RABID 

Tijdens een motorritje raakt een koppel betrokken bij een zwaar ongeluk. Terwijl Hart er vanaf lijkt af te komen met lichte verwondingen en een hersenschudding, heeft zijn partner Rose minder geluk. Zij is terechtgekomen onder de motorfiets en moet zo dringend mogelijk onder het mes. Gelukkig gebeurde hun crash niet al te ver van Keloid Clinic, een plastische chirurgie-instituut, en kan ze meteen op de tafel. Ongelukkig voor haar en de wereld besluit Dr. Keloid dat zij de ideale proefpersoon is voor het testen van experimentele interne neutrale implantaten. De procedure heeft namelijk enkele ongewone bijwerkingen.

Weinig cineasten hebben hun naam zo verbonden aan een specifieke genreniche als de Canadese David Cronenberg, de vader van de moderne body horror. Ondanks dat de regisseur al meer dan een teen heeft gewaand in andere genres, is het toch vooral in body horror dat we zijn bekendste titels zullen aantreffen. Zoals de destijds financieel meest succesvolle Canadese film: Rabid uit 1977.

Vernoemd naar wat toch één van griezeligste bekende ziektes moet zijn, Rabid of hondsdolheid, toont Cronenberg zijn liefde voor experimentele medische wetenschap ten volle met een experimentele huidtransplantatie die volledig verkeerd loopt, waardoor de patiënt in een biowapen blijkt te zijn veranderd. Elementen ontlenend aan zowel vampierfictie als ook het toen nog jonge zombiegenre, neemt de schokprent de kijker mee voor een trip vol menselijke hoogmoed, het negeren van gekende potentiële risico’s (enkel om op enkele onbekende te botsen) en de prijs die onschuldigen daarvoor vaak moeten betalen, wanneer het een rabiesachtig virus ronddraagt.

Over hoe deze ontluikende epidemie verteld wordt doorheen de film, is duidelijk heel goed nagedacht. Het is te gemakkelijk om de kleine man te verliezen in een grote, groeiende crisis, maar Cronenberg houdt zijn focus heel stevig op de hoofdrolspeler, met Hart en Rose voorop, terwijl televisie- en radioberichten de achtergrond kleuren. Slechts hier en daar zetten we zelf een stapje buiten om te zien hoe de gebetenen het stellen.

Door deze keuzes blijven we dicht bij onze personages en worden we toch niet verrast wanneer de film het leger inzet, een populair scenario destijds. Verder mag ook gesteld worden dat ondanks de leeftijd van dit project en dus de gevoeligheden van de tijd, Rabid heel wat medisch verantwoorde body horror ook echt toont. Zo krijgen we een grafische doch natuurgetrouwe demonstratie van hoe huidtransplantatie in zijn werking gaat en zien we het eerste slachtoffer van Rose ook met een erg smerige wonde op het ziekenhuisbed eindigen.

Bij Rose zelf zien we zelfs wat de transplantatie met experimentele cellen eigenlijk heeft gedaan en kunnen we ons enkel voorstellen hoe zij er nu intern moet uitzien. Het is nog geen Cronenberg grand cru, die zouden in de jaren erop volgen, toch is dit al een aardige indicatie van wat de Baron van Bloed allemaal in zijn mars heeft, met naast geweldige special effects, ook aangepast en pakkend stuntwerk.

Verder is het opvallend dat er eigenlijk geen slechteriken in dit horroravontuur zitten. Dr. Keloid is geen klassieke gestoorde wetenschapper, zijn gebrek aan scrupules terzijde, Rose is zelf meer een slachtoffer van haar nieuwe biologie en haar hondsdolle slachtoffers hebben zo mogelijk nog minder controle over hun acties. Allemaal omdat een beloftevolle medische behandeling onvoorziene bijwerkingen had…

Wat wel jammer is aan het verhaal van de film is dat het zich voornamelijk toelegt op het vertellen over de ruimere gevolgen van deze medische handeling, op hoe dit epidemische gevolgen kent en de gevaren hiervan, terwijl het intieme, psychologische conflict minder wordt belicht. We mogen dan dicht bij onze protagonisten doorbrengen, we krijgen niet veel inzicht in hoe Rose deze hele verandering beleeft noch hoe Dr. Keloid zich voelt bij zijn aandeel hierin.

Het dichtst in de buurt van dit aspect komen we met Hart die zich zorgen maakt over zijn vriendin en de weinige informatie die hij heeft. Dit geeft het werk een lichtjes afstandelijk gevoel, terwijl body horror nu net potenter wordt, hoe dichter je bij het slachtoffer, fysiek én mentaal, wordt gezet. Een euvel dat later toch zou worden weggewerkt in de remake van 2019. Maar Rabid (1977) mag dan niet foutloos zijn, het blijft een waardige additie in de verzameling van elke genreliefhebber.

Genre: horror, sciencefiction
Jaar: 1977
Regisseur: David Cronenberg
Cast: Marilyn Chambers, Frank Moore, Joe Sliver, Howard Ryshpan
Land: Canada
Speelduur: 91 minuten