Rapaces 

Vijf jaar na zijn langspeelfilmdebuut Varien, duikt de Franse regisseur Peter Dourountzis in zijn tweede speelfilm Rapaces, opnieuw in de donkere krochten van de menselijke ziel. In Vaurien (officiële selectie Cannes 2020) schetste hij het portret van een ogenschijnlijk normale jongeman die in werkelijkheid een seriemoordenaar blijkt. Deze keer verlegt hij blik naar de journalistiek en specifiek ook naar de morele grenzen daarvan.

Centraal staat Samuel, een doorwinterde onderzoeksjournalist die samen met zijn dochter Ava, ook zijn stagiaire, de gruwelijke moord op een jonge vrouw onderzoekt. Ze werd verminkt met zuur: een feminicide die de kern vormt van een complex netwerk van geweld, zwijgen en institutionele inertie. De twee graven dieper in de zaak en stuiten op een systeem dat liever de ogen sluit dan zijn verantwoordelijkheid neemt.

Dourountzis baseert zich losjes op ware feiten en weet daaruit een beklemmende sfeer te puren. Zijn regie is sober, zonder franjes. Vooral een sleutelscène in een restaurant – waarin geweld volledig auditief wordt weergegeven – toont zijn beheersing van suggestie. Het is cinema die kiest voor stilte in plaats van sensatie en daardoor des te harder aankomt.

Rapaces is een crimi-drama met een duidelijke missie: het blootleggen van de stille medeplichtigheid van pers, politiek en politie in gevallen van seksistisch geweld. Die maatschappelijke urgentie is voelbaar en op momenten confronterend. Maar Dourountzis wil iets te veel tegelijk vertellen. Naast de hoofdzaak duiken talloze nevenverhalen op – dossiers, verdachten, complotten – die de spanningsboog vertroebelen. Daardoor verliest het verhaal aan scherpte.

De relatie tussen Samuel en Ava biedt nochtans een sterk emotioneel anker. Hun gesprekken zijn realistisch, soms botsend, maar doordrongen van wederzijds respect. De film had baat gehad bij méér scènes waarin je hun relatie kon zien groeien. Nu blijft die ontwikkeling te impliciet, vooral in vergelijking met de uitgesponnen – en uiteindelijk weinig verrassende – plotlijnen.

Hoewel de prent het opneemt voor slachtoffers, blijven de daders en bijrollen opvallend vaag. Er is weinig nuance in de manier waarop zij worden neergezet. Dat ondermijnt de geloofwaardigheid van de donkere wereld die Rapaces toont. Enkel in de rol van de uitgebluste politieman (Jean-Pierre Darroussin) en de pragmatische advocate (Valérie Donzelli) gloort wat menselijke ambiguïteit. Zij injecteren het soms praatzieke drama met korte momenten van grijze zones.

Visueel blijft de film dicht bij de rauwe realiteit. De locaties in Grenoble en Savoie versterken het gevoel van urgentie. De winterse grauwheid van de stad en het institutionele blauw van ziekenhuizen en commissariaten domineren het kleurenpalet. Het is een wereld waar hoop moeilijk wortelt.

Rapaces is geen traditionele thriller. Wie op spanning of actie hoopt, zal op zijn honger blijven. Dit is een prent die wil aanklagen en schreeuwt door te fluisteren. Maar juist dat sobere realisme wordt in de slotakte ondergraven. De climax komt te snel en de afwikkeling is te clean.

Peter Dourountzis bevestigt met Rapaces wel zijn potentieel talent als cineast van sociaal beladen thrillers. Hij is op zijn best wanneer hij de mechanismen van geweld en stilzwijgen ontleedt met kalmte en precisie. Maar inhoudelijk had de film gebaat geweest bij meer focus en minder afleiding. Toch blijft Rapaces in je hoofd weergalmen als echo van een maatschappelijk onrecht dat al te vaak in stilte gebeurt.

Genre: drama, thriller, mysterie
Jaar: 2025
Regisseur: Peter Dourountzis
Cast: Sami Bouajila, Mallory Wanecque, Jean Pierre Darroussin, Valérie Donzelli
Land: Frankrijk
Speelduur: 103 minuten