Op 26 juli overleedt Sinéad O’Connor. Dat raakte me wel echt. Ik was vorig jaar speciaal naar het Filmfestival van Gent gegaan om er de documentaire Nothing Compares over haar te kunnen bekijken. Ik heb (zoals velen wellicht) de docu nu herbekeken en bespreek deze en nog 4 andere goede muziekdocumentaires.
NOTHING COMPARES (2022)
Zeer goede docu over Sinéad O’Çonnor, een enorm boeiende dame. Ik heb Troy ooit (in 1987) als vinylsingle gekocht en was dus fan van het eerste uur. Ik zag haar op Torhout festival in 1990 en ook dat was indrukwekkend. Deze docu stopt helaas ongeveer op het punt waar ik ook stopte met luisteren, zo rond 1993. Wat een beetje jammer is, want ik had graag geweten welke muziek en welke persoonlijke zaken daarna speelden. Ik heb nu dan maar de latere platen en de biografie besteld. We krijgen in deze film wel een zeer duidelijke kijk in haar heftige leven en haar muzikale reis tot ongeveer dat moment waar ze op televisie die foto van een verschrikkelijke kindermishandelingverdoezel paus verscheurde en daar te veel shit over kreeg. Een welgemeende fuck you richting de Prince estate/familie voor het weigeren van het gebruik van het bekende liedje van de titel van deze documentaire… Deze dame was haar tijd ongeveer 25 jaar vooruit. En die muziek van 1987 en later blijft ook tijdloos en geweldig.
NEW YORK DOLL (2005)
En zeer mooie en ontroerende film over een glamrockprotopunkband? Blijkbaar kan dat gewoon. We volgen Arthur Kane, de bassist van de jaren 70 band New York Dolls. Hij woont in een mini appartementje/kamertje aan een kerk en zit eigenlijk aan de grond na drugs en andere problemen. We zien tegelijkertijd de opkomst en einde van de band in de jaren 70. En dan is er de kans (dankzij Morrissey of all people) om terug met de band op te gaan treden. Die scène in de hotelkamer waar Arthur mag logeren en hij benoemd dat die kamer groter is dan zijn appartement is op mijn netvlies gebrand. En zijn blijdschap om weer met die band op een podium te kunnen staan, heeft me oprecht geraakt en ontroerd. En ik vind de muziek van de New York Dolls niet eens leuk.
BIG FUN IN THE BIG TOWN (1986)
Korte maar zeer belangrijke en leuke documentaire van Bram van Splunteren en Marcel Vanthilt over de muziek in New York en vooral over de dan ontwikkelende Amerikaanse Hip Hop-scène. Volgens Wikipedia vond de krant The Guardian deze film de 10e beste muziekdocu aller tijden. Het is een goed geresearchte en vlot geïnterviewde film. LL Cool J woonde nog bij zijn grootmoeder toen hij voor deze film werd gefilmd. We zien in deze film een genre muziek ontwikkelen bij de bron. Marcel Vanthilt is toch een ongelofelijke belangrijke en ondergewaardeerde mens in de Vlaamse popcultuur. Als muzikant en tv-maker heeft hij fantastische dingen gedaan. Zijn ontwapende interviews zijn essentieel in deze film. Helaas staat zijn naam op mijn dvd van deze film als Marcel van Tilth.
ZAPPA (2020)
Ik ken helemaal niks van Frank Zappa. Ik vind die muziek ook vaak heel ingewikkeld. Maar mijn liefde voor documentaires zorgde er voor dat ik deze film bekeek. De film is gemaakt door Bill van Bill en Ted. Alex Winter kreeg toegang tot het ENORME archief van Zappa en maakte daarmee een coherent en mooi beeld van deze toch wel zeer boeiende man. Het werd dus eigenlijk een excellent adventure door het leven van Zappa. Vooral de politieke en maatschappelijke zaken ,waar ik helemaal geen hol van wist, vond ik zeer straf. Ik ben door deze documentaire fan geworden van de man Frank Zappa. Maar ik vind die muziek nog altijd veel te ingewikkeld.
THE SPARKS BROTHERS (2021)
Een documentaire over je favoriete band van je favoriete band. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Sparks gehoord, maar kende achteraf wel meerdere liedjes. Dit is een iets te lange maar zeer goed gemaakte, grappige en visueel geweldige documentaire over een band waar ik nu alle platen van ga kopen. Als fan van regisseur Edgar Wright ben ik deze film beginnen kijken en ik ben nu ook bekeerd tot Sparks-fan. Vorige maand speelden ze in Brussel en ik zag een fantastisch optreden. De band heeft 25 platen en dus een enorm breed en gevarieerd oeuvre. De film over deze band is chronologisch en laat daardoor zien hoe gevarieerd en ver vooruit ze vaak waren. Verder zien we veel zelfrelativerende humor en veel bekende koppen die veren in hun reet duwen. Een ideale combinatie. Check deze film en wordt net als ik fan.
