“Je hebt geluk gehad,” zegt Camille Cottin in een van de vele veelzeggende scènes van Les Enfants vont Bien. Het is een zin die perfect samenvat wat er misloopt in Nathan Ambrosioni’s nieuwe film: een wereld van geveinsde harmonie, achter een façade van esthetiek en emotioneel drama.
Ambrosioni – die eerder opviel met Toni en Les Drapeau de Papier – presenteert zijn nieuwste werk als Frans gevoelscinema met een arthouseflair, maar onder de stijlvolle beelden schuilt vooral een braaf familiedrama dat verzuipt in conservatieve moraal en melodramatische pathos.
Cottin speelt Jeanne, een succesvolle, kinderloze zakenvrouw die samenleeft met haar partner Nicole (Monia Chokri). Alles lijkt op orde, tot haar jongere zus Suzanne (Juliette Armanet) plots opduikt met haar twee kinderen. Wat begint als een kort familiebezoek, eindigt in een vreemde soort gijzeling: Suzanne verdwijnt spoorloos en laat haar kinderen achter bij Jeanne.
Vanaf dat moment verschuift de film van mysterie naar moralistisch sprookje. Jeanne verandert van zelfverzekerde, onafhankelijke vrouw in een haast karikaturale supermoeder die eindelijk haar ‘ware roeping’ vindt. De queerness van haar relatie wordt daarbij zorgvuldig geneutraliseerd: de film lijkt vooral te willen bevestigen dat echt geluk pas begint met kinderen en een gezinsleven volgens het boekje.
Het mysterie van Suzanne’s verdwijning – potentieel de motor van een intrigerend verhaal over verantwoordelijkheid en verlies -wordt gereduceerd tot een narratief excuus. Ambrosioni lijkt nauwelijks geïnteresseerd in de psychologische of juridische implicaties van vrijwillige verdwijning, laat staan in een moderne kijk op familie. In plaats daarvan serveert hij perfect gepolijste beelden van keurige kinderen en nog keuriger interieurs.
Cottin en Chokri brengen nog enige geloofwaardigheid, maar hun acteerwerk verdrinkt in een scenario dat elk risico mijdt. De dialogen zijn vlak, de spanningsboog ontbreekt en het geheel ademt een bijna ouderwets geloof in ‘normale’ gezinsstructuren.
Les Enfants vont Bien is relatief mooi om naar te kijken (verzorgde camerabeelden, elegante decors en esthetisch design), maar inhoudelijk en dramaturgisch bijzonder hol. Wat had kunnen uitgroeien tot een scherpe reflectie op verantwoordelijkheid, vrijheid en de grenzen van familie, verzandt in een braaf moreel sprookje vol burgerlijke banaliteit, conservatieve familieretoriek en een bedenkelijk queer-vijandig ondertoontje. Kortom, een fraai verpakt, maar ideologisch ouderwets drama en dus cinema die vooral pretendeert alsof ze iets te zeggen heeft.
Genre: drama
Jaar: 2025
Regisseur: Nathan Ambrosioni
Cast: Camille Cottin, Monia Chokri, Juliette Armanet, Manoa Varvat
Land: Frankrijk
Speelduur: 111 minuten
TROLL 2
Relay
Follemente
Shelby Oaks
