In een alternatieve geschiedenis van de jaren ’90 is onze afhankelijkheid van robotica tot zo’n proporties uitgegroeid dat ze een fundamentele schakel vormde van ons alledaagse bestaan. Althans tot de robotopstand. In een oorlog tussen man en machine, waar de mens tot de ommekeer bijna het onderspit moest delven, is de band tussen ons en de robots volledig verloren gegaan. Nu leven de twee groepen in aparte maatschappijen onder een onrustige vrede. Michelle leeft in deze nieuwe wereld en moet de handen in elkaar slaan met een heler én met robots om op zoek te gaan naar haar dood gewaande broertje. En dat is niet zonder zijn obstakels.
De duurste Netflixfilm anno 2025 met een gerapporteerd kostenplaatje van 320 miljoen dollar, met The Electric State lijkt de streamingsdienst zich even een blockbusterleverancier te wanen met een A-list cast, een befaamd regisseursduo en heel wat state-of-the-art CGI om die boodschap te pogen over te brengen. Gebaseerd op het gelijknamige beeldroman van Simon Stålenhag, The Electric State lijkt aan te zetten als een Terminator-light met meer mascottefiguren. In de eerste minuten wordt vriend en vijand verrast met een leuke alternatieve geschiedenisles over deze opstand der machines, gemaakt met de beste CGI op de markt.
Want eerlijk is eerlijk, in een eeuw waar computereffecten, ondanks hun vergevorderde staat, weleens ongemakkelijk kunnen ogen, trakteren de gebroeders Russo ons op wel erg scherp en erg onderhoudend effectenwerk. Een eerste indicatie dat we klaar staan voor een visueel spektakel. Dat is toch één belofte die de film wel weet waar te maken.
De robots die de desolate wereld van The Electric State bevolken, zijn prachtig om naar te kijken. Ze komen in alle stijlen en formaten en toch delen ze grotendeels een uniforme designfilosofie, wat het geheel de nodige cohesie bezorgt. Ook de post-Apocalyptische niemandslanden zijn die in dit avontuur doorkruist moeten worden, zijn best mooi om naar te kijken, terwijl de massieve veldslagen ook zeker wel de juiste tonen weten aan te slaan.
Maar onder dit prachtige laagje vernis vinden we alsnog weinig om opgetogen over te worden. Ondanks al de eye candy waarop we tot onze indigestie worden getrakteerd, is er weinig van emotionele impact om dit allemaal door te spoelen. De vertelling in dit kleurrijke omhulsel voelt namelijk best zielloos, een tocht van A naar B met hier en daar wat tegenstand, maar zonder dat de reis enige langdurige indruk achterlaat.
Het voelt allemaal net te bekend aan, te stereotiep, zonder veel vernieuwing. Ook het hart van het verhaal, dat eigenlijk toch een paar gevoelssnaren zou moeten raken, brengt maar weinig muziek voort. We zouden moeten meevoelen met het pleit van onze personages, maar het komt nooit voldoende over om ons daarvan ook te overtuigen. De film laat je niet voldoende achter met een gevoel van: “Ik hoop dat ze haar broer vinden”, veel eerder: “Oh juist, de broer…”.
En de sterrenstatus van acteurs ten spijt, ook zij weten hun rol niet afdoende te verkopen. Millie Bobby Brown speelt een makkelijk vergeetbare protagoniste op zoek naar haar broer, maar waarbij we nooit echt het mentale gewicht opmerken die zo’n onderneming zou moeten hebben. Haar tegenspelers doen het echter niet beter, waardoor ze eerder wegzinkt in hun middelmatigheid.
Zo hebben we Chris Pratt, ditmaal verkleed als Aanrijding in Moscou’s trucker Johnny, zij het nu met meer pornosnor, maar voor de rest in een rol die we hem al net te vaak hebben zien spelen, als de outlaw Keats die constant overhoop ligt met Herman, zijn vriend en het mechanische equivalent van een matroesjka. Maar ook een wandelende pinda met de stem van Woody Harrelson, die een rebellie leidde, en Stanley Tucci en Giancarlo Esposito als twee van de meest cliché en minst overtuigende slechteriken (zij het dat die laatste er toch wel een staalharde lijn weet uit te persen), herinneren ons er vooral aan hoe braaf en voorzichtig deze film eigenlijk wel niet is.
Het is al weer een hele tijd geleden dat we zo’n kleurrijke prent hebben gezien, die toch zo beige blijkt te zijn. En dat voor het duurste project dat Netflix ooit heeft bekostigd? Oké, als het voldoende kijkers weet aan te spreken voor de dienst, zal het voor hen zeker wel de moeite waard zijn, maar zelf zouden we het toch verkiezen als Netflix de stekker uit dit soort monsterprojecten trekt en meer focust op kleinere maar meer onderhoudende streamertjes.
Genre: actie, avontuur, sciencefiction
Jaar: 2025
Regisseur: Anthony Russo, Joe Russo
Cast: Millie Bobby Brown, Chris Pratt, Woody Harrelson, Giancarlo Esposito
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 128 minuten
Manas
Nonnas
Thunderbolts*
Another Simple Favor
