Er zijn maar twee zekerheden in het leven: de Dood en belastingen. En geen van beiden nemen het je in dank af, als je denkt dat je hen kan bedotten. Wanneer Stefani verschrikkelijke rampdromen heeft, stuit ze op een gruwelijk familiegeheim: haar grootmoeder tartte de Dood en die wil nu de rekening vereffenen.
De film waar elke millennial horrorfan naar uitkijkt, is eindelijk daar. Na 14 jaar is Final Destination terug. En hoe! Wat een comeback! Final Destination: Bloodlines is een dijk van een horrorfilm, een roerend afscheid en voorbeeld van een bijna perfecte revival. En dat allemaal door durf te combineren met respect. De durf om iets anders te doen en respect voor traditie.
Kwaliteiten die de film meteen op tafel weet te leggen in de eerste 10 minuten. Want wie Final Destination zegt, zegt openingsramp en dat is hier niet anders. Zij het al met de eerste twist. Het is naar goede gewoonte een spannende en spectaculaire openingsact, volledig beantwoordend aan de franchises voorliefde voor over-the-top bloederige setpieces. Enkel om ons dan te doen ontwaken op een bijzondere verrassing. De eerste bevestiging: dit wordt anders en toch, zo bekend.
Net wat de serie nodig had dus. Vernieuwing zonder identiteitsverlies. Nu is die identiteit natuurlijk wel “accidenteel” en op uiterst sadistische wijze meerdere levenskaarsen uitblazen, maar in deze franchise is hier toch een zekere kunst aan verbonden. Een kunst die de makers hier volledig in de vingers hebben. Met indrukwekkende voorbereiding van elke dood, weten de cineasten de spanningsboog maximaal te rekken.
De opbouw is prachtig in beeld gebracht; je voelt elk radartje draaien, elk vonkje branden en elk klein onbenullig onderdeeltje dat ons dichter brengt bij een nieuw onfortuinlijk einde. Onfortuinlijk maar wel steevast een schot in de botbrekende roos. En zelden kwam het harder binnen dan in deze film. Context is dan ook alles. De Doods onwrikbare missie is ditmaal een louter familiale aangelegenheid.
Een unicum voor de franchise, enkel interessanter gemaakt door hoe verrassend aangenaam de cast is. Waar vorige delen steevast één of meerdere rotte appels had, hebben we hier gewoon een fijne, maar erg ongelukkige familie. Meer horrorfilms zouden dit moet doen. Niet de goedkope ‘je wil dit personage zien sterven’ figuren, maar leuke mensen van vlees en bloed. Karakters wiens verlies je bijna voelt.
Echter geen moment in de prent zal de kijker zwaarder vallen dan het afscheid van een waar genre-icoon: Tony Todd. In zijn laatste filmrol en duidelijk verzwakt door de ziekte die hem uiteindelijk het leven zou ontnemen, Tony is terug als William Bludworth en steelt wederom zijn scènes. Dat hij op deze manier afscheid kon nemen van de serie en ook postuum van zijn vele fans, is erg mooi. Dat de film werd opgedragen aan de acteur, des te mooier.
Niet dat Tony de enige reeds te vroeg heengegane reekslegende is, voor wie Bloodlines bloemen had klaarliggen. Deel 6 zit vol met verwijzingen en referenties naar vorige delen – sla ons dood als we liegen, maar de film bevat meer easter eggs dan een paaszoektocht; zelfs naar de Black Flame-boeken van de reeks zijn er verwijzingen – maar de meest opvallende wijzen toch naar het werk van regisseur David R. Ellis binnen de reeks.
En het zou natuurlijk Final Destination niet zijn, moest ook niet binnen zijn eigen speelduur sjokvol voorschaduwingen en hints zitten. Elk lijntje dialoog, elke foto, elk cijfertje in de achtergrond: de Doods design zie je overal, als je weet waar te kijken…
En dan is het met enige ironie dat we moeten optekenen dat de minpuntjes van dit 6de hoofdstuk hem ook in de details zitten. Met de revival van praktische effecten in horror, is het zonde dat deze prent zo nadrukkelijk voor CGI kiest in sterfscènes, wat net niet overtuigend genoeg is. Een gevoel dat niet betert door de slapstick aanpak van enkele van die scènes. Realistisch waren de films zelden, maar hier heeft de Dood toch een wreed gevoel voor humor ontwikkeld. Wat soms tonaal clasht met wanneer de film wel ernstig is.
Ja, waren het niet voor die kleine mankementen, dan was dit de perfecte Final Destination film en het absolute hoogtepunt van de serie. Het is verfrissend en toch vol eerbied voor z’n voorlopers, terwijl het een passend eerbetoon vormt voor zijn heengegaan talent. Alleen al daarvoor verdient deze film een halve ster bij. Elke toekomstige revival mag een voorbeeld nemen (zij het ook een paar kleine lessen trekken) aan deze. Aan elke horrorfan: spoed u naar de dichtstbijzijnde bioscoop, alsof de Dood je op de hielen zit…
Genre: horror
Jaar: 2025
Regisseur: Zach Lipovsky, Adam B. Stein
Cast: Brec Bassinger, Kaitlyn Santa Juana, Richard Harmon, Teo Briones
Land: Verenigde Staten, Canada
Speelduur: 110 minuten
LOST IN STARLIGHT
How To Train Your Dragon
Motel Destino
Jeunes Mères
