Het zijn weer uiterst interessante tijden voor de Vlaamse film. De bioscoopgangers vinden de laatste weken zonder moeite hun weg naar zowel Wil van Tim Mielants als Het Smelt van Veerle Baetens. Twee films waar je achteraf een wrang gevoel van onmacht aan overhoudt, een gewaarwording die je ook krijgt bij het zien van Holly van Fien Troch waarin het lijkt alsof ieder personage ervan met zichzelf in de knoop ligt.
Eventjes was er deze zomer de hoop dat Holly de Gouden Leeuw van 2023 kon worden. Hoewel er na afloop geen Italiaans beeldje thuis op de schouw bij Fien Troch mocht pronken, maakt dat Holly er niet minder om. Concurreren met Yorgos Lanthimos – die dus won – is nu eenmaal geen sinecure. Aan spotlights was er geen gebrek, want in oktober was dit drama de opener op Film Fest Gent. Wat opviel achteraf was dat maar weinig mensen wisten in welk hoekje ze deze film nu moesten gaan duwen. Niet dat dit nodig is, want het is net die mix aan genres die Holly zo uniek en sterk maakt.
Het verhaal draait om Holly, een meisje van vijftien. Achter haar lange bruine lokken schuilt heel wat tristesse. De tiener voelt zich best wel knus in haar introvert wereldje, maar ze wordt door niemand geaccepteerd. De enige vriend die ze in haar leven heeft en vertrouwd is Bart, die omwille van zijn neurodiversiteit eveneens het mikpunt van de spot is. De klasgenoten vinden Holly maar vies en bestempelen haar als een heks waarmee je maar beter niet in aanraking komt.
Net zoals echte heksen heeft ook Holly een buikgevoel wanneer ze op een ochtend beslist dat ze maar beter niet naar school vertrekt en daarom veinst dat ze ziek is. Het voorgevoel blijkt te kloppen, want wat later woedt er een brand in haar school met fatale gevolgen. Holly bezit wel bovennatuurlijke krachten, zo blijkt, maar geen zwarte magie zoals je ze in een Stephen King-boek zou aantreffen. Iedereen die in Holly’s nabijheid komt wordt namelijk gelukkiger door haar lach, waardoor ze een soort van eenzame hartenbureau wordt. Onnodig om daar aan toe te voegen dat ook daar vodden van komen.
Toegegeven, deze niet-alledaagse aanpak vraagt wel om extra inleving van de kijker, maar laat dit tegelijkertijd de magische kracht van de cinema zijn. Een soort van Amélie Poulain maar dan zonder de toevoeging van de overdreven suiker. Gelukkig ook geen Audrey Tautou, wel de ronduit fantastische Cathalina Geeraerts, een 17-jarige studente uit Bertem die laat zien dat we er in dit landje een actrice van formaat bij hebben en oververdiend de Bisato d’Oro op het prestigieuze filmfestival van Venetië won.
Het is duidelijk dat Troch zeven jaar na haar fenomenale Home met Holly voor een film met verschillende genres kiest. Soms voelt het wat aan als een bovennatuurlijke thriller (de John Carpenter-vibe is mede door de muzikale score van Johnny Jewel nooit ver weg), terwijl naast een flinke portie drama de film dicht aan schuurt bij het sociaal realisme dat perfect in beeld wordt gebracht door – hoe kan het bij Fien Troch ook anders – Frank van den Eeden. Het is ook niet voor niets dat Jean-Pierre en Luc Dardenne één van de producenten waren.
Soms opteert Troch – die het scenario zelf schreef – voor wrange momenten die de kijker bij ongenadig de keel pakken, maar alles wordt afgewisseld met het soort humor dat je alleen maar in de wandelgangen van de school hoort. Troch is dan ook een cineaste die er keer op keer in slaagt om een film te maken over de jeugd die ze als geen ander begrijpt. Waarvoor hulde, want het is een gave die niet aan iedereen is gegeven. Holly is dan ook een film over hoop en liefde, maar rauw verpakt want verknochtheid en hartstocht dien je soms hard te zoeken.
GENRE: drama, coming-of-age
JAAR: 2023
REGISSEUR: Fien Troch
CAST: Cathalina Geeraerts, Greet Verstraete, Felix Heremans, Els Deceukelier, Serdi Faki Alici, Maya Louisa Sterkendries, Robbie Cleiren, Sara de Bosschere, Mohamed Kajtazi, Aminata Demba
LAND: België, Nederland, Frankrijk, Luxemburg
