Voor wie oppervlakkig door de Netflix-catalogus bladert, lijkt A Jazzman’s Blues op het eerste gezicht, een gewoon cinematografisch tussendoortje om een luie namiddag mee door te brengen. Hoewel dit minimalistische pamflet over racisme en liefde niet bepaald een chef d’oeuvre is, zal A Jazzman’s Blues de niet al te kritische kijker, toch zeker bekoren.
Het waargebeurde verhaal speelt zich af anno 1937, in het diepe zuiden van de VS. Bayou (Joshua Boone) komt uit een muzikale familie waarin iedereen op de een of andere manier talent heeft. Terwijl zijn alcoholistische en bullebakkende vader Buster (E. Roger Mitchell) die nooit echt doorbrak als trompettist, en zijn gedweeë moeder Hattie Mae (Amirah Vann) als wasvrouw het weinige geld verdient, ligt de hoop van de familie bij Willie Earl (Austin Scott), Bayou’s oudere broer.
Bayou zelf heeft niet veel met muziekinstrumenten en zijn talent als zanger komt door zijn verlegenheid niet echt tot uiting. Maar zijn gedachten gaan sowieso uit naar de heel mooie, intelligente en burgerlijke Leanne (Solea Pfeiffer), die hem positief ondersteunt, leert lezen en vooral veel emoties in hem opwekt. Deze gevoelens worden ook beantwoord, zozeer zelfs dat Bayou droomt van een huwelijk. Maar de moeder van zijn geliefde heeft andere plannen. Pas jaren later zullen de twee elkaar weer ontmoeten, weliswaar onder volledig andere omstandigheden.
Wat een heftige vertelling over rassenhaat en dito discriminatie met een vleugje Romeo en Juliet-gehalte had kunnen worden, is het een doorsnee-sfeervol liefdesverhaal waarmee de zwarte regisseur Tyler Perry, die met zijn unieke stem en creatieve visie toch wordt beschouwd als een van de invloedrijkste figuren in de Afro-Amerikaanse lichtere entertainmentindustrie, zich met A Jazzman’s Blues van een serieuzere kant laat zien dan we van hem gewend zijn.
Ofschoon het verhaal is gebaseerd op ernstige feiten en grove segregatie-gebeurtenissen, schildert Perry een idyllisch Amerika van vroegere tijden met wuivende wilgen, houten huizen en in openlucht dansende, goed geluimde bluesmuziek spelende en zingende zwarte arbeiders.
Hoewel deze maatschappelijke subgroep arm is, heftig moet zwoegen om het hoofd boven water te kunnen houden en haatdragend wordt onderdrukt door een witte bevolkingsminderheid, merk je slechts her en daar een (te softe) vingerwijzing naar racisme gedurende de ganse speelduur van twee uur. Dat de aanvankelijk zeemzoete liefdesrelatie tentatief is en uiteraard gedoemd om slecht af te lopen, is van bij de aanvang voorspelbaar en niet bepaald attentie-prikkelend.
Met een titel als A Jazzman’s Blues mag je verwachten dat er wat swingende jazz en weemoedige blues te horen en te zien zal zijn. Dit valt ietwat tegen, mede doordat de muziek in de studio werd opgenomen en later aan de scènes werd toegevoegd. Daardoor klinken menige swingend bedoelde songs in een zwetende en bruisende jukejoint, veel te opgepoetst aan en zijn de broeierige en sfeervolle muziekscènes iets te artificieel, waardoor de verwachtingen – op dit vlak – niet volledig worden ingelost.
Gelukkig heeft Tyler bij zijn hoofdpersonages de gevoelens degelijker uitgewerkt, zijn de dialogen en de lyrics van de talrijke songs, respectievelijk gebald en puntig. Het camerawerk is het bekijken waard, maar blijft steken op ansichtkaart-niveau waardoor spanning en emotie fotografisch te weinig worden vastgelegd. De quasi in onze kontreien onbekende cast, misschien op Ryan Eggold (BlacKkKlansman, New Amsterdam, The Disappearance of Eleanor Rigby: Them & Her) na, speelt daarentegen wel de pannen van het dak. De regie is middelmatig en risicoloos. Het einde is getelefoneerd, moraliserend, maar hakt er wel ferm in.
A Jazzman’s Blues is een wat onevenwichtig original Netflix-drama met wisselende kwaliteiten, maar het geheel is toch afdoend bevredigend om de reeds aangehaalde luie namiddag mee op te vullen.
Genre: drama, romantiek
Jaar: 2022
Regisseur: Tyler Perry
Cast: Joshua Boone, Solea Pfeiffer, Amirah Vann, Austin Scott, Ryan Eggold, Milauna Jackson, E. Roger Mitchell
Land: USA
Speelduur: 127 minuten
