De meesten onder ons weten van Brian Jones amper iets buiten dat hij ook in The Rolling Stones zat en in zijn zwembad verdronk. Hoogste tijd vond documentairemaker Nick Broomfield om daar verandering in te brengen. Broomfield is niet aan zijn proefstuk toe. Hij maakte onder andere documentaires over Whitney Houston, Leonard Cohen en over de moord op Biggie and Tupac.
De schaduwzijde van die sterren en hun omgeving zet Broomfield graag in de verf. Hij startte zijn carrière als documentairemaker door controversiële thema’s te verfilmen zoals een bordeel in de woestijn vlakbij Las Vegas, sm en fetisjisme of Heidi Fleiss en haar prostitutienetwerk. Grotere bekendheid verkreeg hij in 1998 met Kurt And Courtney, waarin duidelijk gesuggereerd werd dat Kurt Cobain zou vermoord zijn op vraag van zijn vrouw Courtney Love. Toen Broomfield daarover geïnterviewd werd op het Internationaal Documentaire Filmfestival Amsterdam en hem gewezen werd op het ietwat te sensationele aspect (lees: een samenzweringstheorie) beet hij fel van zich af. Met The Stones And Brian Jones gooit hij het over een meer genuanceerde boeg.
Gitarist Brian Jones was in 1962 een van de oprichters van The Rolling Stones. In 1969 werd hij uit de band gezet en niet veel later verdronk hij. The Stones and Brian Jones zet die zeven jaren in de spotlights aan de hand van verrassende interviews en nooit eerder vertoonde archiefbeelden. Zo krijgen we een heel volledig beeld van het privéleven en het muzikale genie van Brian Jones.
Terecht wordt hij in de film geduid als ‘heart and soul’ van de band. Hij was zonder discussie vanaf het begin, de leider en de woordvoerder van The Rolling Stones. Bill Wyman, ex-bassist van de groep beheert een gigantisch archief van The Stones, en fungeerde als ‘historic consultant voor The Stones and Brian Jones. Lees maar eens diens boek Rolling With The Stones. Briljant zijn de interviewflarden met Wyman waarin die -met op de achtergrond enkele songs- de loftrompet zwaait op het onwaarschijnlijke genie van Jones. Hij kon wel soms wreed zijn, vertelt diezelfde Wyman. Op privévlak onthult de film de minder fraaie kanten van Brian Jones, met getuigenissen van zijn ontelbare liefjes, die vaak één kind hadden van Jones, waarna die het hazenpad koos.
Een ontzettende bewijsdrang kenmerkte Jones, deels door zijn kleine gestalte en vooral door een gebrek aan erkenning van zijn ouders en meer bepaald zijn vader, een gegeven dat als een rode draad door de film loopt. Binnen The Rolling Stones ontstonden er ook spanningen. Jones was als tiener jazzfanaat. In de film heeft hij het over 2 bands in 1: zijn eigen bluesband en daarnaast de groep van Mick Jagger en Keith Richards.
Indrukwekkend zijn de beelden van het televisieconcert met blueslegende Howling Wolf of een concert uit 1963 waar de boel afgebroken werd en stoeltjes op het podium vliegen.
Van alle Stones had Brian Jones het meest te lijden onder het waanzinnige succes dat hem grondig veranderde en volgens Mick Jagger niet ten goede. De rivaliteit met Mick werd groter en onder manager Andrew Oldham vervelden The Stones tot een popgroep, waar Brian Jones voor een bluesband bleef opteren.
Plots mochten alleen Mick en Keith nog de interviews voor hun rekening nemen. De film openbaart hoe Jones gefrustreerd raakte doordat Mick en Keith beter schreven. Zo verklaart Mick dat Jones hen nooit eigen composities liet horen. Hij barstte nochtans van het talent en we krijgen foto’s en fragmenten te zien waarin Brian Jones met Jimi Hendrix jamt. Als fan van The Beatles speelde hij altsax op You Know My Name (Look Up The Number). Hierover vertelt Paul McCartney vol lof in de film.
Toen Brian Jones een relatie begon met actrice en model Anita Pallenberg exploreerde Jones zijn duistere kant. Het jaar 1967 stond voor het jaar van de drugsexplosie. Een ramp voor de ‘lost and tormented soul’ zoals Brian Jones in de film omschreven wordt. Jones was almaar vaker ziek, moest passen voor concerten en vele nummers van The Stones konden eigenlijk niet gespeeld worden zonder twee gitaristen. Stemmen gingen op dat hij beter de groep zou verlaten. Hij werd almaar meer paranoïde, met de gekende gevolgen van dien.
Broomfield laat al die aspecten van de figuur Brian Jones krachtig aan bod komen en zorgt ervoor dat Jones eindelijk de plaats in de muziekgeschiedenis krijgt die hij verdient.
Genre: documentaire, muziek
Jaar: 2024
Regisseur: Nick Broomfield
Cast: Brian Jones, Mick Jagger, Keith Richards, Bill Wyman, Charlie Watts, Marianne Faithfull, Anita Pallenberg
Land: UK
Duur: 92 minuten
