Six jours, ce printemps-là 

Six jours, ce printemps-là is een ingetogen drama over een alleenstaande zwarte moeder die met haar twee zoons stiekem intrekt in de leegstaande villa van haar schoonouders aan de Côte d’Azur. De in Ukkel geboren scenarist en regisseur Joachim Lafosse keert hiermee terug naar een kleinere, persoonlijkere film, maar dat werkt niet altijd even overtuigend.

Het uitgangspunt is sterk: een moeder die tegen beter weten in een verboden vakantie organiseert, terwijl elke beweging het risico inhoudt om ontdekt te worden door haar ex-man of de buren. De film creëert soms knap spanning uit kleine details zoals gesloten gordijnen, fluistergesprekken, een onverwachte buurvrouw aan de deur en vooral actrice Eye Haïdara (A toute allure, Hawaii, Brillantes) als de bezorgde moeder Sana die het geheel draagt met een warme, natuurlijke présence.

Toch wringt er veel. Lafosse kiest bewust voor een extreem ‘in het moment’-aanpak: geen achtergrondverhalen, geen context, geen uitleg. Wat in zijn betere films zoals onder meer L’économie du couple, À perdre la raison, Les intranquilles, Nue propriété telkens een subtiel spanningsveld oplevert, voelt hier eerder als gemakzucht. De personages blijven opvallend vlak en hun relaties en conflicten blijven leeg en dus zonder ooit echt diepgang te krijgen. De prent vraagt voortdurend begrip voor emoties die nauwelijks zijn opgebouwd.

Ook de visuele stijl werkt niet altijd. Met zijn rusteloze handheldcamera zit D.O.P. Jean-François Hensgens met wie Lafosse in het verleden al meermaals samenwerkte, de personages zo dicht op de huid dat de omgeving – nochtans cruciaal voor het verhaal – vaak totaal verloren gaat. Momenten die spannend zouden moeten zijn, krijgen daardoor een rommelige, bijna amateuristische indruk. De film wil intimiteit suggereren, maar komt eerder beklemmend en narratief beperkt over.

Daarnaast schuift Lafosse een idealistische, bijna utopische warmte naar voor: iedereen bedoelt het goed, iedereen blijft redelijk. Dat maakt de film sympathiek, maar ook naïef. De complexe thematieken zoals ouderschap, nieuwe relaties, raciale context, juridische grenzen, worden nauwelijks aangeraakt. Alles blijft op veilige afstand, waardoor de echte conflicten uit het verhaal worden gefilterd.

Eye Haïdara levert een sterke hoofdrol af, maar de rest van de cast krijgt weinig ruimte. De cameo’s van bekende Lafosse-acteurs (Emmanuelle Devos, Damien Bonnard) voelen bovendien eerder als knipoogjes voor ingewijden dan als zinvolle toevoegingen.

Six jours, ce printemps-là is wel een zacht en verzorgd drama met mooie momenten, maar mist de scherpte, emotionele diepgang en cinematografische kracht die Lafosse’s beste werk kenmerken. Het resultaat is een vriendelijk, maar lichtgewicht-drama dat meer belooft dan het uiteindelijk waarmaakt. Desondanks Six jours, ce printemps-là op het San Sebastián International Film Festival werd bekroond met de Silver Shell (Beste Regisseur) en de Juryprijs (Beste Scenario) is en blijft het een Lafosse-light, een tussendoortje op zijn nochtans verdienstelijk cv. Hopelijk ‘herpakt’ hij zich snel zodat we opnieuw mogen uitkijken naar een Lafosse-grand-cru?!

Genre: drama
Jaar: 2025
Regisseur: Joachim Lafosse
Cast: Eye Haïdara, Leonis Pinero Müller, Teodor Pinero Müller, Jules Waring, Damien Bonnard, Emmanuelle Devos
Land: Frankrijk, Luxemburg, België
Speelduur: 94 minuten