STEVE 

1996. Stanton Wood is een plaats met vele betekenissen. Voor de critici een stortplaats voor de maatschappelijke problemen en een enorme verspilling van belastinggeld. Voor de probleemjongeren binnen de muren een laatste kans op beterschap en een toekomst. Voor hoofdleraar Steve een opvang voor bijzondere complexe jeugd, wanhopig op zoek naar hulp die enkel hij en zijn team kunnen bieden, ondanks hun eigen persoonlijke problemen. En voor Shy? Die jongen is nog zoekende…   

Onze landgenoot Tim Mielants heeft er al een fascinerend regisseursparcours opzitten. Van kortfilm naar televisieseries, van televisieseries naar films. Films zoals Wil (2023) en Small Things Like This (2024) die bij onze redactie goede indrukken nalieten. Aan dat lijstje kunnen we nu de dramakomedie Steve toevoegen.

Meilants sloeg de handen in elkaar met schrijver Max Porter voor beklijvende herinterpretatie van diens roman Shy. Maar in plaats van de titulaire boekprotagonist in de schijnwerper te zetten, komt die eer nu toe aan de hoofdleraar. De goedwillige, zij het niet minder getormenteerde Steve, indrukwekkend vormgegeven door een acteur die al eerder in Meilants’ werk opdook: Cillian Murphy.

De acteur mag dan ondertussen Vader van de Atoombom op z’n palmares staan hebben, hij is duidelijk niet te min om een getroebleerde onderwijzer te spelen. Murphy geeft alles. Steve is een onstabiel vat van emoties, die alles zou doen voor zijn jongens, maar ook steeds tegen dezelfde muren botst. Zelfs in een film vol uitstekend acteerwerk en sterke performances, weet Murphy zich nog steeds positief te onderscheiden. Elke scène met hem heeft gewicht, heeft kracht.

Doorspekt met hoe de grotere maatschappij deze ‘schandplek’ aanschouwt en hoe de jongens als verloren worden gezien, zet de film ons enkel nog meer op scherp met een licht predatorale reportagestijl, verklaard door de nieuwsploeg die er komt filmen. Met hun schaamteloze en apathische intrusie in het instituut wordt het een studie van sociale problemen en overstijgt het het thema van de strubbelingen van één man die het hoofd van zijn instituut boven water probeert te houden met behulp van zijn personeel, terwijl hij zelf langzaam verdrinkt.

Het is moeilijk om zo het cynisme tegenover de instelling te missen, het opportunisme van de politiek en hoe makkelijk hun maskers breken. Het is een harde kijk op een hard thema, uiterst intrigerend in beeld gebracht. Zo voelt heel wat van het beeldmateriaal stiekem aan. Het is heimelijk geschoten, op gevoelige momenten die niet altijd bedoeld waren voor de buitenwereld. De kijker wordt een voyeur, getuige van een ander zijn miserie.

Ook het gebruik van een droneshot later in de film en de toevoegingen van interviewintermezzo’s waren goede vondsten. Net zoals de muzikale afwerking, Steve kan rekenen op een erg gevarieerde soundtrack, die best hard kan gaan. Muziek is niet alleen belangrijk voor de jeugd, maar ook voor de algemene sfeer. Eén scène wordt bijvoorbeeld luister bijgezet met de zware djenttonen van Suffer in Truth van metalband Meshuggah.

Wel kan de film heel gemakkelijk overweldigen. Zoals werken in dit soort omgevingen, is de prent vaak een en al chaos. Jongens staan steevast klaar om het bloed van onder elkaars nagels te halen en hun handen rond iemands strot te leggen. Dit is een erg drukke streamer die een aandachtigheid vraagt. Zeker met de heel zware thematiek er doorheen.

Ja, Tim Mielants doet het weer. Het is een harde, genadeloze rit, die zeker de moeite oogt. Eén die ongetwijfeld heel wat kijkers deze graag in de bioscoop hadden gezien, maar we twijfelen er niet aan dat Netflix erg blij is met hun acquisitie van Iers-Brits filmpje met Belgische injectie.

Genre: drama, komedie
Jaar: 2025
Regisseur: Tim Mielants
Cast: Cillian Murphy, Tracey Ullman, Jay Lycurgo, Little Simz
Land: Ierland, Verenigd Koninkrijk
Speelduur: 93 minuten