Charlotte Vandermeersch (Oudenaarde, 11 november 1983) is een scenariste, regisseuse en veelzijdige Vlaamse actrice die in 2005 afstudeerde aan het Herman Teirlinck Instituut Antwerpen als Master in de Dramatische Kunst. Ze speelde in tal van theaterproducties bij onder meer Skagen, Wunderbaum, Abatoir Fermé en later bij Lazarus. Ze maakte samen met Maaike Neuville haar eigen theaterproductie De Kus van de Spinvrouw.
Ze breidde haar carrière uit naar film en televisie. Zo was ze onder meer te zien in de series Dag en Nacht, Deadline 14/10 en het vervolg Deadline 25/5, Bunker, Code 37, Red Sonja, De Ronde, Salamander, Juliet, Wat Als? en in de langspeelfilms Dagen Zonder Lief, Loft, De Helaasheid der Dingen, Turquaze, Madonna’s Pig, Bowling Balls, De Premier en Belgica.
In 2021 schreef en regisseerde ze samen met haar levenspartner Felix van Groeningen Le Otto Montagne, een verfilming van het gelijknamige boek van Paolo Cognetti. Haar regiedebuut was een schot in de roos want werd bekroond met de Juryprijs op het filmfestival van Cannes en sleepte naast een Ensor ook nog tal van andere gerenommeerde prijzen in de wacht.
Het Filmfestival van Oostende (FFO) koos voor zijn 17de editie Charlotte Vandermeersch als Master. Naar jaarlijkse traditie pakt de Master uit met een selectie van een aantal hoogstpersoonlijke langspeelfilms rond één bepaald thema dat de Master na aan het hart ligt. Vandermeersch gaat voor ‘Super Natural’ een begrip waarmee ze de relatie tussen natuurlijke en bovennatuurlijke krachten, en hoe deze thema’s zich vertalen naar cinema, in de kijker stelt.
FFO viert zijn zeventiende editie van 31 januari tot 8 februari 2025 en opent met de première van Vlaamse film Comeback van de gebroeders Jan en Raf Roosens. Gedurende de negendaagse filmmarathon in de koningin van de badsteden, zal gastvrouw Charlotte Vandermeersch dagelijks de talrijke ere-genodigden met open armen ontvangen, het publiek laten genieten van Athos Burez’ tentoonstelling over de Master in de nieuwe gaanderijen, haar eigen programma dagelijks inleiden en present tekenen tijdens de speciale sterleggingen op de Oostendse Walk of Fame op de dijk. Een heuse klus zo blijkt. Een om fier op te zijn, vroegen we aan de Master herself?
Charlotte: Zeker, het is een grote eer en een straffe uitdaging om als Master te worden gevraagd voor zo’n belangrijk festival. Oostende is een plek die veel voor mij betekent. Het is een festival met een sterke focus op Belgische cinema en ik ben er trots op om een rol te mogen spelen in het ondersteunen van zowel gevestigde als opkomende filmmakers. Het voelt als een geweldige kans om mijn ervaring te delen en de dialoog over film te stimuleren.

Was dit Masterschap een evidente stap in je loopbaan of kwam deze eer en verantwoordelijkheid eerder totaal onverwacht op je pad?
Charlotte: Je moet weten dat ik helemaal niet pragmatisch in elkaar steek (lacht). Ik ben niet echt een plannen. Ik denk zelden vooruit. Het is soms wel verbazend wat er allemaal op je pad komt als je leeft met zo’n ingesteldheid. De dingen ontvouwen zich gewoon en vaak verbazen mij die dan nog ook (lacht). Ik laat het leven graag zijn natuurlijke gang gaan en volg doorgaans mijn vrouwelijke intuïtie. Ik verklaar me even nader: dat FFO me vroeg om als Master te fungeren, is een uitstekend voorbeeld hiervan want ik was totaal verrast toen ze me contacteerden. Ik had dit nooit verwacht en vind dit zelfs verwonderlijk. Ik draag het filmfestival een heel warm hart toe omdat het ons al heel veel heeft gebracht in onze audiovisuele sector en ook in Oostende. Zo zie je maar dat het leven vol verrassingen steekt. Ik was zowel ontroerd als heel blij en kijk hier staan we dan toch maar, niet…(lacht).
Als Master mag je zelf een aantal films kiezen die je aan het publiek mag voorstellen. Je hebt gekozen voor het thema Super Natural, kan je je keuze verduidelijken?
Charlotte: Het was beslist niet moeilijk om mijn films te kiezen. Eens ik het thema had gevonden, kwam de rest vanzelf. Ik heb wel knopen moeten doorhakken omdat mijn keuze beperkt werd tot acht films.
