De filmografie van Jodie Foster tijdens haar tienerjaren is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Het kindsterretje dat toen ze zeven was, ontdekt werd via The Doris Day Show, werd onmiddellijk opgepikt door Disney die haar in talloze familiefilms stopte, maar haar eerste echte filmrol kreeg ze via Martin Scorsese in Alice Doesn’t Live Here Anymore. Twee jaar later castte Scorsese haar opnieuw voor Taxi Driver om er een tienerhoertje te gaan vertolken. Er was ook de excentrieke kindergangsterkomedie Bugsy van Alan Parker en ze was ook te zien in het vrij creepy en voor de meeste mensen zo goed als onbekende The Little Girl Who Lives Down The Lane van Nicolas Gessner, een Hongaarse cineast wiens films vaak een vreemde sfeer hebben.
De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Laird Koenig uit 1974. Het script dat eruit voortvloeide en eveneens was geschreven door Koenig, was in eerste instantie bedoeld als een toneelstuk, maar omdat men ervan uitging dat het vrij moeilijk zou worden om een jong kind te vinden dat voor een lange tijd de rol van Rynn zou kunnen vertolken, werd het project een film. En dan nog wel één die met Canadees geld kon gemaakt worden, want de overheid was volop bezig met centen te stoppen in het Hollywood North-project wat de Canadese filmindustrie een boost moest bezorgen.
De film begint op Halloween. Rynn Jacobs (Jodie Foster) viert er op haar eentje haar dertiende verjaardag. Haar moeder is dood en haar vader die van oorsprong een Brit is, heeft voor haar in een Amerikaans badplaatsje drie jaar een huis van Cora Hallet (Alexis Smith) gehuurd zodat hij zich in Engeland alleen kan concentreren op zijn job van dichter. Het jonge meisje heeft naast een pak goede raad ook de nodige centen mee gekregen, zodat ze nooit aan iemand hulp hoeft te vragen.
Uit het oogpunt van degelijke kinderopvoeding lijkt dit natuurlijk op niets, maar de goedgebekte Rynn is uiterst gelukkig met de situatie en laat niemand in haar huis binnen. Op halloweenavond komt echter de creepy Frank Hallet (Martin Sheen) langs, de zoon van de huiseigenares, die bij de dorpsbewoners, ook al is hij getrouwd, bekend staat als een perverseling die snoep uitdeelt aan de jonge meisjes.
Je merkt zeer goed dat The Little Girl Who Lives Down the Lane als een toneelstuk is geschreven. Er wordt op toneelachtige wijze geacteerd en de camera bevindt zich voor het overgrote deel van de runtime in een huis, en het voelt ook gewoon als een toneelstuk aan. Toen de film uitkwam, wist men niet zo goed wat er met aan te vangen. Het verhaal is op zich wel interessant en zelfs boeiend, maar toch ook een tikkeltje ongeloofwaardig.
Sommigen gingen zo ver om in The Little Girl Who Lives Down the Lane een feministische film te zien, maar voor de meeste was het gewoon een horrorfilm, net zoals voor Martin Sheen. Maar Nicolas Gessner vond deze categorie pure onzin en wat hem betrof was het gewoon een liefdesverhaal voor tieners. Mooi geprobeerd maar de film won wel twee Saturn Awards (dat zijn prijzen die worden uitgereikt door Academy of Science Fiction, Fantasy and Horror Films) waaronder die van (jawel) de beste horrorfilm.
Nu is The Little Girl Who Lives Down the Lane vooral een geliefde titel in de cultmiddens. Trots is Foster er in ieder geval niet op, en in een later interview vertelde ze dat tijdens het draaien één van de producers erop aandrong dat de jonge tiener wat meer van haar blote huid zou laten zien. En ze was op zijn minst gelukkig met de naaktscène die wel door haar 20-jarige zus Connie Foster als body double werd gedaan, maar waardoor iedereen dacht dat het Jodie Foster was die er als dertienjarige poedelnaakt aan het rondhuppelen was. In ieder geval naam had Jodie Foster naam gemaakt, want The Little Girl Who Lives Down the Lane kwam in hetzelfde jaar uit als het al even spraakmakende Taxi Driver.
Hoe traumatisch het ook was voor Jodie, speelt ze toch voortreffelijk haar rol, ofschoon we deze actrice eigenlijk nog nooit iets slecht hebben zien doen. Maar dat Nicolas Gessner niet bepaald een acteursregisseur is, zie je perfect in wat hij met Martin Sheen deed, die drie jaar daarvoor toch uitblonk in Badlands en hier net niet verzuipt in pijnlijke overacting.
Elf jaar later zouden Martin Sheen en Jodie Foster nog eens met elkaar spelen in Siesta. Een vreemde rol was weggelegd voor Mort Shuman, de man die met songs als Teenager In Love en Save The Last Dance For Me wereldwijd miljoenen singles verkocht. Hij schreef ook de Chopin-achtige muziek voor de film en men had hem meteen maar ook gevraagd om de rol van politieagent Miglioriti te vertolken, en de man doet het niet eens zo slecht nog niet. The Little Girl Who Lives Down the Lane is een bizarre film en je vraagt je af wat er in de producers omging , maar qua filmwaarde scoort dit verre van slecht.
GENRE: thriller
JAAR: 1976
REGISSEUR: Nicolas Gessner
CAST: Jodie Foster, Martin Sheen, Alexis Smith, Mort Shuman, Scott Jacoby
LAND: Canada, frankrijk, USA
