluid – voelt de angst van de personages in elke vezel. De ervaring doet nog het meest denken aan Le salaire de la peur van Henri-Georges Clouzot, of aan William Friedkins even indringende remake Sorcerer.

Het plot van de zoekende vader mag dan niet bijster origineel zijn, de setting en vooral de cinematografische ervaring zijn dat des te meer. Sirât is een verontrustende dystopische thriller met een psychologische onderlaag die je vooral moet ondergaan.

Genre: drama, mysterie, thriller
Jaar: 2025
Regisseur: Oliver Laxe
Cast Sergi López, Bruno Núñez Arjona, Stefania Gadda
Land: Frankrijk, Spanje
Speelduur: 115 minuten