Het kiezen van persoonlijke films is een proces dat zowel intuïtief als analytisch is. Voor mij gaat het niet alleen om de technische kwaliteit, maar ook om de verhalen die ze vertellen. Ik ben altijd op zoek naar prenten die iets eminent zeggen over de tijd waarin we leven en die zich durven onderscheiden van andere. Het kan gaan om films die experimenteel zijn of die buiten de gebaande paden denken, maar ook om deze die wezenlijk emotioneel resoneren. Uiteindelijk wil ik dat mijn programmaselectie een rijk palet van stijlen en thema’s biedt en in functie staat van mijn ‘super natural’-thema.
Ik heb er wel diep over nagedacht. Het moest aantrekkelijk zijn, diepgang hebben en je nieuwsgierig maken. Het is een dubbelzinnig onderwerp: een dat zowel natuurlijk als bovennatuurlijk is. Voor mij komt alles goed samen in ‘Super Natural’. Niet in één, maar in twee woorden geschreven, zodat je duidelijk de dubbele interpretatie krijgt. Het staat volledig in teken van de natuur, maar dan wel in de breedste zin van het woord. Niet enkel de ons omringende natuur, maar ook het leven dat zich bevindt in ons bewustzijn en in al zijn facetten.
Kan je even inzoomen op de films die je hebt gekozen? Moet het publiek voorbereid zijn op je keuze en wat mag het verwachten?
Charlotte: Ik ga er geen doekjes om winden, de meeste films hebben een serieuze hoek af. In de zesvoudige Oscar-winner Forrest Gump van Robert Zemeckis met Tom Hanks in een glansrol, is dat bijvoorbeeld op hartverwarmende, bijna naïeve wijze, maar er kan even goed een horrorelement in zitten of iets wat ons rationeel denken overstijgt, zoals bij Under the Skin van Jonathan Glazer of Let the Right One In van de Zweedse Thomas Alfredson.
Het indrukwekkende en krachtige Monos is dan weer een héél zintuiglijke film, het overlevingsinstinct van de personages doet je eigen bloed stromen en je lijkt de hitte en de vochtigheid van de jungle door het scherm heen te voelen. Ik vind het belangrijk om die niet te vatten kracht van de natuur voelbaar te maken, en hoe de mens zich daartoe tracht te verhouden, zoals in Embrace of the Serpent van de Columbiaan Ciro Guerra met Jan Bijvoet. Al deze films zijn als tochten naar een andere wereld. Ze verwonderen. En in de grijze zone tussen film en realiteit, tussen jouw en mijn waarheid, tussen natuur en het bovennatuurlijke, that’s where the magic happens (lacht uitbundig). Het zijn acht parels die gewoonweg bigger than life zijn (monkellachje).
Ik weet dat het moeilijk is om te antwoorden op de vraag voor welke film uit je eigen selectie, je een speciaal boontje hebt, maar welke?
Charlotte: Dat is inderdaad moeilijk (zenuwachtige hoofdknikjes). Ten wel één hoor: een film uit de Sovjet-Unie van ’69 The Color of Pomegranates ofte Sayat Nova van Sergei Parajanov, een meesterwerk dat ik op het spoor ben gekomen en dan heb bekeken. Ik dacht zo’n oudere prent, die je niet meer te zien krijgt omdat hij is weggedeemsterd, die moet ik het publiek zeker laten ontdekken.
Is er een film die door de numeros clausus uit de boot is gevallen, maar die je er toch graag bij had gehad?
Charlotte: Ja, Dreams uit ’90 van Akira Kurosawa omdat die is gebaseerd op een collectie van Kurosawa’s dromen. Ik moest afwegen en heb dan toch maar voor The Color of Pomegranates gekozen (glimlacht).

Je bent een vaste bezoeker van het FFOostende, maar heb je ook een band met de stad Oostende zelf?
Charlotte: Oh, ja. Mijn grootouders waren van Izegem, maar besloten op een bepaald moment in hun leven om te komen wonen in Oostende. Mijn familie heeft hier dan ook al jaar en dag tegenover de Kinepolis een appartementje. Veel van mijn vakanties bracht ik bij hen door. In feite kom ik al bijna gans mijn leven naar Oostende (lacht). Ik heb Kinepolis Oostende zelfs nog weten gebouwd worden (lacht). Ik ben later ook en regelmatig naar Oostende blijven komen. Theater aan Zee bijvoorbeeld volg ik jaarlijks ook van heel dichtbij. Noem Oostende gerust mijn tweede thuis (lacht).
De Antwerpse top-fotograaf Athos Burez heeft een tentoonstelling gemaakt over je en je gekozen thema. Tevreden?
