In 2013 scoorde de Nederlandse auteur en journalist Bert Wagendorps, vooral bij onze Noorderburen, een gigantische hit met zijn boek Ventoux. De roman ademde de liefde van het wielrennen uit en wist het goede gevoel van vriendschap en loyaliteit van mannen onder elkaar op het fietszadel voortreffelijk te vatten. Naast de beroemde Mont Ventoux, zeg maar de reus van de Vaucluse en de gedroomde top in het Massif des Cèdres die bij iedere recreatieve wielerliefhebber bovenaan de bucketlist staat om ooit met de tweewieler te overwinnen, draaide het verhaal rond vijf stoere kerels. Een onstuimig en viriel kwintet dat na de eindexamens naar Zuid-Frankrijk trekt om met de beklimming van de legendarische berg – de naam ‘Mont Ventoux’ is afgeleid van het Occitaanse woord ‘vent’ dat ‘wind’ betekent en zou zijn opgedragen aan Vintour, de Keltishe god van de wind – symbolisch afscheid te nemen van hun turbulente en zorgeloze jeugd.
Tijdens de afdaling komt één van hen dodelijk ten val. Wat er precies is gebeurd weet niemand. Dertig jaar later trekken de gabbers opnieuw naar de plaats van het ongeluk in de Provence om hun angstgegner te overwinnen en eindelijk antwoorden te vinden op hun vele vragen van toen en hun frustraties eindelijk achter zich te kunnen laten.
Amper twee jaar na publicatie van de roman hoopte cineaste Nicole van Kilsdonk in de lijn van Wagendorps steengoede verkoopcijfers met haar verfilming onder dezelfde titel (zeker spelen!) een groot publiek naar de bioscoop te lokken. Opdracht geslaagd want in Nederland werd Ventoux-the movie bekroond met de Platina Filmaward (een prijs die het Nederlands Film Festival uitreikt aan prenten die meer dan 400000 toeschouwers scoren) en ook in België boekte Kilsdonk een meer dan behoorlijk resultaat aan de bioscoopkassa’s.
Geen wonder dat er een vervolg wordt gebreid aan dit succesverhaal met als toepasselijke titel Laatste Ronde. Deze keer is het niet Kilsdonk die achter de camera plaatsneemt, maar Amsterdammer Boris Paval Conen die je kunt kennen van Dilemma en The Crisis Caravan. Conen schreef ook, samen met Kilsdonk en auteur Wagendorp, het scenario. Het buddygroepje van vier is onveranderd gebleven en elke acteur neemt hetzelfde personage voor zijn rekening (zeker spelen!) behalve dan Kasper van Kooten, want de rol van Bart wordt nu overgenomen door de competente acteur Reinout Bussemaker.
We noteren in Laatste Ronde tien jaar later dan in Ventoux. De verouderde vrienden, doch enkel chronologisch natuurlijk want de nakende zestigers voelen zich (uiteraard) nog jong, sterk en dapper, trekken deze keer naar een rustige plek ergens in het groene weidse platteland waar één van hen (Joost om precies te zijn) een krakkemikkige oude hoeve heeft gekocht. Het is zijn bedoeling om die eigenhandig te verbouwen en om te vormen tot een brasserie. Uiteraard geen klus voor één man, maar geen nood want de vrienden (van vroeger) zijn er om dynamisch en hulpvaardig deze niet zo makkelijke klus in een spreekwoordelijke handomdraai te klaren. Uiteraard is er gezorgd voor voldoende drank en spijs, de obligate fietsen en bakken goed humeur. Vrij snel borrelt de vertrouwde vriendendynamiek op, maar blijkt ook dat ieders rugzak door de jaren heen, ferm is uitgezet en wordt er niet alleen hard gewerkt, ferm gelachen, goed gegeten, veel gedronken en goede herinneringen opgehaald. Vrij snel stapelen de meningsverschillen, conflicten, misverstanden en verzwegen antecedenten zich op, nemen ze de bovenhand en worden bovendien ten spits gedreven wanneer blijkt dat ook zij kennelijk niet onsterfelijk zijn.
Laatste Ronde is de onofficiële opvolger van Ventoux, maar er is nergens een verwijzing naar de eerste film en ook tot fietsen komt het illustere gezelschap welgeteld maar één keer toe. De film is trouwens lichtjes geïnspireerd op ‘Ferrara’, opnieuw een roman van Wagendorp. Je moet zeker niet Ventoux hebben gezien om te kunnen genieten van Laatste Ronde dat zich concentreert op mannen met veel levenservaring die beseffen dat de toekomst nog enkel bergaf kan en zal gaan en die hun levenspad, vroegere beslissingen en fouten, met weemoed en nostalgie overdenken en nog eens – zij het wat krampachtig – hun camaraderie (proberen) te hervinden en te vieren.
Laatste Ronde kan je eigenlijk omschrijven als een adulte feelgood dramedy, een ontroerende ode aan loyaliteit, kameraadschap en vergankelijkheid én een therapiesessie in rustig tempo voor getaande binken, met in se een peperkoeken hartjes, die hun gemis om hun diepere gevoelens te uiten, proberen te compenseren met stoer much ado about nothing-gedrag. Het scenario is dunnetjes, maar rijk aan overschouwelijke anekdotiek, doorleefde depersonalisaties en existentiële humane bestaansvragen. Het verhaal kabbelt gedurende de ganse speelduur rustig verder en wordt opgevuld met humor, tragiek, fraaie en idyllische sfeerbeelden van de Denderstreek van de Belgische cameravirtuoos Dries Delputte (Holy Rosita, H4Z4RD, Tabula Rasa, De Twaalf) en lyrische emotionele muziek van Antwerpenaar Steve Willaert (Brabaçonne, Vermist, Onder Vuur 1 & 2, Chantal).
De grootste troef van Laatste Ronde is ontegensprekelijk de schitterende prestatie van het kwartet acteurs met als absolute uitschieter de doorleefde, heel geloofwaardige en aangrijpende vertolking van reus Wim Opbrouck in de rol van David, die wordt omringt door klasbakken als Wilfried De Jong (Ventoux, Pietje Bell, Cross Fate), Leopold Witte (Ventoux, Gooische Vrouwen, Mascotte), Reinout Bussemaker (Antonia, Quo Vadis, Aida?) en aangevuld met leuke cameo’s van Rosa Kreulen als de dochter van Bart die een female gaze binnensmokkelt in de robuuste mannenburcht en van Roland Van Campenhout als gedreven doch introverte mandenvlechter. Dat dit gezelschap veel onderling plezier heeft beleefd tijdens het spelen van hun rollen, is duidelijk zichtbaar want het enthousiasme spat in het eindresultaat van het scherm.
Laatste Ronde is een gelaagde en geslaagde, goed gedoseerde mix van een lach en een traan-drama en een sterk vertolkte en vakkundig geregisseerde Nederlands-Belgische coproductie, zonder veel verrassingen, maar die je doet nadenken over ‘het’ leven en je naar huis stuurt met veel stof tot nadenken. Geschikt voor een iets ouder – en mogen/durven we stellen, rijper? – filmpubliek.
Genre: drama
Jaar: 2024
Regisseur: Boris Paval Conen
Cast: Wim Opbrouck, Wilfried de Jong, Leopold Witte, Reinout Bussemaker, Rosa Kreulen
Land: Nederland, België
Speelduur: 94 minuten
