Harry D’Amour is een New Yorkse privédetective die nog steeds achtervolgd wordt door zijn laatste zaak: een in de media uitgesmeerde duiveluitdrijving van een kind. Wanneer zijn werkgever hem een gemakkelijk, normaal klusje aanreikt in het zonnige LA, laat onze PI The Big Apple snel achter zich. Maar het occulte laat D’Amour niet los en tijdens zijn onderzoek naar een verzekeringsfraudeur raakt hij betrokken bij een vreemde moord. De fraudeur wordt vliegenvlug vergeten en D’Amour bevindt zich al gauw op de stoep bij de befaamde illusionist Philip Swann.
Het is dit jaar, in 2025, dertig jaar geleden dat de Britse horrorauteur Clive Barker voor het laatst plaatsnam in het regiestoeltje. Zijn laatste prent, de culthorror Lord of Illusions, is een beetje een vergeten titel, die desondanks enkele keren gesampled werd in voornamelijk Industrialmuziek. Hoog tijd dus om deze film eens van onder het stof te halen en te zien welke horrormagie de Brit voor ons in petto had.
Net als bij zijn vorige films, baseerde Clive Barker zich opnieuw op één van zijn eigen verhalen, ditmaal het kortverhaal The Last Illusion, en bracht daarmee privédetective Harry D’Amour, zijn op één na bekendste personage, naar het grote scherm. Dit voor een supernatuurlijk neo noir horroravontuur vol duistere geheimen, donkere magie en gevaarlijke cultisten. Alles wat eigenlijk niet op D’Amours planning stond. Maar dat is het lot en het spreekt voor D’Amours karakter hoe hij zich vastbijt in deze nieuwe zaak.
Waar de ene partij de komst van D’Amour toejuicht, zijn er anderen die hem liever zo snel mogelijk weer richting New York zien trekken of zelfs onder de grond zien verdwijnen. Het duurt niet lang voor het zich ontrafelt in een detectiveverhaal zoals enkel Clive Barker ze kan schrijven. Eén waarbij smerig bloedvergieten schering en inslag is. Horror en erotica zijn nooit ver weg in het plot, hoewel in vergelijking met voorgaande scripts van de auteur de erotiek hier eerder naar de achterbank verhuist, terwijl mysterie meer de boventoon voert.
Het is een verhaal dat eventjes tijd nodig heeft om op stoom te komen en redelijk wat voorbereiding vergt, maar de chemie tussen onze leads, voornamelijk Scott Bakula als D’Amour en Famke Janssen als Dorothea Swann, houdt ons wel even zoet en eenmaal alle pionnen op het bord staan, escaleert het plot met een stijging van zowel de bodycount als het budget voor special effects.
Een combinatie van bevreemdende maar best verouderde computereffecten en geweldige praktische effecten zorgen voor heel wat onvergetelijke horrorgruwel. Zeker op het einde wordt de film leuk, met in de finale voor de echt diehards nog een fijne verwijzing naar een ander Barkerverhaal.
Het zijn wel voornamelijk deze diehards die het meeste plezier zullen halen uit deze cultfilm. Voor hen is het dubbel jammer dat deze adaptatie enkel de originele personages heeft behouden en met een nieuw, minder ambitieus plot op de proppen komt. Toegegeven, het originele verhaal zou nogal effect-heavy zijn geweest, maar er is ook een deel van de atmosfeer verloren gegaan en thematisch zijn we eveneens beter gewoon van Clive.
Dus waar Hellraiser nog steeds verdiend als een horrorklassieker (met teveel sequels) beschouwd wordt en Nightbreed de laatste jaren een welverdiende herwaardering heeft mogen genieten, zal deze derde en laatste filmworp waarschijnlijk nooit meer worden dan een leuke cultfilm voor de echte fans. Een prent wiens popcultuurimpact beperkt zal blijven tot een kleine vermelding op filmsites en verwijzingen in Industrialmuziekreleases.
Genre: horror, mysterie, neo-noir
Jaar: 1995
Regisseur: Clive Barker
Cast: Scott Bakula, Famke Janssen, Daniel von Bargen, Sheila Tousey
Land: Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk
Speelduur: 109 minuten
