Ondertussen is het al meer dan drie jaar geleden dat je het eerste deel van Dune in de bioscoop kon zien. Door middel van extra reprises en marathonevents probeert men niet alleen extra geld in het Dune-laatje te brengen, maar om eveneens het filmgeheugen op te frissen. Het Dune-verhaal is dan ook vrij complex om volgen en vergt meer inspanningen dan de doorsnee meuk die Hollywood doorgaans op je netvlies katapulteert. Het interval van drie jaar is in dit geval ook te wijten is aan de voorbije acteursstakingen. Een film als Dune: Part Two drop je nu eenmaal niet in de bioscoop zonder de verplichte promotalk van sterren als Timothée Chalamet.
De schrik zit er bij Warner overigens goed in. Heel wat critici en een groot deel van de filmfans zagen Dune als een “net-geen-meesterwerk”. Daartegenover riepen minstens evenveel stemmen dat er in het voor hun te slome en zelfs saaie eerste deel veel te weinig gebeurde. Een aanpak die bezieler Denis Villeneuve doorgaans werd vergeven zodat hij de kans kreeg om de gelijknamige, bijna ondoorgrondelijke roman van auteur Frank Herbert moeiteloos in vlot meegaande filmtaal te vertalen. Iets wat je moeilijk kon zeggen van de 1984-versie van David Lynch. Cynici gaven hem dan ook het voordeel van de twijfel door het eerste deel met de mantel der liefde te bedekken en het te beschouwen als een ietwat verplichte aanloop naar wat nog komen moest, helaas wel met de moordende weerbots dat men alleen maar tevreden zou zijn met een ontzagwekkende sequel waar superlatieven voor te kort schieten.
Door critici zijn er onderwijl al heel wat markante vergelijkingen gemaakt met de meest voor de hand liggende die er is, namelijk The Empire Strikes Back. Veel heeft natuurlijk te maken dat het net als in de George Lucas-saga om een tweede deel gaat waar koortsachtig naar werd uitgekeken met als keerpunt een deels onverwachte soapachtige onthulling die wat doet denken aan het tweede Star Wars-luik.
Niet dat er cinematografisch niet is gekeken naar de wereld van Luke Skywalker. Het valt moeilijk te ontkennen dat de decoratieve visuals en de heroïsche cameratechnieken die het opkomend totalitair regime van Baron Harkonnen (Stellan Skarsgård) majestueus in beeld zetten gelijkenissen vertonen met Darth Vader’s wordingsproces. Weliswaar met dank aan de omstreden Leni Riefenstahl die met Triumph des Willens de dictatoriale teneur van de nazi’s verbluffend in beeld omzette. Voeg daar bij ook nog het overdonderende Dolby Atmos-geluid en de wel zeer aanwezige score van Hans Zimmer dat een personage op zich is en je weet dat bombast een understatement is.
Het vervolg begint bijna exact waar het eerste stuk eindigde. Paul Artreides (Timothée Chalamet) die net zijn vader heeft verloren, verblijft samen met zijn moeder Lady Jessica (Rebecca Ferguson) op de planeet Arrakis die iedereen wil veroveren wegens de kostbare specie die daar te vinden is, zeg maar de olie uit het toekomstbeeld van auteur Frank Herbert. Bijna drie uur lang voert de film je naar een ultieme confrontatie tussen goed en kwaad met als apotheose de aanzet naar de Heilige Oorlog die geleid wordt door een nieuwe Messias. De slaafse volgelingen zijn er bijna zeker van dat hun Heiland Paul Artreides is, maar dat moet uiteraard eerst nog heldhaftig bewezen worden en ook – il faut le dire – met net iets te veel langdradige dialogen geïllustreerd worden.
Door de overvloed aan de (te) vele, gelukkig enigmatische personages is Dune: Part Two dan ook een blockbuster waar je er aandachtig het kopje moet bijhouden, ook al is de kern van het bijna flinterdunne verhaal gestoeld op het sprookjesachtige principe dat het goede altijd van het kwade wint. Niet getreurd als je gaandeweg het al eens hoort donderen in Keulen, want Villeneuve toont zich net als in het eerste deel ook hier als een rasechte meesterverteller.
Of de tweede Dune de scepsis die sommigen bij het eerste deel hadden zo maar zal wegnemen is een andere vraag. Visueel oogt de film door de veldslag en de alsmaar meer oprukkende reuzenwormen wel meer emfatisch, toch krijg je cinematografisch opnieuw de apocalyptische, bijna klinische gele kleurenfilters die het eerste deel kenmerkten waarbij DOP’er Greig Fraser virtuoos illustreert wat je zo al kan doen met zand. De imponerende ruimtetuigen behoren tot het beste uit de laatste decennia en raken verwikkeld in heroïsche conflictsituaties die Ridley Scott alleen maar jaloers kunnen maken.
Over de sterrencast is al genoeg geschreven. Wie nu nog twijfelt aan het talent van Timothée Chalamet zal het wellicht nooit (willen) zien. Zoals te verwachten is ook het aandeel van de innemende Zendaya als Pauls liefje alsmaar groter. Christopher Walken is zoals altijd een aanwinst, net als Léa Seydoux waarmee helaas niks of weinig wordt gedaan. Javier Bardem is verrassend de leukste thuis, Dave Bautista acteert voor één keer goed, maar de grote ster – naast Chalamet – is Stellan Skarsgård die zich volledig laat gaan als de psychopathische machtswellusteling die gedreven wordt door oorlogswaanzin.
De vraag is natuurlijk hoe het nu verder moet met de franchise. Het slot van Dune Part Two laat de deur wel wagenwijd openstaan voor nog meer komend spektakel, ondertussen zet Denis Villeneuve de puntjes op de i door te stellen dat hij nog wel interesse heeft in de verfilming van de tweede roman uit de Dune-serie, Dune Messiah, maar dat men voor de andere delen uit Frank Herbert’s epos niet meer op hem moet rekenen. Bovendien heeft Warner nog steeds geen groen licht gegeven voor een derde deel, wat niet meer dan normaal is voor een film waar ruim 190 miljoen dollar ingepompt zit.
Iedereen zal wel zijn mening hebben over Dune: Part Two. Feit is wel dat dit een film is die als geen ander de definitie van cinemabeleving – en het genie van Villeneuve – extra onderstreept. Cinema op zijn grootst – ten minste visueel toch – en het zou ons sterk verbazen mocht je dit jaar nog iets spectaculairder op het witte doek zien dan dit.
Genre: sciencefiction
Jaar: 2024
Regisseur: Denis Villeneuve
Cast: Timothée Chalamet, Zendaya, Rebecca Ferguson, Stellan Skarsgård, Javier Bardem, Josh Brolin, Dave Bautista, Charlotte Rampling, Austin Butler, Florence Pugh, Christopher Walken, Léa Seydoux
Land: USA
Speelduur: 165 minuten
