Genreliefhebbers die bereid zijn om de grenzen open te trekken, hebben dit jaar geen reden tot klagen, want 2024 is een klasse jaar. Eerder hadden we al het onthutsende Civil War, het ronduit fantastische Longlegs van Osgood Perkins, mededinger voor film van het jaar Love Lies Bleeding, het hier niet uitgebrachte Late Night with the Devil, het zeer geslaagde Immaculate met Sydney Sweeney, het helaas ondergesneeuwde Lynchiaanse The Beast met Léa Seydoux en zo kunnen we wel nog een tijdje doorgaan. Maar hoog aan de top schittert toch Maxxxine van Ti West.
De toekomst van de horror ligt dan ook in handen van filmmakers die niet langer meer zweren bij onnodige prequels/sequels/reboots of remakes van The Exorcist of The Omen, of regisseurs die vinden dat het nodig is dat je de wereld met vijftien Saw-delen moet opzadelen. Neen, de wereld is aan de durvers. Cineasten die er niet te beroerd voor zijn om nieuwe verhalen te vertellen. Soms gaan ze wel eens plat op de bek (Beau Is Afraid), maar ze zorgen er ten minste voor dat genrefilms niet louter voer zijn voor herkauwers zonder zin voor avontuur. In dat rijtje van waaghalzen past Ti West perfect. De Amerikaan die doorbraak met titels als The Roost, Trigger Mann, The House of the Devil, The Innkeepers en het grote publiek wist te bereiken met zijn X-trilogie zorgt weliswaar voor een schisma binnen de horrorcommunity (love him or hate him), maar door hem is horror ook weer wat kunst geworden.
Kunst is Maxxxine zonder enige twijfel. Geregeld wordt wel een keel overgesneden of een mensenbrein tot moes geslagen, maar het derde deel uit deze X-trilogie is vooral een visuele voltreffer en een ongeziene liefdesbrief aan de horrorfilm. Fanboys zullen maar al te graag de ontelbare verwijzingen naar de grootmeesters van het genre herkennen. Soms door locaties zoals bijvoorbeeld het beroemdste motel ter wereld of de Mulholland Drive, dan weer via split screens die refereren naar The Boston Strangler, de verplichte zwarte handschoenen uit de giallo’s of de muziek van Frankie Goes To Hollywood in een sleutelmoment gebruiken, net zoals Brian De Palma dat deed in zijn ultiem meesterwerk Body Double. Er zitten zoveel knipogen in Maxxxine dat je er een avondvullende quiz mee kan maken.
Het feit dat de film zich afspeelt in 1985, de hoogdagen van de slashers, met Hollywood als decor, maakt het er alleen maar aantrekkelijker op. We volgen Maxine Minx (Mia Goth) die het gehad heeft met haar carrière als pornoactrice en soelaas zoekt in de “normale” filmwereld. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want volgens de Bette Davis-quote waarmee de film opent, word je pas opgemerkt in de ‘city of angels’ als je een monster bent. Maxine moet niet alleen de studio’s ervan overtuigen dat ze meer kan dan haar benen openen, ze moet ook op haar hoede zijn voor de seriemoordenaar The Night Strangler, die in Tinseltown voor een ongezien bloedbad zorgt. Ondertussen amuseert Ti West zich kostelijk door de kijker te overdonderen met flashbacks uit journaals of videotheken, die perfect de sfeer van weleer oproepen. Ook al kan je voor Ti West alleen maar respect opbrengen, toch kon Maxxxine evengoed door Quentin Tarantino gemaakt zijn. Dat soort film dus en bijgevolg een smulpartij voor nostalgici zonder dat het ook maar één seconde goedkoop lijkt.
Als er al iets negatiefs te vertellen valt dan is het misschien dat het plot net iets te gemakkelijk naar voren geschoven wordt, ook al krijg je het verpakt via een prachtige hommage aan de controversiële Hammer-horrorfilm To the Devil a Daughter. Mia Goth, eerlijkheidshalve niet meteen de beste actrice, schittert iedere seconde van de film en onderstreept duidelijk dat ze met Ti West een gouden tandem vormt. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de verrassing van de film: Kevin Bacon, die als gestoorde psychopaat volop zijn gaan mag gaan en dat eerder dit jaar ook al enigszins mocht doen in het compleet overbodige Beverly Hills Cop: Axel Foley. Maar dit terzijde. Toegegeven, het is geen weer om naar de cinema te gaan en een terrasje met een verfrissende pint spreekt wellicht meer tot de verbeelding, maar betere popcorncinema met klasse dan dit krijg je deze zomer niet te zien.
Genre: thriller, horror
Jaar: 2024
Regisseur: Ti West
Cast: Mia Goth, Elizabeth Debicki, Moses Sumney, Michelle Monaghan, Bobby Cannavale, Halsey, Lily Collins, Giancarlo Esposito, Kevin Bacon
Land: USA
Speelduur: 104 minuten