Charlotte: Absoluut, zijn fotoreeks brengt mijn thema visueel prachtig tot leven. Burez vindt meer vrijheid in een camera dan in een verfkwast, maar zijn werk blijft sterk beïnvloed door de schilderkunst. Zijn surrealistische en tastbare beelden dagen de verbeelding van de bezoeker uit. Ik raad iedereen aan om een kijkje te gaan nemen in de Nieuwe Gaanderijen waar de expo nog loopt tot enkele dagen na het filmfestival als ik het goed voor heb. Dus, allen daarheen (glimlacht). Ik wil ook nog even kwijt dat regisseur Ann-Julie Vervaeke in haar filmische campagnespot voor FFO waarin de grens tussen droom en realiteit vervaagt, wanneer het onbewuste het overneemt, een extra dimensie toevoegt aan de fotoreeks.
Zijn er naast je Masterselectie en je tentoonstelling nog specifieke zaken waar je naar uitkijkt op FFO 25?
Charlotte: Ja, zeker. Ik realiseerde me dat ik in mijn Masterselectie voornamelijk voor films heb gekozen die gemaakt zijn door mannelijke regisseurs. Niet doelbewust hoor (lacht). Mijn keuze was op basis van de films en hun onderwerp op zich, niet in functie van de cineast. Het is eenmaal een feit dat mannen, zeker in het verleden, meer professionele kansen kregen dan vrouwen. Maar dit ter zijde, hoop ik dat ik tijdens deze festivaleditie veel straffe, vrouwelijke filmmakers zal ontmoeten waarmee ik mijn thema kan analyseren en van gedachten kan wisselen over hun vrouwelijke zesde zintuig en hoe ze dit inzetten in hun filmprojecten (lacht). Als ik het programma van FFO25 bekijk, zie ik een grote aanwezigheid van jong en nieuw talent en ook veel vrouwelijk oprukkende nieuwkomers, dus ik vermoed dat mijn wens om uitvoerig met hen te communiceren, zal uitkomen. Ik kijk er alvast naar uit.

Misschien kan je uit de gesprekken met hen, inspiratie opdoen voor een nieuwe film? Zit er een in de pijplijn?
Charlotte: Er steekt veel in de pijplijn (lacht). Ik ben momenteel inderdaad aan het schrijven en werken aan een nieuw scenario, samen met mijn echtgenoot Felix. Wat het precies zal worden, is momenteel nog niet heel duidelijk. De nadruk zal deze keer, niet zoals in Le Otto Montagne, liggen op de natuur. Het wordt wellicht een intiemere film, meer een verkenning van het introverte. Maar je begrijpt dat ik over dit project momenteel niet veel meer kan zeggen of kwijt wil.
Maar, niet verschieten, ik werk momenteel ook aan mijn eerste muziekalbum. Een project waar ik heel erg naar uitkijk want dit is totaal nieuw voor mij en vond het hoog tijd om eens uit mijn comfortzone te treden. Eens dit afgevinkt, blijf ik in afwachting van onze nieuwe film, zeker nog actief op de bühne want acteren is toch nog altijd mijn eerste liefde. Dat is allemaal toekomst natuurlijk, maar nu ga ik me eerst volop concentreren op mijn taak als Master (lacht).
Waarom moeten mensen naar het FFO komen?
Charlotte: Wel omdat het hier een warm bad is (schaterlacht). Er staat op de parking van Kinepolis ook een cosy chalet. Gezellig toch! Ze krijgen ook een heel mooie filmselectie aangeboden dat varieert over producten van eigen bodem, drie verschillende interessante competities, series, avant-premières, veel activiteiten voor de professionele collega’s, ontmoetingen met mensen uit de filmwereld en niet te vergeten de uitreiking van de Ensors natuurlijk. De sfeer is hier ook fantastisch en iedere avond kan je na de voorstellingen lang fuiven in Lafayette of het Manuscript. Voor wie dat niet wil, kan zich laten uitwaaien of zich afzonderen op de dijk of het strand. Het is een ideale gelegenheid om naar Oostende te komen voor een weekendje, voor enkele dagen of gewoon gedurende de hele duur van het festival. Iedereen welkom, kom gewoon af! (luide lach).
Tot slot: wat wil je nog meegeven aan de bezoekers van het FFO 25?
Charlotte: Ik hoop dat het een platform zal worden voor gesprekken over de toekomst van cinema. Film is een medium dat mensen verbindt, dat verschillende perspectieven laat zien en ik denk dat het belangrijk is om die dialoog te blijven voeden. Ik wil bijdragen aan het versterken van de Belgische filmindustrie en tegelijkertijd ruimte maken voor nieuwe stemmen die ons kunnen verrassen en ons uitdagen. Het zou geweldig zijn dat het publiek onderling communiceert over hoe ze films ervaren en hoe ze er erover denken. Voor de rest wil ik dat de bezoekers zich laten verwarmen door het mysterie en de schoonheid van de natuur. Mensen nestel jullie gezellig in een bioscoopzetel en adem, rust en geniet (glimlacht).