Laten we met de deur in huis vallen; Sick of Myself is niet het soort film dat je elke dag ziet, integendeel zelfs. Gevoelige kijkers zullen zeker op hun tanden moeten bijten om deze gitzwarte tragikomedie rond een om aandacht bedelend irritant personage, volledig uit te zitten.
Laat je echter niet afschrikken want hoe wrang het onderwerp van deze prent ook mag zijn, het houdt beslist de vinger op de pols betreffende een uitgelezen maatschappelijk gevaarlijk verschijnsel: de contemporaine, ziekelijke zucht naar aandacht. Het zou zonde zijn mocht je – enkel omwille van een zwakke maag – dit uiterst boeiend drama skippen. Sick of Myself (originele titel Syk Pike) is de tweede langspeelfilm van de 38-jarige Noorse scenarist/regisseur Kristoffer Borgli.
Zijn langspeelfilmdebuut, DRIB (2017), was een scherpe, grappige en tot nadenken stemmende poging om te laten zien hoe een marketingcampagne rond een nepmerk echte belanghebbenden kan betrekken. Hij heeft het idee van een fictief merk gedeeltelijk voortgezet in zijn nieuwste film. Deze keer zijn het Russische illegale pillen die de hoofdpersoon Signe doelgericht misbruikt, terwijl ze heel goed beseft dat de gevolgen zowel psychisch als fysiek, nefast zijn zoals onder meer afzichtelijke uitslag in het gezicht en op het lichaam, misvormingen en onherstelbare hersen- en orgaanletsels.
Eventjes inzoomen op het verhaal: de millennials Signe en Thomas wonen samen in Oslo en hebben een complexe, jaloerse en toxische relatie die voor geen van beiden gezond is. Thomas is een kleptomaan-kunstenaar met een opwaartse carrière die enorm in de belangstelling komt te staan. Alles draait rond hem. Hij is een volbloed egocentricus die jolig alle aandacht naar zich toezuigt.
Als egomaan ‘vergeet’ hij dat Signe deel uitmaakt van zijn privéleven en ook nood heeft aan attenties en affectie. Niemand ziet Signe staan terwijl ze eigenlijk hongert naar belangstelling. Ze beslist in te grijpen. Eerst faket ze een notenallergie, maar wanneer blijft dat dit haar megalomane dorst naar aandacht niet bevredigt, gaat ze van kwaad naar erger. Na een zoektocht op internet, klopt ze aan bij een vriend die haar illegale pillen verschaft die ernstige aandoeningen veroorzaken. Door de eerste zichtbare symptomen van haar zelfdestructief tablettenmisbruik, oogst ze bekommernis, sympathie, piëteit en aanzienlijke bekommernis tot ze finaal ontaardt tot een degenererende en afstervende freak.
Sick of Myself is een genadeloze, gitzwarte, cynische tragikomedie en bijtende afrekening met de bijna ziekelijke en narcistische dorst naar aandacht ten gevolge van de momentane sociale competitieve samenleving en het gehypete ‘succes’ van bepaalde oppervlakkige social media én de duiding dat toevlucht nemen tot ongezonde praktijken om je aandachtgeilheid in te lossen, een desastreus gevaar inhoudt.
Hoewel Sigmund Freud meer dan een eeuw geleden al spreekt van Krankheitsgewinn (ziektewinst): voordeel hebben bij een bepaalde stoornis en psychiater Richard Asher in 1951 het begrip Münchhausen-syndroom (een psychiatrische stoornis waarbij je medische klachten fingeert of die jezelf aandoet) lanceerde, bewijzen de jaarlijks enorm stijgende sterftecijfers (al zijn deze natuurlijk slechts het topje van de ijsberg) door extravagante selfies, dat dit verschijnsel actueler is dan ooit.
Het is duidelijk Borgli’s bedoeling om sommige kijkers een confronterende spiegel voor te houden. Een opzet waarin hij perfect is geslaagd. Daarenboven is Sick of Myself ongelooflijk grappig geschreven, behendig vertelt en puik is zeker de manier waarop Borgli fantasie en werkelijkheid naadloos door elkaar weeft. De voortreffelijk getimede montage, de uitnemende make-up, de afwisselend simpele en duistere humor en knappe soundtrack met indringende pianosonates van Mozart, Beethoven, Schubert en Ravel, voegen een charme toe aan het geheel. Opvallend is beslist de ongelooflijk uitmuntende acteerprestatie van Kristine Kujath – Ninjababy – Thorp als de narcistische jonge vrouw die alles op alles zet om aandacht te krijgen.
Dit ongemakkelijk portret werd vorig jaar voorgesteld op het Filmfestival van Cannes, sectie Un Certain Regard, en het Film Fest Gent, waar er heel wat hetze was over het barse onderwerp en de realistische body horror-elementen.
GENRE: tragedie, komedie
JAAR: 202
REGISSEUR: Kristoffer Borgli
CAST: Kristine Kujath Thorp, Eirik Sæther, Fanny Vaager, Elisabeth Bech Aschehoug
LAND: Noorwegen
