Ooit waren deze helden met superkrachten de bouwers van het land die het mogelijk maakten om gigantische werven in recordtijden om te toveren in wolkenkrabbers, woonwijken en commerciële centra. Ondertussen zijn ze niet meer dan kapot gereguleerde tweedeklasburgers die teruggeduwd zijn in armoede en misdaad en vaak het slachtoffer zijn van politiegeweld die vertegenwoordigt wordt door de mechanische handen van de Guardian. Kortom, in het nieuwe totalitaire Amerika is het niet langer super om “super” te zijn.
Vraag het maar aan Connor Reed, een Electric die zorgt voor zijn zieke Cryo-moeder die meer en meer problemen heeft om haar ijskrachten onder controle te houden en afziet om een dak boven haar hoofd te houden in een wereld die de supers discrimineert. De rekeningen groeien hen boven het hoofd. Hoe hard hij ook probeert, lijkt Connor door zijn elektrokinetische aanleg maar geen kansen te krijgen. Na de zoveelste confrontatie met de politie en de Guardian-unit op een bouwwerf, beslist Connor om een radicale carrièreswitch te maken in een drugkartel die nieuwe rekruten zoekt en gespecialiseerd is in de Psyke-handel. Voor hun zou een Electric als Connor een geweldige aanwinst zijn…
Vroeger dacht men bij het woord “superkrachten” onmiddellijk aan helden met capes. Hoewel het huidige cinemalandschap nog steeds door de Marvel Cinematic Universe of de iets minder populaire DC-comics bevolkt wordt zitten de alternatieven toch aardig in de lift. Superkrachten bieden immers zo vele andere mogelijkheden. Zo was bijvoorbeeld de corruptie van macht een populaire weg met de verrassende én indrukwekkende found footage antisuperheldenthriller Chronicle uit 2012 of bijvoorbeeld zeven jaar later met de iets minder geslaagde horrorfilm Brightburn. Een andere optie is een parabel over migratie-antipathie en de gevolgen daarvan waarmee je meteen op de gedurfde route van Code 8 zit.
De discriminatieplot doet wel wat denken aan de X-Men-strips (inclusief robots die indien nodig als beul kunnen optreden), toch zijn het de gelijkenissen met het migratiebeleid en de behandeling van minderheden in de echte wereld die diepere sporen achterlaten. Zo zien we in het begin hoe supermensen via hun krachten een cruciale bijdrage leverden aan de Derde Industriële Revolutie om daarna te moeten opzouten. Segregatie op basis van krachten is niet anders dan bijvoorbeeld huidskleurdiscriminatie met een overheid die vooral inzet op repressie met profilering, arrestaties en politiegeweld en ons een spiegel voorhoudt die geen fraai beeld toont. Connor wil wel alles doen om zijn steentje bij te dragen aan de maatschappij zodat hij en zijn moeder een menswaardig bestaan hebben, maar voor mensen zoals hem is dat niet weggelegd. Zijn opties beperken zich snel tot zwartwerk waardoor hij zich in feite laat uitbuiten of het pad van de misdaad.
De superkrachten zelf zijn ook best wel leuk. We krijgen een handvol klassen te zien. De eerder genoemde Cryo en Electric zijn slechts twee krachten. Zo hebben we ook andere klassieke krachten zoals pyro (pyrokinese), brawn (supersterk) en TK (telekinese) om er maar een paar te noemen. De visuele krachten zoals vuur, ijs en zeker elektriciteit ogen geweldig en doen je regelmatig vergeten dat Code 8 een film is die via crowdfunding tot stand kwam en begon als een kortfilm.
Hoe geweldig de special effecten en de decoraties ook zijn, is er wel nog plaats voor wat verbetering. Zo komen we wel te weten hoe de maatschappij naar deze politiestaat is geëvolueerd, toch zijn er nog een paar interessante vragen die onbeantwoord blijven, zoals bijvoorbeeld waarom de gigantische politie-surveillancedrones zo maar elk twee Guardian-droids kunnen droppen waar ze maar willen.
Een groter minpunt dat nog meer doorweegt is het feit dat het verhaal dat eerder aanvoelt als een dertien-in-een-dozijn misdaaddramaplot. Het is iets dat we al honderden keren – en vaak beter- zagen. Allemaal redelijk by-the-numbers waarbij heel wat bekende tropes de revue passeren met als enige leuke twist de verschillende personages van de superkrachten. Ofschoon het zonde blijft hoe beperkt de rol van sommigen is geworden zoals bijvoorbeeld de huurmoordenaar/bodyguard van het kartel. Een non-binaire typische mobenforcer (in lijn met acteur Ess Höldmoser) die vanaf zijn introductie als een koud, berekend, genadeloos “murder on the brain”-persoon heel wat intrige opwekt maar waar uiteindelijk maar weinig mee wordt gedaan.
Code 8 verdient best wel wat aandacht. De film kon gemakkelijk verdwijnen in de massa als een zoveelste weinig noemenswaardige misdaaddrama, gelukkig is er nog de interessante superkrachtentwist waarmee het meteen ook een intrinsiek en herkenbaar discriminatieplot uitrolt. Gelijkaardig, maar een stuk meer down-to-earth, aan de krachten van Marvel’s X-Men snijdt Code 8 dan ook een interessant idee aan waar supermensenhelden van de economie in tweederangsburgers eindigen.
De gelijkenissen met discriminatie in onze wereld en de populistische “oplossingen” die alleen maar uit repressie bestaan zonder realistische alternatieven zijn dan ook nooit ver zoek, net zoals de uiteindelijke keuzes voor het illegale circuit. Als je dat combineert met de beperkte budgetmiddelen maakt dit Code 8 toch een verborgen (kleine) parel die af te rekenen heeft met een ietwat ondermaatse misdaadplot waar meer had ingezeten, maar het potentieel heeft om tot een goede filmreeks uit te groeien. Daarom staan we toch nog voorzichtig te popelen voor de tweede ronde in Code 8: Part II die op Netflix nu te zien is.
Genre: sciencefiction, actie, drama
Jaar : 2019
Regisseur : Jeff Chan
Cast : Robbie Amell, Kari Matchett, Stephen Amell, Kyla Kane
Land : Canada
Speelduur : 98 minuten
