RABID 

Wanneer na een feestje Rose Miller in een auto-ongeluk levensgevaarlijk gewond geraakt, lijkt haar leven voorbij. Haar gezicht gruwelijk verminkt, veroordeeld tot een aangepast dieet en haar carrière als mode-onderwerpster in de gracht na een week coma, ziet Roses toekomst er niet bepaald rooskleurig uit. Tot ze een aanbieding krijgt om haar leven en lot terug in handen te nemen, met behulp van een experimentele huidtransplantaten via een stamcelprocedure.

Hoe overklas je een klassieker als remake? Laten we het eens vragen aan Jen en Sylvia Soska. Met hun herwerking van 1977’s Rabid in 2019 slagen de tweelingregisseuses een indrukwekkendere film af te leveren dan hun toch nog steeds roemwaardige landgenoot David Cronenberg. Het werk van Canada’s meest gevierde genrecineast gebruikend als een blauwdruk, laten de zussen het originele idee bloeien met hun persoonlijke toets.

Het begint met het hoofdpersonage, Rose Miller. Eén van de minpunten van het origineel was de onpersoonlijkheid van Rose. Het was een willekeurige vrouw zonder enig zeggenschap in haar lot. Hier niet. Geen weinigzeggende proefkonijn voor een opportunistische chirurg dit keer, wel een dame met een identiteit en een leven, met een stem en zelfbeschikkingsrecht. Rabid anno 2019 voelt een pak feministischer aan. Rose krijgt meer kansen om een keuze te maken.

Niet dat die keuze eerlijker is. Zonder de experimentele operatie blijft ze voor eeuwig verminkt, wie zou daarvoor kiezen? De gevolgen zijn echter wederom desastreus. En nu een pak persoonlijker. In elke fase van haar verhaal schetst de remake een helder beeld hoe Rose zich voelt en wat er in haar omgaat, en in het bijzonder in de nasleep van haar accident en de eerste bijwerkingen van de behandeling, leidt dit tot een zware tocht.

Smerige, traumatiserende verminkingen, letsels die het dagdagelijkse leven onvoorstelbaar lastiger maken, boze dromen die een veel naargeestigere betekenis blijken te hebben…: de horror in deze hervertelling heeft een scherpe psychologische edge gekregen, zij het zonder de body horror te verwaarlozen. Die laatste voelt rauwer en gemener aan dan in de originele versie. Wie zou er bijvoorbeeld niet huilen als ze wakker worden in het ziekenhuis en hun blootliggende tanden zien waar ooit lippen en wangvlees waren.

Dan is er nog de donkere achtergrond van het modehuis dat zo prominent in het leven van Rose is. Een uiterst kattige wereld, met onmogelijke bazen en onaangename collega’s (met een gedurfde uitgebreide cameo van de Twisted Twins zelf, als buitengewoon gemeen zusjespaar). Het beeld is niet flatterend. Dit is een industrie waar iedereen hard is tegen elkaar en voor zichzelf kiest. Je tijd kan zo om zijn. Uiterlijke schoonheid is er alles, het innerlijke absoluut niet belangrijk.

Gelukkig geldt dit voor de film zelf niet want ook visueel is dit een mooie prent. Cinematografisch hebben we bijvoorbeeld erg stijlvol kleurgebruik, met roodtinten als een terugkerend motief. En ondanks dat de regisseuses duidelijk hun eigen flair hebben gegeven aan het verhaal, vergeten Jen en Sylvia toch nooit de man die hen hier inspireerde. Naast de vele elementen uit het origineel die hier een nieuwe invulling hebben gekregen, brengen de twee ook ode aan ander Cronenbergwerk. Verschillende verwijzingen naar Dead Ringers, een hint naar Shivers, de zusjes weten in wiens voetsporen ze wandelen.

Wel kan de film wat vol aanvoelen. Zo zorgt het rabiësplot dat zich langzaam ontplooit, voor teveel afleiding. In het origineel bleef dit plotpunt meer op de achtergrond, met nieuwsberichten en dat werkte ook beter. Nu mist de film focus en voelt het allemaal net te lang aan voor z’n verhaal. Moest dit aspect nog iets beter aan boord zijn gelegd, dan was dit echter wel de perfecte remake. Maar zelfs met zijn foutjes is dit een goede moderne update van het origineel en geen gemakkelijke, luie herhaling met iets betere effecten.

Genre: horror, sciencefiction
Jaar: 2019
Regisseur: Jen Soska, Sylvia Soska
Cast: Laura Vandervoort, Benjamin Hollingsworth, Ted Atherton, Hanneke Talbot
Land: Canada
Speelduur: 107 minuten