Een oud huis komt met zijn vreemde geluidjes, zeker in het holst van de nacht wanneer het anders muisstil is. Dat is toch wat de ouders van jonge Peter hem vertellen als hij hen paniekerig uit hun bed haalt met het nieuws dat hij gebonk heeft gehoord in zijn kamer. Een aannemelijke verklaring voor wat hij hoorde, althans tot hij ook een stem begint te horen. De stem van een meisje, afkomstig uit de muren. Dat kan toch niet meer het resultaat zijn van krakende buizen of zelfs ratten in de muur? En zijn ouders mogen dan nog zo hun best doen om hem te proberen te overtuigen om in te zien dat dit zijn overactieve fantasie is, hij weet zeker dat dit niet zijn verbeelding is. Het meisje bestaat echt en hij weet dat haar moet helpen, zoals zij ook hem probeert te helpen met zijn pestprobleem op school.
Maar hoe meer hij met het mysterieuze meisje praat, hoe minder hij zijn ouders Carol en Mark vertrouwd. Mark was altijd al een intimiderende kerel die vooral wil dat zijn zoon goed en verstandig kan opgroeien, zonder overdreven fantasie maar wiens geduld hiervoor met de dag aan het slinken is, terwijl Carol dan weer de overbeschermende moederfiguur is, die in een kramp schiet als haar moederlijke kwaliteiten ook maar even in twijfel zouden worden getrokken en nu ook wat strenger begint te worden als haar zoon de verkeerde vragen begint te stellen. Na een incident op school gaat het enkel van kwaad naar erger. Als Peter huisarrest krijgt, begint hij meer en meer te geloven dat zijn ouders inderdaad een vreselijk geheim voor hem verborgen houden en misschien toch niet het beste met hem voorhebben…
Je huis is de plaats waar je je het veiligste zou moeten voelen. Die eeuwige, zachte thuishaven, afgesloten van de boze buitenwereld; zeker als kind ervaren we dit zo. En dat maakt het natuurlijk een erg aantrekkelijke doelwit voor horror. Dit veiligheidsgevoel volledig binnenste te buiten keren, onze persoonlijke heiligdommen corrumperen tot plekken des onheils, de huissetting is een voedzame bodem voor cinematische nachtmerries en het is ook uit deze grond dat Cobweb ontsproten is. In zijn filmregiedebuut waagt Samuel Bodin zich, met een script die eerder al op de 2018 Black List (een lijst voor meest geanticipeerde maar nog niet verfilmde screenplays van dat jaar) stond, aan een huiselijke horror die overloopt van spanning en mysterie. Met een heerlijke beklijvende atmosfeer wordt er optimaal gebruik gemaakt van de setting om fijne horror te produceren die de kijker eigenlijk heel snel op de hand krijgt.
Het is een film die nieuwsgierigheid weet uit te lokken en met vakkundige voorschaduwingen de aandacht weet te grijpen, zonder ooit zijn hand te overspelen. Oh nee, de significantie van bepaalde uitspraken mogen dan moeilijk te missen zijn, de film weet goed genoeg waarmee het bezig is en verklapt niks te vlug. Dit maakt de film dan ook aangenaam onvoorspelbaar, wat uiteraard weer bijdraagt aan de spanning. Het is ook wanneer je de film ziet, dat je beseft hoe goed de trailer voor deze film eigenlijk gemaakt is. De bedoeling van een trailer is namelijk dat je een algemeen beeld hebt van de film maar niet veel meer dan dat en dat is exact wat ze hier gedaan hebben. Missie meer dan geslaagd. Maar ook thematisch was dit een gewaagde film. Kindermishandeling door ouders is nooit een gemakkelijk thema en gebeurt vaak met net voldoende subtiliteit dat het de buitenwereld volledig ontgaat maar evengoed kunnen onheilspellende signalen een volledig andere (maar daarom niet noodzakelijk geruststellendere) verklaring hebben. Met beide concepten weet deze film erg leuk te flirten. Het is niet vaak dat een horrorfilm dit zo aanpakt en het mag dus gerust als verfrissend benoemd worden.
