In de grote vijver van Franse komedies pikten we deze week Le Tableau Volé van Pascal Bonitzer (Rien sur Robert, Cherchez Hortense) uit. Zoals de titel doet vermoeden zitten we hiermee midden in het wereldje van de kunst, want het hele relaas draait om een schilderij van Egon Schiele wiens werk beïnvloed werd door Gustav Klimt. Net zoals Van Gogh schilderde de Oostenrijks expressionistische kunstschilder vaak zonnebloemen, alleen zijn ze bij Schiele verwelkt. Zoals wel vaker gebeurde tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd ook één van zijn werken ontvreemd door de nazi’s. Decennialang dacht men dat het doek nooit meer zou opduiken, tot men in 2000 onverwacht in een vervallen arbeidershuisje in het pittoreske Mulhouse op het kunstwerk botste.
Pascal Bonitzer kiest niet voor een waarheidsgetrouwe reconstructie, maar opteert voor een komedie die vooral werkt door de ijzersterke vertolking van acteur-regisseur Alex Lutz die we in onze contreien het best kennen door diens rol in Vortex van Gaspar Noé. Lutz kruipt in de huid van André Masson, een verwaande veilingmeester bij het gerenommeerde veilinghuis Scottie’s. Steeds in maatpak, eigenaar van een peperdure sportwagen en een uitgebreide collectie polshorloges en er volop van overtuigd dat de evenaar door zijn gat loopt. Masson vindt het kunnen dat je de mensen schaamteloos mag manipuleren zodanig dat ze naar je pijpen dansen. Dat probeert hij ook met zijn nieuwe stagiaire Aurore (Louise Chevillotte, bij ons bekend van Paul Verhoeven’s Benedetta), maar al gauw botst hij op zijn eigen limieten. Als hij iets te veel met zijn neus op zijn eigen seksistische feiten gedrukt wordt, kan hij steeds nog terecht bij zijn ex Bertina (Léa Drucker, één van Frankrijks populairste actrices die hier alweer een sterk staaltje aan acteren toont).
De drie raken in de ban van een verloren gewaand schilderij van Egon Schiele dat gevonden wordt op de zolder van de jonge arbeider Martin (Arcadi Radeff). André beseft dat deze ontdekking het definitieve keerpunt uit zijn carrière kan worden, maar wanneer de arbeider hoort dat hij in het bezit is van een kunstwerk dat gejat is door de nazi’s wil hij niets van een deal horen en staat hij erop dat het schilderij terug bezorgd wordt aan de rechtmatige eigenaar.
Het probleem van Le Tableau Volé is dat het eerste halfuur een ijzersterke satire is waarin Pascal Bonitzer op ongeziene wijze de kapitalistische bourgeoisie te kakken zet. Een van de beste titels van dit jaar op dat vlak, zou je denken, maar eens men erachter is gekomen dat het schilderij geen plagiaat is, verzandt de film helaas net iets te veel in een aangename feelgoodkomedie met te flauwe plots en onnodige wendingen die geen steek houden. Slecht wordt het nooit, wel te oppervlakkig, maar door de prima acterende cast verveelt Le Tableau Volé gelukkig geen seconde, ook al houdt Pascal Bonitzer veel te weinig rekening met het intellect van de kijker.
Bonitzer maakt een treffend portret van de intelligentsia die zich als ware roofdieren op het kunstwerk storten, terwijl de gewone man veel te veel als een arme sukkel aanzien wordt waardoor de authenticiteit zoek is. Hiermee doet Bonitzer wel een gooi naar het fel overschatte Intouchables van het regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano, maar het zit wel de geloofwaardigheid in de weg. In Le Tableau Volé had dan ook beslist meer gezeten mocht Bonitzer niet zo veel moeite gedaan hebben om te zwichten voor het grote publiek. Wat overblijft is een behaaglijke Franse komedie en daar krijg je ons ieder moment toch mee de cinema in.
Genre: feelgoodkomedie, zwarte komedie
Jaar: 2024
Regisseur: Pascal Bonitzer
Cast: Alex Lutz, Léa Drucker, Nora Hamzawi, Louise Chevillotte
Land: Frankrijk
Speelduur: 91 minuten
