Volgens Patrick Duynslaegher is Martin Scorsese de grootste levende cineast. De gewezen artistieke directeur van het Filmfestival van Gent kan het weten, want hij schreef een boek over de filmmaker uit Little Italy. Alhoewel Cape Fear niet meteen zijn beste film is, staat hij toch wegens diverse redenen bovenaan mijn eigen Scorsese-lijstje.
Het was allesbehalve vanzelfsprekend dat Scorsese deze film draaide. De regisseur van Taxi Driver staat alom bekend voor zijn passie voor film. Hij vindt cinema zelfs het belangrijkste in het leven, en wie kan hem ongelijk geven? De reden waarom Marty twijfelachtig stond tegenover deze opdracht was gewoon omdat het om een bijzondere remake ging.
Cape Fear was immers in 1962 al eens gemaakt door J. Lee Thompson. Scorsese beschouwt deze klassieker nog altijd als de perfecte B-film. Een remake van deze film noir stond eigenlijk gewoon gelijk met heiligschennis. Scorsese liet zich door de piepjonge scenarioschrijver Wesley Strick toch overhalen, alhoewel hij in feite Universal een wederdienst wilde bewijzen. De studio had hem namelijk groen licht gegeven voor de controversiële en moeilijk te verkopen The Last Temptation Of Christ.
Ondanks de hoge cultstatus van het origineel, is Scorseses versie een eigen leven gaan leiden. Dat komt door verschillende factoren. Allereerst is er de sublieme cast. Robert De Niro speelt één van zijn grootste rollen ooit. De rol van psychopaat Max Cady, die na zijn vrijlating zijn advocaat en diens familie het leven zuur maakt omdat hij een bewijsstuk achterhield, is De Niro op het lijf geschreven. Deze gevaarlijke gek vertoont veel gelijkenissen met Travis Bickle.
Net zoals hij dat met de uitzinnige moordenaar in Taxi Driver deed, geeft Scorsese ook in Cape Fear aan dit uitschot een mystiek kantje. Cadys daden zijn net zoals die van Bickle weerzinwekkend, toch vraagt Scorsese de kijker om verschoning omdat de boef het slachtoffer is geworden van de gewetenloze maatschappij waarin we leven. Nick Nolte speelt perfect de rol van de advocaat. Ook al krijg je medelijden met hem en zijn gezin, toch besef je dat hij (en niet Cady) de bron is van alle kwaad. De revelatie van de film was natuurlijk Juliette Lewis die als veertienjarige dochter de onschuld (wel met een anarchistisch tintje) vertolkt. Het is inderdaad een rol die eveneens vergelijkingen vertoont met die van Jodie Foster als Iris uit Taxi Driver.
Scorsese gaat met zeer veel respect om met de oorspronkelijke film noir. Hij maakt er wel een eigen Hitchcockiaanse thriller van, toch gaf hij ook aan de sterren van de eerste versie een rol. Robert Mitchum die in J. Lee Thompsons versie Max Cady speelde, is in Scorseses adaptie de advocaat. Gregory Peck, die in de eerste versie het slachtoffer Sam vertolkte, wordt in de remake dan weer Cadys verdediger.
Van Martin Scorsese weten we dat hij als geen ander met een soundtrack kan omgaan en dat doet hij ook met de oorspronkelijke score van Bernard Herrmann die bij momenten meer angstaanjagend is dan de psychopaat zelf. Net zoals in vele andere Scorsese-prenten speelt ook in Cape Fear religie een grote rol. Het blijft gissen wat de regisseur met zijn einde bedoelt (de wonden van het slachtoffer verdwijnen eens zijn belager dood is), wel blijft het een einde om voor altijd te herinneren. Cape Fear is sowieso cinema met een grote en het werk van een genie.
Genre: thriller
Jaar: 1991
Regisseur: Martin Scorsese
Cast: Jessica Lange, Joe Don Baker, Juliette Lewis, Nick Nolte, Robert De Niro, Robert Mitchum
Land: USA
Speelduur: 130 minuten
