Op 25 juli 1978 werd Louise Brown geboren. Een naam die bij fervente kwissers zeker een belletje doet rinkelen. Brown was de eerste baby die ter wereld kwam dankzij in vitro fertilisatie, een baanbrekende techniek die sindsdien meer dan 12 miljoen keer succesvol werd toegepast. Al had dat cijfer nog steeds op 0 gestaan als het destijds van de streng katholieke gemeenschap afhing. Dat leert ons in elk geval de Netflix Original Joy: The Birth of IVF.
Joy bekijkt de 10 jaar aan onderzoek en strijd die voorafgingen aan de eerste geboorte door de ogen van Jean Purdy (Thomasin McKenzie), een jonge verpleegster die als laboverantwoordelijke aan de slag was en niet alleen de vrouwelijke stem van de rede was bij het ambitieuze project, maar ook de lijm vormde tussen de gynaecoloog Patrick Steptoe (Bill Nighy) en de fysioloog James Norton (Bob Edwards).
Samen verrichtte het drietal medische wonderen in een aftandse vleugel van een Brits hospitaal, terwijl de pers op de loer lag om de eerste proefbuisbaby van Dr. Frankenstein, zoals Norton smalend genoemd werd, op de gevoelige plaat vast te leggen en terwijl de Britse bevolking hen verafschuwde als zondaars die tegen de wil van God indruisten. Zelfs Jean’s moeder (vertolkt door Gladys May) verbrak alle contact met haar in ongenade gevallen dochter. Over het zelbeschikkingsrecht van de vrouw die bepaalt wat er met haar lichaam gebeurt, had men toen nog niet gehoord. Al zijn er helaas ook vandaag nog velen die dit willen terugdraaien.
De drie scenaristen (Jack Thorne, Rachel Mason en Emma Gordon) willen met Joy in eerste instantie de verdiensten van Jean Purdy in de schijnwerpers zetten en zijn daar zeker in geslaagd. Purdy werd jarenlang, waarschijnlijk vanwege haar gender, over het hoofd gezien als men het over het project had. Toen begin jaren ’80 een gedenkplaat werd opgetrokken om de pioniers te eren, werd haar naam zelfs niet vermeld. Steptoe ijverde er decennia lang voor om haar toe te voegen en het duurde meer dan 30 jaar voor men in 2013 de plaat corrigeerde.
Thomasin McKenzie zet een sterke en subtiele vertolking neer als Jean Purdy. Haar personage gaat door een waaier aan emoties en we geloven de ontwikkeling die ze doormaakt. Edwards is dan weer kouder en afstandelijker als dr. Norton, al kan hij zijn emoties moeilijk onder controle houden wanneer hij onder druk komt te staan. En dan is er nog Bill Nighy, die zoals steeds voortreffelijk is en met elke scène aan de haal gaat.
Met Joy maakt Ben Taylor zijn regiedebuut, toch als je enkel films in rekening brengt, want hij stond al meermaals aan het roer bij onder meer de successerie Sex Education. Hij kiest in Joy voor de veilige aanpak en levert een vrij klassieke biopic af, zowel visueel met de look-and-feel van een typische Britse feelgoodfilm, als inhoudelijk met een traditioneel opgebouwde verhaallijn waarin alle verplichte nummers worden afgevinkt. Het amoureuze zijstapje van Jean zouden we zelf hebben laten vallen. Het draagt weinig bij tot het geheel en zorgt er dat de film dicht tegen de twee uur afklokt. Uiteindelijk is Joy een genietbare en boeiende waargebeurde vertelling volgens het boekje.
Genre: biografie, drama, historie
Jaar: 2024
Regisseur: Ben Taylor
Cast: Thomasin McKenzie, Bill Nighy, James Norton
Land: Verenigd Koninkrijk
Speelduur: 115 minuten