Een centrale rol hierbij is weggelegd voor buitenstaander, invaljuf juffrouw Devine (fijntjes gespeeld door Infinity Pool actrice Cleopatra Coleman). Zij is de eerste om de signalen op te vangen dat er iets mis is met Peter en ze zou door vuur gaan voor haar leerling. Zowel op school als bij hem thuis. Niet geheel naar de zin natuurlijk van de ouders zelf. Na haar rol als Annie Wilkes in de Castle Rock televisieserie, neemt Lizzy Caplan weer een memorabele moederrol op zich in een horrorprojectje, hier dus als moeder Carol, wiens houding schommelt van timide naar streng maar waarbij nerveus steeds een rode draad vormt in haar karakter. Hierbij schittert ze naast Homelander zelf, Antony Starr. Of je hem nu kent van zijn rol als de diabolische maar charmante Anti-Superman uit The Boys of eerder als het ex-gedetineerde hoofdpersonage uit Banshee, Antony doet ook hier weer zijn achternaam alle eer aan. Waar Carol eerder neurotisch is, is zijn personage Mark intimiderend kalm. Met een gewiekst gemak en een glimlach die niet tot de ogen rijkt, weet de patriarch zowel vriendelijk als intimiderend over te komen en nergens is dit zo goed gebracht als bij de eerste kennismaking tussen Mark en juffrouw Devine. De nonchalante dreiging van de hamer in zijn hand, zijn quasi-kalme manier van doen, de lerares noch de kijker zijn geen minuutje echt op hun gemak, van haar aankomst tot haar vertrek.
Maar we mogen ook de jongste telgen van onze cast niet vergeten. Zo weet Woody Norman ook wel te overtuigen als de jonge Peter en brengt de film met Luke Busey als Brian ook erg realistische versie van pesten naar voor. Net iets te vaak vervallen horrorfilms in extremen hieromtrent (Zijn we zeker dat Stephen King zijn jeugd in Maine heeft beleefd en niet gewoon heeft overleeft) maar hier is het typisch en herkenbaar etterbakgedrag, het soort pesten dat je van kinderen kan verwachten. Niet goed te praten maar wel iets dat ongeveer in elke school al zal zijn gebeurd. Ook het einde van de film was leuk. Best klassiek maar erg fijn. Er is wel geen reden om te blijven plakken tot na de aftiteling, er volgt niks meer.
Wat echter wel voor enige verdeeldheid zal zorgen, is de derde acte van de film. Die zou weleens de splijtzwam kunnen worden van hoe je tegenover deze film zal staan. De film maakt namelijk de erg gedurfde keuze om in het laatste halfuur het roer drastisch om te gooien en te kiezen voor een radicale tonale shift. We zouden haast kunnen stellen dat het een volledig andere film wordt. Alles dat er in het eerste uur is gebeurd, wordt in dit laatste halfuur op verrassende wijze in een nieuw daglicht gesteld en deze keuze zal ongetwijfeld het publiek van deze film verdelen. Zij die de veelal psychologische spanning van het eerste uur afgewerkt willen zien met een actievolle en donderde finale, zullen bij het zien van het eindspel waarschijnlijk een gat in de lucht springen. Maar evengoed zullen er ook heel wat horrorfans zijn voor wie die allemaal niet hoefde, die net de atmosfeer en het mysterie van het eerste uur meer genegen zijn. Zeker die groep zal deze ommezwaai waarschijnlijk minder kunnen waarderen en het zouden verkozen hebben als de inhoud van het eerste uur wat meer uitgespreid werd om dan met meer ambigu te kunnen eindigen.
Welke nu de betere keuze is, laten wij nog in het midden, maar wel valt het niet te ontkennen dat het, met het nu gekozen derde acte, gemakkelijk parallellen trekken is met enkele andere horrorfilms van de laatste jaren. Films die we nu, met het oog op spoilers, niet zullen vernoemen maar als je de film bekijkt, zal je waarschijnlijk wel invallen, welke we bedoelen. En dat is ergens wel jammer, het maakt het verhaal net een tikkeltje minder origineel.
Je kan maar één keer een eerste indruk maken maar als visitekaartje kan deze Cobweb gerust tellen. Het is nog een beetje vroeg om nu al te speculeren over de toekomst van Samuel Bodin in het horrorgenre (eerder had hij wel de horrorserie Marianne op z’n palmares, dus voeling met genre heeft hij wel) maar dit is een beloftevolle filmstart. Rijk aan atmosfeer, een leuk en verrassend verhaal en een sterke cast, Cobweb heeft heel wat in huis om horrorfans een plezierige tijd te bezorgen in de bioscoopzaal. Het gebruikt zijn setting optimaal en bevat ook voldoende nuance om niet al snel overdreven aan te voelen, het enige grote risico dat de film neemt, is in de laatste acte. Hiermee speelt de film zeker wel gevaarlijk spel en hangt het een beetje af van de kijker of deze radicale (maar werkende) transitie van stijlen nu wel of niet de juiste keuze was maar anderzijds, soms moet je eens een risico durven nemen. Zeker in horror. Nee, het is een goedgemaakt stukje horrorcinema en het is best leuk om verstrikt in te geraken.
GENRE: HORROR, THRILLER
JAAR: 2023
REGISSEUR: Samuel Bodin
CAST: Lizzy Caplan, Antony Starr, Cleopatra Coleman, Woody Norman
LAND: Verenigde Staten
